หนีรักซาตานร้าย

บทที่ 3.1 – การแก้แค้น (ผู้ชายสารเลว)

“ไงที่รัก เตรียมจะหนีเจ้าบ่าวไปไหนครับ”

เหมือนลมหายใจถูกพัดพรากไปอย่างเลือดเย็น มือไม้สั่นเทาจนเจ้าตัวสัมผัสได้ หญิงสาวอยากสลายหายไปจากโลกใบนี้เหลือเกิน ความหวังทุกอย่างกำลังพังทลายลงตรงหน้า ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆ เอ่อคลอ หมดแล้วเส้นทางแห่งอิสระ พระเจ้าใจร้ายเหลือเกิน อีกนิดเท่านั้นเธอจะได้มีชีวิตใหม่ ทำไมต้องลงโทษกันแบบนี้ด้วย ทำไม...

“คะ คุณ…”

เสียงหวานสั่นเครือ ร่างบางขยับเข้าหาเพียงฟ้าโดยอัตโนมัติ ยิ่งเห็นว่าเจ้าหล่อนทำท่าทางหวาดกลัวคนตัวโตก็ยิ่งโกรธ

เขามันน่ารังเกียจนักหรือ?

“ผมไม่ชอบเลยไอ้เกมส์แมววิ่งไล่จับหนูเนี่ย มันไม่สนุกเลยที่รัก” แอรอนเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทียียวน เพียงฟ้าหมันไส้เหลือทน

“นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่เกม!”

เพื่อนรักออกโรงปกป้อง น้ำรินกระตุกแขนเจ้าหล่อนเป็นการเตือน แต่เพียงฟ้าไม่สนใจ “ถ้าอยากเล่นเกมส์ก็ไปเล่นที่อื่น ชีวิตของเพื่อนฉันมีค่ามากกว่าต้องทนแต่งงานกับผู้ชายห่วยๆ แบบคุณ!”

“เพียงฟ้า…” น้ำรินส่ายหน้า เธอเห็นแววตาวาวโรจน์ของร่างสูงแล้วพาลกลัวไปหมด ในขณะเดียวกันก็รู้สึกห่วงเพียงฟ้าด้วย

โทมัสที่มาถึงทีหลังทันได้ยินประโยคเจ็บแสบของสาวน้อยก็รู้สึกสนใจในตัวร่างบางขึ้นมาทันใด

“แล้วผู้หญิงแบบคุณถ้าแน่จริงทำไมต้องพาเพื่อนหนีด้วยล่ะครับ” โทมัสเสริม ริมฝีปากหยักยิ้มกวนประสาท

“เรื่องของเจ้านายลูกน้องอย่าสาระแน!” เพียงฟ้าไม่หยุดห้าวหาญ แอรอนหัวเราะชอบใจในท่าทีของหญิงสาว

“น้ำริน…” เสียงเข้มเรียกชื่อร่างบางที่หลบอยู่ข้างหลังสาวน้อยจอมแก่น คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือก

แอรอนชอบที่เธอเป็นแบบนี้ อาการตื่นตระหนกเหมือนลูกแมวน้อยช่างทำให้เขารู้สึกพอใจอยู่ลึกๆ

“กลับไปกับฉัน” น้ำเสียงทรงพลังออกคำสั่ง เพียงฟ้าเหยียดรอยยิ้มหยัน จับข้อมือเรียวของน้ำรินไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ฉันไม่มีวันให้เพื่อนฉันกลับไปกับนาย กรุณารู้ตัวเสียบ้างว่าผู้หญิงเขารังเกียจ” หล่อนจะรู้หรือไม่ว่าคำพูดของตัวเองกำลังส่งผลเสียต่อร่างบาง ลมหายใจอุ่นร้อนของแอรอนทำหน้าที่กลั่นกรองความเดือดดาล

“เธอคิดแบบนั้นเหรอน้ำริน เธอรังเกียจฉันเหรอ?” แอรอนเบนสายตาหันไปถามร่างบาง น้ำรินไม่กล้าสบนัยน์ตาเข้ม

บัดซบ! เธอกล้าดียังไงรังเกียจผู้ชายแบบเขา

“คุณควรปล่อยให้พวกเขาได้เคลียร์กันตามลำพัง” โทมัสเริ่มไม่พอใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดื้อด้านนัก

“นายยุ่งอะไรด้วยไม่ทราบ ถ้าอยากประจบเจ้านายก็ไปประจบเรื่องอื่น อย่ามาลากเพื่อนฉันลงไปเกลือกกลั้วด้วย”

แต่ละคำของสาวเจ้านั้นบาดลึกความรู้สึกนัก ชวนให้โมโหจนอยากฆ่าให้ตายคามือ

“นี่คุณ!” โทมัสจะถลาเข้าใส่คนปากดีแต่แอรอนยกมือห้ามไว้ ชายหนุ่มจำยอมทำตามความต้องการของเขา

