เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อโลกละลายคลั่งรักฉัน

ถ้าไม่ขอโทษก็เตรียมตัวขึ้นหน้าหนึ่งได้เลย!

ความอับอายทำให้ฉันเหลือบมองรอบตัวอย่างกล้าๆ กลัวๆ แม้ผู้คนรอบข้างจะมองมาทางนี้ด้วยแววตากระหายใคร่รู้ บางคนมองมาแบบเหยียดๆ แต่พอได้เห็นเอม แก้มยุ้ยรวมถึงเพื่อนในเอกรวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่มองมาด้วยสายตาห่วงใย แล้วก็เห็นพีชที่ตอนนี้เป็นฝ่ายอุ้มฟูฟูทำท่าจะเดินเข้ามาแต่พี่เทมส์ยกมือห้ามไว้... ใจที่ดาวน์ก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยคนใกล้ตัวที่รู้จักฉันดีก็ไม่ทิ้งกันไปไหน

“จริง!” พี่เดย์ตอกกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฉันหันมามองสถานการณ์ตรงหน้า “แล้วก็เรียกเลิกน้องว่านังได้ละ หัดให้เกียรติคนอื่นบ้าง”

“ทำไมบิวตี้ต้องให้เกียรติคนอย่างมัน ในเมื่อมันแย่งเดย์ไป” ว่าแล้วบิวตี้ก็ใช้นิ้วชี้มาทางฉันด้วยสีหน้าและแววตาโกรธแค้น พี่เดย์เป็นฝ่ายปัดมือเรียวลง “มันมาจากเชียงใหม่ เดย์จะรู้จักมันมาก่อนได้ไง เดย์ก็แค่แก้ตัวแทนให้มันพ้นผิดเท่านั้นเถอะ!”

วินาทีนี้ฉันเบิกตาอย่างตื่นตะลึง บิวตี้รู้ว่าฉันมาจากเชียงใหม่ แสดงว่าเธอคงตามสืบเรื่องฉันมาบ้างแล้ว...

“งั้นก็อ่อยจนได้ผู้สินะ” เสียงซุบซิบเริ่มมาอีกครั้ง

“เห็นหน้าใสๆ ที่ไหนได้... นิสัยไม่ใสเหมือนหน้า”

“ครอบครัวเรากับครอบครัวน้องทำธุรกิจร่วมกัน ไม่เห็นแปลกถ้ารู้จักกัน” พี่เดย์ยกไหล่ด้วยสีหน้าไม่แคร์ น้ำเสียงที่พูดออกมาก้องกังวาลได้ยินกันทั่ว

“ธุรกิจอะไร หน้าแบบนี้น่ะเหรอที่บ้านทำธุรกิจ ถ้ามีจริงจะกล้าอ่อยเดย์ที่อยู่ในตระกูลดังเพื่อขยับฐานะตัวเองเหรอ? เหอะ!” บิวตี้ใช้น้ำเสียงดูแคลน มองตรงมาด้วยแววตาดูถูกทำเอาฉันกัดริมฝีปากแน่น

ถึงที่บ้านจะไม่ได้รวยล้นฟ้าหรืออยู่ในตระกูลดัง แต่คุณพ่อก็สามารถเลี้ยงเราสามคนพี่น้องได้อย่างสบายโดยไม่จำเป็นให้ลูกสาวคนเล็กต้องอ่อยผู้ชายเพื่อขยับฐานะตัวเอง บ้านของพวกเรามีเกียรติและมีศักดิ์ศรีมากพอ!

“บ้านน้องทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในเชียงใหม่ ถามใครในเชียงใหม่ก็ต้องรู้จัก” เอ๊ะ! ทำไมพี่เดย์ถึงรู้ว่าที่บ้านฉันทำอะไรล่ะ “เลิกใส่ร้ายน้องได้ละ ถ้ายังไม่หยุด เราจะให้น้องแจ้งความข้อหาหมิ่นประมาท” น้ำเสียงเอาจริงของพี่เดย์ทำเอาบิวตี้สีหน้าเปลี่ยน จากที่หยิ่งผยองกลายเป็นเลิ่กลั่ก

“สรุปรู้จักกันมาก่อนจริง”

“ก็ต้องรู้จักป่ะ พี่เดย์บอกรายละเอียดลึกขนาดนั้น”

“ถ้างั้นบิวตี้ก็มั่วน่ะสิ ด่าฝันหวานเป็นฉากๆ โธ่! โดนผู้บอกเลิกแล้วมาไล่วีนใส่หญิงอื่น น่าสมเพชชะมัด”

เสียงซุบซิบที่ลามไปทั้งลานเกียร์ทำเอาบิวตี้มองโดยรอบ ใบหน้าสวยจัดที่เชิดหยิ่งผยองเปลี่ยนเป็นไร้ความมั่นใจ ริมฝีปากที่เหยียดตลอดเวลาเม้มเป็นเส้นตรง ดวงตาแข็งกร้าวปรากฏความสั่นไหว

“ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้!” น้ำเสียงจริงจังและทรงพลังของพี่เดย์ทำเอาบิวตี้หันมองคนพูด

“เดย์คะ” น้ำเสียงของเธออ่อนลงราวกับเป็นคนละคนในเวลาไม่ถึงนาที

“ถ้าไม่ขอโทษก็เตรียมตัวขึ้นหน้าหนึ่งได้เลย แถวนี้คงมีคนถ่ายคลิปไว้เป็นหลักฐาน” คำพูดของพี่เดย์ทำเอาบิวตี้เบิกตาโตเหมือนเพิ่งได้สติว่าตัวเองเป็นคนดัง

“เห็นแก่ที่เราเคยมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน ให้จบแค่นี้ได้มั้ยคะ” บิวตี้เริ่มต่อรองเสียงอ่อน มองพี่เดย์ด้วยแววตาออดอ้อนจนฉันหันหน้าหนีไปทางอื่น

ยังไงพี่เดย์กับบิวตี้ก็เคยคบกัน ถ้าพี่เดย์จะเปลี่ยนใจให้อีกฝ่ายเลิกพูดขอโทษ... ฉันจะทำอะไรได้

“มันไม่เกี่ยวกับอดีตของเรา แต่มันเกี่ยวกับชื่อเสียงของน้องฝันหวาน น้องเค้าไม่เคยทำแบบที่กล่าวหา ทำไมน้องต้องมาโดนด่าให้อับอายต่อหน้าคนมากมายด้วย...ขอโทษ!”

ขวับ! คำพูดของพี่เดย์ทำให้ฉันหันมองร่างสูงที่ไม่ยอมอ่อนลงเมื่อโดนออดอ้อนจากอดีตคนรักที่ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่ขนาดนักศึกษาชายแถวนี้ยังตะลึง

เหมือนพี่เดย์เข้ามานั่งในใจฉันไม่มีผิด พี่เดย์รู้ดีว่าฝันหวานคนนี้อับอายเมื่อโดนกล่าวหาต่อหน้านักศึกษามากมายด้วยข้อกล่าวหาที่ร้ายแรงมาก

“แต่...”

“เมื่อกี้ใครถ่ายคลิปบ้าง? เอามาดูหน่อย!” พี่เดย์ตะโกนถามดังลั่นทำเอาบิวตี้หน้าเจื่อนลง มองรอบตัวด้วยสายตากลัวความผิด

“หนูค่า!” เสียงคุ้นหูดังขึ้น แล้วก็เป็นเอมี่กับลิซ่าที่วิ่งเข้ามายื่นมือถือให้พี่เดย์ ก่อนจะหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ฉันด้วยสีหน้าเป็นต่อเมื่อเห็นว่าพี่เดย์กำลังทำอะไร

“ขอบใจเราสองคนมาก” พี่เดย์ยิ้มให้เอมี่กับลิซ่าก่อนจะเปิดคลิปแล้วยื่นให้บิวตี้ที่ตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าจอแต่ต้องทนฟังเสียงเพราะพี่เดย์น่าจะเร่งเสียงดังสุด

“ตอนเหยียดเพื่อนกูนี่แทบไม่พัก ทีแบบนี้ทำมาทนฟังไม่ได้ อีปลวก!” ลิซ่าที่ตอนนี้มายืนข้างกันกระซิบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเยาะเย้ย

“หึ! ชะนีขี้เหยียดแบบมันต้องเจอคนจริงแบบพี่เดย์ สมน้ำหน้า!” เอมี่พูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกมองบิวตี้ด้วยสีหน้าและแววตาสะใจ

“พอเถอะค่ะเดย์ บิวตี้ของร้อง” บิวตี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มองรอบตัวด้วยสีหน้าอับอาย

“ขอโทษน้องฝันหวานซะ ไม่งั้นคลิปที่สองคนนี้ถ่าย หลุดไปถึงมือนักข่าวแน่” พี่เดย์พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นทำเอาบิวตี้หันขวับมาเบิกตาโตใส่คนพูด

“เดย์ขู่บิวตี้เหรอคะ เดย์ไม่คิดถึงตอนที่...”

