เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อโลกละลายคลั่งรักฉัน

ความสัมพันธ์ชักแปลกเกินไปแล้ว

“นั่งแป๊บเดียวครับ เดี๋ยวพี่เจมี่ก็ลง” เสียงของพี่เดย์ทำให้ฉันเงยหน้ามองเจ้าตัวด้วยอารมณ์กระวนกระวาย ก่อนจะกระซิบถามร่างสูงที่กำลังเอื้อมมือไปยังประตูรถ

“พี่เจมี่ดุมากมั้ยคะ”

“ไม่ดุครับ แต่เป็นเฮ้ดว้ากปีที่แล้ว” คำตอบสบายๆ ของพี่เดย์ทำเอาฉันเบิกตาโตอย่างหวั่นเกรง

ว่าแล้วว่าพี่เจมี่มีรังสีดุดันเหมือนพี่เทมส์ ที่แท้ก็เป็นเฮ้ด ว้ากเหมือนกันแต่คนละปี! เกิดฉันทำอะไรไม่ถูกใจจะไม่ว้ากใส่แย่เหรอ จุดจบไม่สวยเลยยะนั่น แง!

“คือหนูขอไปเอง...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค

ปิ๊น! เสียงแตรรถที่จ่อด้านหลังดังขึ้นเล่นเอาฉันสะดุ้ง พี่เดย์รีบเปิดประตู วางกระเป๋าของฉันไว้ระหว่างเบาะ ก้าวขาเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็ว

“มาครับ” พี่เดย์พยักหน้าให้กันเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญของโลก

แต่สำหรับฉันแล้ว...มันไม่ใช่เลย! เด็กผู้หญิงที่ในชีวิตแทบไม่มีเพื่อนผู้ชายเพราะเรียนสตรีล้วนมาแต่เด็ก มีเหตุจำเป็นต้องไปนั่งตักรุ่นพี่ผู้ชาย! มันทำใจไม่ได้จริงๆ!!

ฉันยืนเม้มปาก สองมือกำกระโปรงไว้แน่น มองตักพี่เดย์แล้วอยากร้องไห้ ถึงจะบอกตัวเองว่าแค่แป๊บเดียวแต่อารมณ์หลายขั้วกำลังตีกันไม่หยุด

เข้าไปนั่ง หรือวิ่งไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าปากซอย... ถ้าทำงั้นพี่เจมี่ได้หมายหัวฉันแน่ เวลาเข้ารับน้องต้องโดนลงโทษล้านเปอร์เซ็นต์ แต่จะให้นั่งตักพี่เดย์ก็ทำใจไม่ได้อีก มันตะขิดตะขวงปนเขินจนแทบดิ้นตาย ฮือ!

ปิ๊นนนน! เฮือก! เสียงแตรรถดังยาวนานทำเอาฉันสะดุ้งสุดตัว

“เร็วสิครับน้อง ข้างหลังมันด่าพ่อพี่ละ!” น้ำเสียงหงุดหงิดของพี่เจมี่ที่ดังในเวลาเดียวกันทำเอาฉันหวาดผวา ขนลุกไปทั้งแขนด้วยความกลัว

หมับ! เฮ้ย! รู้ตัวอีกทีคือขึ้นมานั่งบนรถโดยพี่เดย์เอื้อมมือเข้ามาจับแขน ดึงร่างฉันที่กำลังทำตัวไม่ถูกเข้ามานั่งบนเบาะแถมปิดประตูอย่างไว

หนีไม่รอดแล้วฝันหวาน ไว้อาลัยให้ตัวเองได้เลย! แง!

“เรียบร้อยนะ” พี่เจมี่ถามเหมือนเป็นเรื่องปกติ คณะนี้เค้าเห็นผู้หญิงนั่งตักผู้ชายเป็นเรื่องเบสิกรึไง? แล้วทำไมฉันต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ปกตินี้ด้วย!

“เรียบร้อยพี่” พี่เดย์ตอบง่ายๆ เช่นกัน

กระดึ๊บ! ฉันถือโอกาสตอนที่รถยังไม่ออกตัวรีบขยับออกห่างจากพี่เดย์ โชคดีที่เบาะกว้างแถมคนนั่งเบาะเดียวกันก็อ้าขา เราสองคนเลยไม่แนบชิดกันมากเกินไป ฟู่ว! ค่อยยังชั่ว!

