บทที่7 ไม่รู้จักฉัน อยากรู้จักเธอ
1170 Words
ดารินกับโฮสต์หนุ่มเดินเที่ยวกันตลอดทั้งวัน โดยไปในสถานที่ที่แพลนเอาไว้ ล้วนเป็นที่ท่องเที่ยวยอดฮิตแนะนำบนอินเตอร์เน็ต ตลอดการเดินทางหนุ่มน้อยหน้าละอ่อนดูแลเธอเป็นอย่างดี ทำให้การเที่ยวมีความสุขเพิ่มขึ้นหลายเท่า จนกระทั่งเริ่มพลบค่ำเริ่มหิวหญิงสาวสายเปย์พาเด็กหนุ่มไปทานข้าวที่ร้านหรูใจกลางเมือง
“ปิดท้ายที่ร้านนี้แล้วกัน ระดับมิลชินเลยนะ” ราคาเอาเรื่องแต่เธอก็กล้าจ่าย เพื่อเป็นการปิดทริปที่น่าประทับใจ เธอเป็นคนซื้อที่ใจกว้างและมีน้ำใจกับหนุ่มเช่า ไม่เสียยี่ห้อสาวจ่ายหนักแน่นอน
“ผมมีความสุขและสนุกมากเลยครับ ขอบคุณพี่มากเลยครับที่พาผมมาด้วย” จะมีอะไรดีไปกว่าการเที่ยวฟรี อยู่ฟรี แถมได้เงินอีกต่างหาก แลกกับการเอาใจนิดๆ หน่อยๆ ไม่เกินความสามารถอยู่แล้ว มากับดารินเขาสบายใจ ไม่ต้องฝืนใจปรนเปรอเหมือนไปกับลูกค้าคืนอีกๆ ที่ชอบแอบลวนลามเขาจนเกินงาม
“ยินดีจ้า” ดารินบอกพร้อมเอนตัวไปซบที่ต้นแขนของชายหนุ่ม สอดนิ้วมือเข้าไปกอบกุมกับเรียวนิ้วยาว แค่นี้ก็เพียงพอ มีความสุขรู้สึกฟินยิ้มจนแก้มปริ
ความกระหนุงกระหนิงของเธอกับหนุ่มโฮสต์ อยู่ภายใต้สายตาของใครบางคน เขาเห็นเธอ...รู้จักเธอแบบไม่เป็นทางการ คลินต์ แม็คลาเรน นั่งมองทั้งสองคนอยู่ในมุมด้านในสุด ที่นั่งโซน VIP เฉพาะแขกคนสำคัญเท่านั้น เมื่อวานเขาไม่ได้เข้าไปในห้องประชุมอย่างเป็นทางการ แต่นั่งดูผ่านจอขนาดใหญ่ในห้องส่วนตัว ที่ส่งสัญญาณจากในห้องประชุม และหญิงสาวที่กำลังนั่งอี๋อ๋ออยู่กับหนุ่มหน้าละอ่อนนั่น ก็เป็นคนที่เขาอยากทำความรู้จัก เพราะจะต้องร่วมงานกันในอนาคต
“ได้รึยัง?”
“เรียบร้อยครับ” เลขาคนสนิทส่งแฟ้มเอกสารยื่นให้เจ้านาย
ประธานหนุ่มวัยสามสิบปี หน้าละอ่อนหล่อใส เจ้าของอาณาจักร ‘แฮปปี้ ไฮเออร์’ ที่มีสาขาอยู่ทั่วโลก รับเอกสารมาเปิดตัว เป็นประวัติส่วนตัวของดาริน สมิธ ยิ่งสาวที่เขานั่งมองอยู่เงียบๆ เรื่องราวของเธอช่างน่าสนใจยิ่งนัก เป็นสาวโสดวัยยี่สิบห้า ที่นิยมเช่าโฮสต์มาสร้างความสุข นี่มันเข้าคอนเซ็ปต์บริษัทชัดๆ น่าให้รางวัลพนักงานดีเด่นประจำปี
“ไม่ธรรมดา”
ประวัติการทำงานของเธอน่าสนใจมาก ทำงานได้อย่างยอดเยี่ยม รับผิดชอบหน้าที่ได้เป็นอย่างดี และแปลกมากที่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับโฮสต์ที่ดูแลเลยสักคน ถือว่าแยกงานกับเรื่องส่วนตัวได้ดีทีเดียว หน้าตาของเธอก็...จัดว่าสวย สัดส่วนก็เย้ายวนชวนขย้ำ มิน่าเล่าถึงเป็นที่เลื่องลือให้หมู่โฮสต์ตามที่เขียนในรายงาน
ชายหนุ่มปิดแฟ้มเอกสารแล้วเฝ้ามองทั้งคู่ไม่วางตา ทำตัวเหมือนเป็นถ้ำมองแต่เขาไม่สน แค่อยากดูพฤติกรรมของว่าที่ลูกน้องคนสวย ที่เขาเห็นในตอนนี้เธอแค่จับมือถือแขน เอนซบบ้างเป็นบางที นอกนั้นไม่มีอะไรเกินเลย หรือเป็นเพราะอยู่ในที่สาธารณะ จึงทำไม่ทำเรื่องประเจิดประเจอตามสไตล์สาวไทย
เขาเกิดในประเทศฝั่งตะวันตกที่มีขนบธรรมเนียมต่างกันไป แต่มีเพื่อนเป็นลูกครึ่งชาวไทย เลยพอรู้ประเพณีและคติความเชื่อของคนไทยอยู่บ้าง ซึ่งความจริงเขาไม่ต้องเดินทางมาร่วมประชุมก็ได้ แต่พอดีว่าเพื่อนสนิทของเขา ‘พาฬพยัคฆ์’ อยู่ที่นี่พอดี เลยถือโอกาสเดินทางมาเจอเพื่อนฝูง
และนี่ก็ใกล้ได้เวลานัดกันแล้ว
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นหลังจากดูนาฬิกาข้อมือ ก็พบว่าคนที่นัดไว้เดินมานั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว ที่ที่เพื่อนสนิทของเขานั่งมันบดบังมุมการแอบส่อง จึงส่งสัญญาณมือให้เพื่อนขยับไปนั่งอีกตัว
“อะไรวะ เรื่องมากชิบ!” พาฬพยัคฆ์จำต้องเลื่อนไปนั่งอีกตัว
“หงุดหงิด? เด็กมาด้วยไม่ถูกใจ?”
