ตอนนำฟูฟูไปส่งคืน แล้วได้เห็นไอ้ต้าวตัวเล็กกระโดดหาเจ้าของตัวจริงด้วยท่าทางร่าเริง แม้จะรู้สึกยินดีที่น้องมีความสุขแต่ฉันก็แอบน้ำตาซึมเหมือนกัน เจ้าของน้องเป็นรุ่นพี่ปี 3 ต่างมหาลัย พี่เค้าขอบคุณฉันกับพี่เดย์ไม่หยุดที่ช่วยดูแลน้องในช่วงที่ผ่านมา แถมสัญญาว่าถ้ามาหาเพื่อนที่ ม. จะทักหาและพาน้องมาเจอแน่นอน อย่างน้อยก็ไม่ใช่การจากอย่างถาวรล่ะเนอะ... น้องได้กลับไปอยู่ในอ้อมกอดเจ้าของตัวจริงเป็นเรื่องถูกต้องที่สุดแล้วล่ะ
“เดี๋ยวพี่หาน้องตัวใหม่มาแทนให้ครับ” ระหว่างอยู่บนรถพี่เดย์ก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังจนฉันต้องรีบส่ายหน้า
“อย่าเลยค่ะ ที่หอหนูห้ามเลี้ยงสัตว์ ถึงได้ตัวใหม่มาก็เลี้ยงไม่ได้อยู่ดี”
“เลี้ยงที่คอนโดพี่เหมือนเดิมก็ได้ครับ” น่าน! ใจดีเข้าไปอีก
“พี่เดย์จะเอาน้องตัวใหม่มาให้หนูเล่นทุกเย็นเหมือนเดิมเหรอคะ” ฉันดักคอถามทำเอาคนที่เสนอว่าจะหาน้องตัวใหม่มาให้รับคำหนักแน่น
“ถ้าน้องฝัน
