บทที่ 4.2 – มารยาหญิง (อยากเป็นเมียคนโรคจิตไหมล่ะ)

1306 Words

“หมายความว่าไง?” “ที่ฉันพูดไปทั้งหมดก็เพื่อต้องการให้พวกเขาสบายใจเท่านั้น แต่ฉันจะไม่มีวันทำตามความต้องการของใครอีกแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมใครอีกแล้ว!” เสียงหวานประกาศก้อง คนฟังหัวเราะร่วนอย่างชอบอกชอบใจ เขาไม่โกรธเจ้าหล่อนเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับชอบเสียมากกว่าที่เธอรู้จักมีอารมณ์ร่วมไปกับสิ่งที่เขาทำ ใบหน้าสวยที่มักนิ่งสงบมาตลอด ตอนนี้แดงก่ำเพราะฤทธิ์ชัง ช่างชวนมองให้หลงใหลเสียจริง “พยศเยอะๆ แบบนี้สิฉันชอบ เพราะเวลาฉันกำราบเด็กดื้อมันค่อยน่าสนุกหน่อย” แอรอนบอกชิดแก้มนวล น้ำรินเบนหน้าหนีทันที “คุณมันบ้า ผู้หญิงมีตั้งมากมายทำไมต้องเป็นฉันด้วย อยากได้คนมาอุ้มท้องทำไมไม่ไปหาคนอื่น มาเที่ยวบังคับคนที่เขาไม่เต็มใจทำไม” น้ำรินว่าเสียงเขียว “ต้องทำกับพวกไม่เต็มใจนี่แหละถึงจะสะใจดี” แอรอนยิ้มมุมปาก เขารู้ว่ามีผู้หญิงอีกมากที่อยากรับหน้าที่ตรงนี้ แต่เขาคือผู้กำหนด ไม่ใช่คู่ขาชั่วครั้งชั

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD