หนีรักซาตานร้าย

บทที่ 2.2 - เหยื่ออันโอชะ (เจอตัวเหยื่อ)

“มาหาใครจ๊ะ?” สาวใช้ผมสั้นหน้าตาดูไม่ใช่คนในเมืองกรุงวิ่งออกมาถามเมื่อเห็นชายแปลกหน้าห้อมล้อมเต็มหน้าประตู

“เจ้าของบ้านอยู่ไหม” มือขวาคนสนิทเอ่ยถาม น้ำเสียงและท่าทีน่ากลัวจนผู้ฟังใจเต้นระทึก

“หมายถึงคุณเพียงฟ้าใช่ไหมจ้ะ อ้อ ไม่อยู่หรอกจ้ะ คุณเพียงฟ้าไปต่างจังหวัด”

“ไปที่ไหน!” แอรอนโพล่งขึ้นพลางสาวเท้ามายืนประจันหน้ากับสาวใช้ แม้จะมีรั้วเหล็กกั้นไม่ให้เขาเข้าถึงตัวแต่หญิงสาวที่มาจากบ้านนอกคอกนาก็อดระทวยไม่ได้ ชายหนุ่มผู้นี้หล่อเหลาราวกับดาราฮอลลีวูด

“ฉันถามว่าไปที่ไหน!” แอรอนถามขึ้นอีกครั้ง ฝ่ายที่กำลังหลงใหลไปกับรูปทองของร่างสูงสะดุ้งโหยง

“อะ อ้อ มะ ไม่รู้หรอกจ้ะ รู้แต่ว่าไปต่างจังหวัด” เจ้าตัวตอบไปตามที่ได้รับรู้ เธอและคนอื่นๆ ก็มีหน้าที่แค่เฝ้าดูแลบ้านเท่านั้น เรื่องของเจ้านายจิตใจกำชับนักกำชับหนาว่าไม่จำเป็นอย่ายุ่ง

“บ้าเอ๊ย!” มือหนาฟาดหมัดลงไปยังรั้วเหล็กแกร่ง กัดฟันแน่น “เล่ห์เหลี่ยมเยอะเหลือเกินนะแม่ตัวดี”

บรรดาลูกน้องต่างมองหน้ากันอย่างรู้สึกผิดระคนหวาดกลัว พวกเขามั่นใจนักหนาว่าคฤหาสน์หลังนี้ต้องมีคนที่นายอยากเจอ แต่พอมาแล้วกลับคว้าน้ำเหลว แอรอนไม่ปล่อยให้คนทำงานพลาดลอยนวลแน่

“ไปตามสืบมาให้ได้ว่ายัยคุณเพียงฟ้าอะไรนี่มีบ้านอยู่ที่ไหนอีก ถ้าพวกแกทำให้ฉันเสียเวลาอีกล่ะก็ รู้ใช่ไหมว่าต้องเจอกับอะไร!” ดวงตาทรงเสน่ห์ร้ายกาจ น้ำเสียงน่าเกรงขามเหลือคณา

“ครับนาย!”

ทุกเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน ทุกคนต่างรู้ดีว่าผลของคนที่ทำงานพลาดมากกว่าสามครั้งคืออะไร ถ้าไม่ถูกส่งตัวไปทำงานหนักตามที่กุลีต่างๆ ก็ต้องถูกไล่ออก หรือที่แย่กว่านั้นคือถูกตัดอนาคตจนไม่สามารถไปสมัครงานที่ไหนได้อีกเลย

คนอย่างแอรอนสามารถทำได้ทุกอย่างตามที่เขาต้องการ!

“เอากุญแจรถมา”

เจ้านายหนุ่มยื่นมือไปตรงหน้า สารถีเมื่อครู่ที่นำพาเขามายังคฤหาสน์หลังงามรีบยื่นสิ่งที่เจ้านายต้องการให้อย่างเกรงกลัว

“ไปทำงานตามที่ฉันสั่งอย่าให้ขาดตกบกพร่อง เข้าใจไหม?”

เสียงเข้มสั่งการอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถคันหรูแล้วขับออกสู่ท้องถนนด้วยความเร็ว

“งานนี้พลาดไม่ได้แล้วว่ะ ไม่งั้น… ตาย!” บรรดาลูกน้องทุกคนมองหน้ากันแล้วทำท่าปาดคอตัวเอง

สถานบันเทิงอารมณ์ประกอบไปด้วยแสงสีเสียงมากมาย ส่งผลให้ผู้ใช้บริการมีความสุขจนลืมความทุกข์ในจิตใจ ตัวชายหนุ่มเองแม้จะไม่ได้หายหงุดหงิดจากเรื่องที่ไม่ได้ดั่งใจหากก็ยอมรับว่าความรื่นเริงช่วยผ่อนคลายความเดือดดาลลงไปได้บ้าง อีกทั้งสาวสวยข้างกายยังทำหน้าที่เอาอกเอาใจไม่ขาดตกบกพร่อง