“หงุดหงิดมึงนั่นแหละไอ้คลินต์”
คนถูกกล่าวหาทำเพียงแค่ไหวไหล่ ไม่เดือดร้อนที่ทำเพื่อนสนิทอารมณ์เสีย เขาละสายตาจากเสือแล้วเพ่งมองไปยังดารินกับโฮสต์หนุ่มคนนั้น จนพาฬพยัคฆ์จับสังเกตได้จึงหันไปมองบ้าง
“นั่นคุณดารินนี่ มึงรู้จัก?” เสือรู้จักดารินเป็นอย่างดี เพราะเขาเป็นลูกค้าของแฮปปี้ ไฮเออร์ และเธอก็เป็นพนักงานระดับสูงที่ทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยมมาก เขารู้จักนวาระก็เพราะการแนะนำของเธอนี่แหละ
“ยังไม่รู้จัก”
“อะไรของมึง มองแบบนี้คือ? สนใจ?” ในสายตาของพาฬพยัคฆ์ ดารินเป็นผู้หญิงที่สวย เก่ง ปราดเปรียว แต่เขาชอบแนวอ่อนหวานแบบนวาระมากกว่า ผู้หญิงอะไรหวานไปตั้งตัว ตั้งแต่ได้ครอบครองเขาก็หยุดกินเธอไม่ได้เลย
“กูอยากทำความรู้จักพนักงาน ไม่ได้ไง?”
“อยากรู้จักด้วยการถ้ำมอง?”
“เสือกมากไปแล้วไอ้เสือ กูจะทำอะไรก็เรื่องของกูไหม” เขาขี้เกียจมานั่งอธิบายการกระทำของตัวเอง แน่นอนว่าดารินเป็นคนสวย ย่อมต้องตาเป็นธรรมดา ใครบ้างไม่ชอบมองของสวยๆ งามๆ
“ทำเป็นกั๊ก”
“แล้วเด็กในสังกัดกูอ่ะ ถูกใจมึงไหม” เขาหมายถึงเด็กที่ทำงานในแฮปปี้ ไฮเออร์ ถือเป็นคนในสังกัดของเขาทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นโฮสต์ประจำหรือโฮสต์ขาจร เหมาะรวมหมด
“ก็ดี แต่มึงไม่ใช่คนแนะนำ นู้น คุณดารินต่างหากที่แนะนำ”
“แล้วคุณดารินของมึง เขารู้ไหมล่ะ ว่าเด็กในปกครองทำมากกว่าเอนเตอร์เทนท์”
“ก็ถ้ามึงไม่ปากมาก”
“กูเป็นเจ้าของบริษัท มึงดูปากกูให้ชัดๆ กู เป็น เจ้าของ บริษัท กูคือกฎ โอเคนะ” ต่อให้ใครจะรู้ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเขาเป็นผู้มีสิทธิ์ขาดในการตัดสิน กฎเปลี่ยนแปลงได้ตลอด ถ้าเขาคิดจะเปลี่ยนมันก็ไม่มีใครคัดค้านได้
“ครับท่านประธานใหญ่ ขอบคุณที่แหกกฎให้เพื่อนอย่างกระผมครับ” เสือสนใจนวาระอยากพาเธอขึ้นเตียง แต่ด้วยกฎของแฮปปี้ ไฮเออร์ ห้ามโฮสต์บางสายงานรับงานนอนกับแขก เขาเลยต้องไปผ่านทางคลินต์ ให้มันรับรู้และตัดสินใจว่าได้หรือไม่ได้ เผอิญว่าเพื่อนใจดีเปิดไฟเขียว ประจวบกับที่หญิงสาวมีเรื่องเดือดร้อน มันเลยเข้าทางเขาพอดี
“ไม่ต้องมาประชดกู นอกจากเรื่องเด็กคนนั้นแล้ว มึงมีเรื่องอย่างอื่นอีกรึเปล่า”
“มีดิ ไม่งั้นไม่นัดมึงมาหรอก”
พาฬพยัคฆ์มีเรื่องปรึกษาหารือทางธุรกิจกับคลินต์ ทั้งสองคุยงานและทานข้าวไปด้วย ท่านประธานใหญ่คุยไป มองหญิงสาวที่อยู่ห่างออกไปเป็นระยะๆ มองตามจนกระทั่งเธอออกไปนอกร้านพร้อมหนุ่มโฮสต์
- Writer