ปิ๊นนนน! เสียงแตรรถจากด้านหลังดังขึ้นอีกครั้ง

“เร่งหาพ่อง รอแค่ห้าวิมึงจะตายรึไง ควาย!” พี่เจมี่บ่นอย่างหัวเสียพร้อมกับเร่งเครื่องเต็มสูบ ออกรถอย่างรวดเร็วทำเอาฉันที่ไม่ทันระวังตัว กระเด็นมาโดนพี่เดย์ที่นั่งเบาะเดียวกันเต็มที่

หมับ! เฮือก! พี่เดย์ใช้มือรองรับร่างฉันไว้อย่างไวเล่นเอาฉันสะดุ้งตาเหลือก กลายเป็นว่าฉันตกอยู่ในอ้อมกอดของพี่เค้าอย่างสมบูรณ์แบบ วินาทีนี้ใจดวงน้อยเต้นรัวราวกับจะหลุดออกนอกอก เราสองคนใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายแถวแก้มข้างขวา

“ขอโทษครับ พี่กลัวน้องฝันหวานจะได้รับบาดเจ็บ” พี่เดย์กระซิบบอกกันที่ข้างหูพร้อมกับคลายอ้อมกอดออกทำเอาฉันหายใจโล่งขึ้นมานิดนึง... นิดนึงจริงๆ

“ขะ ขอบคุณค่ะ” ฉันตะกุกตะกักบอกด้วยใจที่สั่นรัว ขยับตัวออกจากพี่เดย์อย่างรวดเร็ว ใจเย็นฝันหวาน เดี๋ยวพี่เดย์ก็ได้ยินเสียงหัวใจเธอหรอก!

“เบาหน่อยดิพี่ น้องกระเด็นละ” พี่เดย์หันไปบ่นใส่พี่เจมี่ที่ตอนนี้พารถออกมาจากซอยแล้ว

“เออ! กูขอโทษ ลืมตัวไปหน่อย” พี่เจมี่บอกด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด “โทษทีนะน้องฝันหวาน”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันตอบเบาๆ ตามมารยาท นั่งตัวแข็งเพราะกลัวร่างกายจะสัมผัสตัวพี่เดย์มากกว่าเดิม ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของพี่เดย์แนบสนิทกับสะโพกและขาของฉันแล้ว ฮือ!

ฉันพยายามทำตัวให้ลีบที่สุด ใช้มือจับคอนโซลด้านหน้ารถไว้แน่น ตามองนอกถนน พี่เดย์คุยอะไรกับพี่เจมี่แทบไม่เข้าหูเนื่องจากได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

ในที่สุดสิ่งที่ฉันภาวนามาตลอดทางก็เป็นผล พี่เจมี่เลี้ยวรถเข้าหมู่บ้านหรูแห่งหนึ่ง ขับเข้าซอยแรกก่อนจะจอดยังบ้านหลังบิ๊กเบิ้ม... ฉันไม่ต้องนั่งเบียดกับพี่เดย์ให้ใจเต้นผิดจังหวะแล้ว! สาตุ๊!

“ขอบใจมึงมาก” พี่เจมี่หันมาบอกพี่เดย์พร้อมกับปลดเข็มขัดออก

“เล็กน้อยน่า พี่ช่วยผมจนไม่รู้จะหาทางตอบแทนไงแล้ว” พี่เดย์บอกด้วยน้ำเสียงรื่นเริงแปลกๆ

“หึ” พี่เจมี่หัวเราะในลำคอ ก่อนจะบอกว่า “มึงก็เลี้ยงเหล้ากูดิ”

“ไม่มีปัญหา”

ระหว่างที่พี่รหัสน้องรหัสคู่นี้กำลังคุยกัน ฉันรีบเปิดประตูรถ ขยับตัวออกมายืนด้านนอกอย่างไว ในที่สุดก็หลุดพ้นจากความใกล้ชิดที่โคตรอันตรายสักที! พี่เดย์ขยับตัวออกจากเบาะข้างคนขับตามมาติดๆ ก่อนจะลาพี่เจมี่ที่ตอนนี้เดินมาอยู่หน้าประตูบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“งั้นผมไปนะ”