“น้ำรินกลับไปกับฉัน” แอรอนย้ำอีกครั้ง ทว่าอีกฝ่ายกลับเงียบไม่สบตาเช่นเคย

“ถ้าเธอไม่กลับฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของเพื่อนเธอ” คราวนี้แอรอนเอาจริง ไม่มีท่าทีลองเชิงใดๆ อีกต่อไป

“อย่าไปฟังเขานะริน ผู้ชายคนนี้แค่ขู่เท่านั้น” เพียงฟ้าบอกกับเพื่อนสาว น้ำรินตัวสั่นเทิ้มจนหล่อนสงสาร

“เธอรู้จักฉันดีน้ำริน เธอรู้ดีว่าฉันพูดจริงหรือแค่ขู่!” แอรอนใช้หลักจิตวิทยากับเจ้าหล่อน

คำพูดของแอรอนทำให้น้ำรินถึงกับสะอึก ภาพในอดีตเด่นชัดในมโนสำนึก ไม่ได้ขู่… ผู้ชายคนนี้ทำจริง เธอรู้ดีกว่าใคร เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการโดยไม่สนความทุกข์ทรมานของผู้อื่น เขามันเลือดเย็นยิ่งกว่าฆาตรกรโรคจิต โหดเหี้ยมที่สุด ตั้งแต่เธอเกิดมาก็เพิ่งพานพบกับคนพรรณนี้!

น้ำรินปล่อยมือที่เกาะกุมเรียวแขนของเพียงฟ้า…

“ริน” เพียงฟ้าร้องเสียงหลงเมื่อเพื่อนรักขยับกายถอยห่าง ดวงหน้าหวานมีน้ำตารินไหลอาบแก้ม

“บอกแล้วไงว่าเขาแค่ขู่เราเท่านั้น”

“ไม่หรอกฟ้า เขาไม่ได้ขู่…” น้ำรินค้านเสียงเบาหวิว

มือหนากระชากร่างเพียวระหงส์ให้มายืนข้างตน ล็อคเอวเล็กคอดไว้แนบแน่นชิดแผงอกแกร่ง จมูกโด่งหอมแก้มนวลแรงๆ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เพียงฟ้าเบิกตากว้างไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำการอุกอาจกับเพื่อนของเธอถึงเพียงนี้

“สารเลวจริงๆ”

“ขอบคุณที่ชม” แอรอนยักคิ้วหนาให้เป็นการตอบแทน ชายหนุ่มส่งสายตาไปยังโทมัส คนข้างกายพยักหน้าอย่างรู้ทัน

“นี่ จะพาเพื่อนฉันไปไหน นี่!”

เพียงฟ้าพยายามจะจับตัวน้ำรินเอาไว้แต่เจ้าหล่อนกลับถูกมือหนาของโทมัสคว้าแขนเรียวไม่ให้ตามทั้งสองไป

“ปล่อยนะไอ้ขี้ข้า ปล่อย!” เสียงเล็กตวาดกร้าว

คำว่า ‘ขี้ข้า’ สะกิดใจคนฟังอย่างแรง

“คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?” โทมัสถามซ้ำ

“ก็เรียกแกว่าขี้ข้าไง ถามจริงเถอะ ชอบนักเหรอกับการทำตัวเป็นหมารับใช้คนบ้าอำนาจอย่างมัน งานการอื่นที่ดีๆ ไม่มีให้ทำแล้วหรือไงหะ!” เพียงฟ้าคิดว่าชายหนุ่มเป็นลูกน้องของแอรอน

โทมัสกัดฟันกรอด มือหนากระชากแขนเรียวของอีกฝ่ายมาบีบแน่น เพียงฟ้านิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวด

“ฟังให้ดีนะยัยผู้หญิงน่ารำคาญ ผมไม่ใช่ขี้ข้าของใครทั้งนั้น และคุณก็เลิกดิ้นรนที่จะพาเพื่อนหนีได้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่มีวันหนีแอรอนพ้น สิ่งที่คุณทำมันสูญเปล่ารู้เอาไว้ซะด้วย!”

พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไปทันทีทิ้งให้เพียงฟ้าครุ่นคิดเพียงลำพังว่าจะช่วยเหลือเพื่อนรักยังไงต่อ ผู้ชายคนนั้นดูน่ากลัวกว่าที่หล่อนคิดเอาไว้มาก ขนาดอยู่ต่อหน้าทุกคนเขายังทำการล่วงเกินเพื่อนของเธออย่างไม่คิดเกรงใจหรือให้เกียรติแม้แต่น้อย แล้วถ้าอยู่กันตามลำพังล่ะ น้ำรินจะไม่ตายคามือคนเลวหรือ? ยิ่งเป็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาจับใจ

ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้าง!