“ทำไมวันนี้ไม่ยิ้มเลยคะ?” เสียงหวานเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์

“อยากยิ้มก็จะยิ้ม ไม่อยากก็ไม่ยิ้ม” คนตัวโตตอบราบเรียบ ยกแก้วบรรจุน้ำสีอำพันขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

สาวสวยหน้าเฉี่ยวมองปราดเดียวก็รู้ว่าต้องทำเช่นไร หญิงสาวลูบไล้แผงอกแน่นพลางแนบใบหน้าออดอ้อน ริมฝีปากบางพรมจูบทั่วลำคอแกร่ง หล่อนรู้มุมรู้จุดดีว่าควรสร้างความสยิวตรงส่วนไหนให้บังเกิดแก่ร่างสูง แอรอนหลับตาแน่นพลางครางพึมพำในลำคอ เพราะเธอเก่งแบบนี้ไงเขาถึงยกให้เธอเป็นที่หนึ่งของคู่ขาคนสนิท

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ให้ เมนี่ ช่วยนะคะ รับรองว่าจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด” ไม่พูดเปล่า มือเรียวเคลื่อนลงไปกอบกุมความใหญ่โตที่คับแน่นอยู่ภายใต้กางเกงสแล็คเนื้อดี

แอรอนมองสบนัยน์ตาเฉี่ยว… อมยิ้มเล็กน้อย

“รู้ใจฉันดีที่สุดก็คงเป็นเธอ” เสียงเข้มเอ่ยชม เชยปลายคางแหลมหมายจะมอบจุมพิตแสนเร่าร้อนให้อีกฝ่าย เมนี่เตรียมรอรับสัมผัสที่ปรารถนา วงหน้าคมสันต์ใกล้เพียงแค่ฝ่ามือกั้น

ลมหายใจอุ่นร้อนผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว…

ตี๊ดๆ

เสียงมือถือดังขึ้นขัดทุกการกระทำ แอรอนสบถคำหยาบก่อนจะละจากใบหน้าสวยเปรี้ยวของร่างเย้ายวน เมนี่อยากจะกรีดร้องเหลือเกิน ทำไมต้องมีอุปสรรคมาขัดขวางความสุขของหล่อนด้วย

น่ารำคาญเสียจริง

“ว่าไงโทมัส” แอรอนกรองเสียงลงไปยังปลายสาย แววตาเบื่อหน่ายปิดไม่มิด

( เฮ้ๆ เพื่อน นายต้องไม่เชื่อฉันแน่ๆ ว่าตอนนี้ฉันเจอใครอยู่ที่สนามบิน ) น้ำเสียงของโทมัสตื่นเต้นจนเขาจับกระแสได้

“นายไปรับแม่นายที่สนามบินไม่ใช่เหรอ แล้วจะให้เจอใครนอกจากแม่ของนาย” แอรอนหงุดหงิด โทมัสคิดกวนประสาทเขางั้นเหรอ เวลาอื่นมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องโทรมาตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มด้วย

( ไม่ใช่! ฉันเจอคนพิเศษ รับรองว่านายต้องอยากเจอเช่นกัน )

“ใคร?” แอรอนขมวดคิ้ว หัวใจเริ่มเต้นแรงลุ้นในคำตอบของอีกฝ่าย

( แล้วนายกำลังตามหาใครอยู่ล่ะ ) โทมัสย้อนถาม

“อย่าบอกนะว่า…!” ดวงตาคมทรงเสน่ห์เบิกกว้าง ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยกมือลูบใบหน้าตัวเองไปมา

( ใช่แล้ว ดูเหมือนเจ้าหล่อนกำลังจะบินไปประเทศใดประเทศหนึ่ง )โทมัสบอกรายละเอียด คนฟังชาหนึบไปทั้งหัวใจ อาการประหม่าเข้าทักทาย

“นายจับตาดูเธอไว้นะโทมัส ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!” เสียงเข้มพูดปิดท้ายก่อนที่จะวางสายจากเพื่อนรัก

“คุณจะรีบไปไหนคะ?” เมนี่ถามงุนงง

“เอาไว้ค่อยคุยกัน บาย”

แอรอนไม่เสียเวลาเสวนาใดๆ กับคู่ควงชั่วคราว ชายหนุ่มวางเงินสดจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะสำหรับค่าเครื่องดื่ม เมนี่หงุดหงิดทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพลางกัดฟัน

“บ้าที่สุด! ขัดจังหวะชะมัด” เสียงแหลมสูงไม่พอใจ ทว่าหางตาเหลือบมองธนบัตรสีเทาจำนวนหลายใบบนโต๊ะแล้วยิ้มกริ่ม มือเรียวหยิบสิ่งสำคัญต่อการดำรงชีวิตมาสูดดม

“ค่าเหล้ามันจะสักเท่าไหร่กันเชียว คู่ขาฉันนี่ใจป้ำจริงๆ”

เรียวปากบางยิ้มพอใจกับเม็ดเงินที่หล่อนได้ฟรีๆ จากร่างสูง