“ขับรถดีๆ อ้อ! น้องฝันหวาน”

“ค่ะ...คะ” ฉันรีบเงยหน้าตอบรับอดีตเฮ้ดว้ากคณะวิศ วะอย่างไว

“คราวหน้าถ้าพวกพี่นัดเลี้ยงสายรหัส น้องก็มากับไอ้เดย์มันล่ะ” พี่เจมี่บอกอย่างง่ายๆ แต่ทำเอาฉันกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะตอบเสียงเบาว่า

“แต่หนูไม่ได้เรียนวิศวะ แล้วหนูก็ไม่ได้เป็นฟะ...” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ พี่เจมี่ก็แทรกขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทำเอาฉันขนลุกเพราะตาของพี่เค้าที่มองมาโคตรดุ

“ถึงไม่ได้เรียนคณะเดียวกันแต่น้องเป็นแฟนไอ้เดย์ มาแนะนำตัวกับสายรหัสไว้ มีไรจะได้ช่วยเหลือกัน... เข้าใจมั้ย!” ท้ายประโยคถามดังกว่าเดิม 3 ระดับทำเอาฉันสะดุ้งเผลอตอบอย่างไว

“เข้าใจค่ะ”

“ดีมาก แล้วไม่ต้องกลัวพี่ขนาดนั้น พี่ไม่กัดน่า” พี่เจมี่พูดเสียงกลั้วหัวเราะ แววตาดุดันเปลี่ยนเป็นขี้เล่นในชั่ววินาทีทำเอาฉันเบิกตางง อะไรเนี่ย? สรุปตัวตนเฮ้ดว้ากวิศวะปีที่แล้วเป็นไงกันแน่ โคตรโหดหรือขี้เล่น?

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอของพี่เดย์ทำให้ฉันหันไปมองเจ้าตัว พี่เดย์ปรับสีหน้าจากกลั้นขำเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เดี๋ยวนะ! ฉันว่ามันแปลกๆ ...

“มึงรีบไปเหอะ ป่านนี้ไอ้บาสมันพาหมาไปถึงนานแล้วมั้ง” เสียงของพี่เจมี่ทำให้ฉันเพิ่งรู้สึกตัว

ใช่แล้ว! ฟูฟูไม่ได้มากับเรา!

“ไปเถอะครับ” พี่เดย์พยักหน้าให้ฉัน

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะยกมือไหว้ลาพี่เจมี่อย่างเด็กมารยาทดี “งั้นหนูลาแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ”

“ดีครับ ไว้เจอกัน” พี่เจมี่ยักคิ้วแถมยังเหล่มองพี่เดย์ด้วยสีหน้าระรื่น

ขวับ! ฉันหันหลังเพื่อเข้ามานั่งฝั่งข้างคนขับ พี่เดย์เอื้อมมือมาปิดประตูให้ ก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ พอรถเคลื่อนตัวฉันก็ออกปากถามถึงน้องหมาทันที

“แล้วฟูฟูอยู่ที่ไหนคะพี่เดย์” มัวแต่กลัวพี่เจมี่ ลืมไปหมดว่าจะพาน้องไปฉีดวัคซีนแต่น้องดันไม่มาด้วย

“เพื่อนของพี่เอาน้องไปก่อนแล้วครับ บ้านมันเป็นคลินิกรักษาสัตว์ พี่เลยจะพาเจ้าฟูฟูไปฉีดวัคซีนที่นั่น” พี่เดย์หันมาตอบกันด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปตั้งใจขับรถ

ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเงียบ หันมองนอกกระ จกพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ถ้ามีคนรู้ว่าฉันนั่งเบาะเดียวกับพี่เดย์จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แล้วไหนจะเรื่องที่พี่เค้าบอกนอนหลับฝันดีเมื่อคืนรวมถึงพูดต่อหน้ากล้องว่าเราเป็นแฟนกันอีก ความสัมพันธ์ของเราสองคนชักแปลกเกินไปแล้ว