“บอกแล้วไงว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา แต่มันคือหน้าตาของน้อง ศักดิ์ศรีของเด็กผู้หญิงคนนึงที่ไม่รู้เรื่องอะไรต้องมาโดนเหยียบย่ำ โดนกล่าวหา โดนประจานทั้งที่ไม่เป็นความจริง”

ใช่! ที่พี่เดย์พูดมาถูกต้องทั้งหมด ใจฉันคิดแบบนี้เลย

“บิวตี้ก็แค่ใจร้อนไปหน่อย...”

“หนึ่ง... สอง...สา...” ก่อนที่พี่เดย์จะพูดสาม บิวตี้ก็ตะโกนขึ้นมาอย่างไว

“ขอโทษ!”

“ขอโทษทำไมไม่มองหน้าน้อง” พี่เดย์ถามเสียงนิ่ง ไม่ยอมปล่อยให้จบง่ายๆ เมื่อบิวตี้ขอโทษแบบขอไปที

ฉันเห็นบิวตี้สูดลมหายใจเข้าปอดอยู่หลายที หน้าตาของเธอดูไม่โอเคเอามากๆ ก่อนจะมองมาทางฉัน แล้วบอกเสียงเบาหวิว

“ขอโทษ”

แค่นี้แหละที่ฉันต้องการ... แค่นี้จริงๆ เลย

แค่คำนี้คำเดียวเรื่องที่ถูกตราหน้าว่าอ่อยผู้ชายก็จบลง ฉันไม่จำเป็นต้องหนีอายย้ายไปเรียนที่อื่น ยังสามารถเรียนกับพวกเพื่อนๆ ที่นี่ต่อได้!

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าน้อยๆ โดยไม่สามารถทำใจพูดคำว่ายกโทษให้บิวตี้ได้ เพราะสิ่งที่เธอทำมันเกินเรื่องเกินราวไปจากความจริงเยอะมาก

“หวังว่าจะไม่มีการปล่อยข่าวลือให้น้องเสียหายลับหลัง เพราะถ้ามี... คลิปนี้จะถึงมือนักข่าว ถ้ายังรักชื่อเสียง รักหน้าตา รู้นะว่าต้องทำไง” พี่เดย์พูดเสียงเรียบและนิ่งมาก แต่ไม่รู้ทำไมฉันดันรู้สึกว่านี่คือคำขู่อยู่ในที

บิวตี้เบิกตากว้าง เม้มปากแน่นสนิท หันหลังเดินจากไปโดยเร็วเหมือนหนีอายจากเสียงซุบซิบทั่วบริเวณลานเกียร์แห่งนี้

ขวับ! พี่เดย์หันมามองกัน แววตาของพี่เค้าสลดลงจนรู้สึกได้

“ขอบใจมาก” พี่เดย์ยื่นมือถือคืนให้เอมี่ แถมคู่หูประจำเอกรีบเฟดตัวโดยเร็วอย่างรู้งาน ทิ้งให้ฉันยืนข้างร่างสูงหล่อโลกละลายเพียงลำพัง

“พี่ขอโทษนะครับ เพราะความคิดน้อยของพี่ทำให้น้องฝันหวานต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ ...”

