Kapı aniden tıkırdadı. Ardil’in eli hâlâ Elvin’in kadınlığında gezinirken, başını kapıya doğru çevirip boğuk bir sesle sordu:
“Kim o?”
Kapının ardından Aliye’nin sesi geldi, tedirgin ama aceleciydi:
“Benim, Aliye… Ağabey, babaannem kızıyor. Hepinizi sofrada istiyor. Çabuk olun dedi.”
Ardil, Elvin’in boğazına bastırdığı eliyle onu susturdu. Dudak kenarında sinsice bir tebessüm belirdi. Hiç telaşlanmadan dışarıya seslendi:
“Tamam, geliyoruz.”
Aliye’nin ayak sesleri uzaklaşırken, Ardil başını yeniden karısına eğdi. Gözlerindeki hoyrat parıltıyla kulağına fısıldadı:
“Gördün mü? Beni sofraya çağırıyorlar… ama önce ben seni sofraya yatıracağım.”
Ardil, kızın kalçasındaki bacağını omzuna alıp dizlerinde yükseldi. Erkekliğini kadının kadınlığına yasladı. Başını geriye doğru atıp, boğuk bir