แววตาหม่นหมองของพี่เดย์ทำให้ฉันสัมผัสได้ว่าพี่เค้ารู้สึกแย่จากใจ แถมน้ำเสียงขอลุแก่โทษนี้ทำให้ฉันโกรธพี่เขาไม่ลง... จริงๆ นะ

“หนูไม่มีโทษจะยกให้พี่เดย์หรอกค่ะ ในเมื่อพี่จัดการปัญหาทั้งหมดได้ละ”

ฉันพยายามส่งยิ้มที่ยิ้มแทบไม่ออกให้พี่เดย์ อย่างน้อยคงทำให้พี่เค้ารู้สึกผิดน้อยลง

“น้องฝันหวาน” พี่เดย์เรียกชื่อกันแถมมองมาอย่างอึ้งๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มอ่อนละมุนแต่ทว่าแววตาดูเศร้าสลดจนรู้สึกได้ “ขอบคุณนะครับที่เข้าใจพี่”

“อื้อ” แววตาของพี่เดย์ที่ให้ฉันพยักหน้าช้าๆ ทั้งที่ในใจความรู้สึกตีกันให้วุ่นเต็มไปหมด

เรื่องที่พี่เดย์บอกว่าชอบฉันต่อหน้าคนทั้งลานเกียร์ก็ไม่มีอะไรหรอก พี่เค้าแค่ช่วยฉันจากความเข้าใจผิดต่อหน้าผู้คนเท่านั้น เพราะถ้าพี่เดย์ไม่ทำ... ฉันคงโดนตราหน้าว่าแย่งแฟนชาวบ้านไม่เปลี่ยน! ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่เดย์คือรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมมหาลัยเท่านั้น!

ฉันไม่มีทางใช่ไทป์ของพี่เดย์ไปได้ ในเมื่อแฟนเก่าพี่เค้าเป็นถึงคนดัง มีแฟนคลับที่คอยซัพพอร์ทตั้งหลายล้านแถมยังสวยและเซ็กซี่ ตัดภาพมาที่ฉัน... เด็กน้อยจากเชียงใหม่ที่ทำอะไรยังแทบไม่เป็นด้วยซ้ำ

“ฝัน... แกโอเคมั้ย!” พีชวิ่งเข้ามาถามกันด้วยสีหน้าเป็นห่วงโดยมีพี่เทมส์เดินตามมาติดๆ เหมือนเงาตามตัว

“โอเคดิ” ฉันบอกพลางยิ้มให้เพื่อนรัก

พีชถอนหายใจอย่างโล่งอก วงหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาปรากฏรอยยิ้ม ก่อนจะยื่นฟูฟูมาให้

“แกโอเคฉันก็สบายใจ อ่ะนี่ ฉันรู้ว่าแกอยากอุ้มน้องใจแทบขาด”

“สมละที่เป็นเพื่อนรักกัน” ฉันว่าอย่างเล่นลิ้น รับฟูฟูเข้ามาไว้ในอ้อมกอดโดยมีมือใหญ่ของพี่เดย์ยื่นเข้ามาลูบหัวน้องอย่างอ่อนโยน

เราสองคนเงยหน้ามองกัน แล้วก็เป็นฉันที่เป็นฝ่ายหลบสายตา

จากนั้นไม่ถึงครึ่งนาที เอมกับแก้มยุ้ยก็วิ่งโร่เข้ามาหาด้วยสีหน้าเป็นห่วง สองคนนี้ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร ก่อนจะยั้งไว้อยู่...

บางคนอาจจะคิดว่าฉันให้อภัยง่ายไป ไม่รู้สิ...จะให้ฉันโกรธพี่เดย์ถึงขั้นไม่มองหน้าก็ไม่ใช่ ในเมื่อที่ผ่านมาพี่เดย์ยื่นมือเข้ามาช่วยกันตลอดโดยที่ฉันไม่เคยร้องขอแม้แต่ครั้งเดียว พี่เค้าทำด้วยความจริงใจจนฉันไม่รู้จะหาทางตอบแทนยังไงแล้ว! แถมเรื่องที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ก็ไม่ใช่ความผิดของพี่เดย์ทั้งหมดด้วย...

คนเราต้องรู้จักแยกแยะทั้งสิ่งดีและไม่ดี ก่อนตัดสินอะไรหัดเอามาชั่งน้ำหนักเป็นเรื่องๆ ... จะเอาความเข้าใจผิดมายำรวมกันแล้วตัดสินว่าพี่เค้าไม่ใช่คนดีก็ไม่ได้อ่ะ... จริงมั้ย?

และแล้วมาม่าแรกก็จบลง แอบกระซิบว่ายังมีต่ออีกเยอะค่ะ ถ้าติดตามไปเรื่อยๆ จะเห็นว่าฝันหวานแทบไม่ได้พักเลย แฮร่!

ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ขอบคุณจากใจ