“เอ่อ ท่านประธานทานข้าวหรือยังคะ?” เพราะเห็นว่าเพิ่งจะเลยช่วงเที่ยงมาเพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น เลยลองถามดูเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นคุยอะไรดี
“สนใจด้วย?” สีหน้าของคลินต์เต็มไปด้วยความเฉยชา เฉยเมย ดวงตาของเขาว่างเปล่าท่าทีไม่เหมือนปกติ
และดารินก็เดาไม่ออกว่าเขาเป็นอะไร
“ก็ต้องสนใจสิคะ คุณเป็นถึงประธานบริษัทเลยนะคะ” ในฐานะที่เธอเป็นลูกน้อง ก็ต้องเป็นห่วงเจ้านายเป็นธรรมดาอยู่แล้ว เธอไม่ชินกับการคาดเดาอารมณ์ผู้ชาย เพราะว่าไม่เคยคบใครอย่างจริงจังมาก่อน ขนาดบอกไปว่าสนใจเขาก็ยังทำเฉยชาใส่
“ท่านประธานคะ คุณไม่พอใจฉันตรงไหนก็พูดมาตรงๆ เลยค่ะ ฉันเดาอารมณ์ผู้ชายไม่ถูกหรอกนะคะ”
“คุณไปบาร์โฮสต์”
ดารินเข้าใจได้ทันทีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร ที่แท้ก็ไม่พอใจเรื่องที่เธอไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ที่บาร์โฮสต์เมื่อสองวันก่อนนี่เอง ผู้ชายอะไรขี้น้อยใจจัง แต่เขาจะมางอนเธอเรื่องอะไรล่ะก็แค่ไปบาร์โฮสต์เองนี่นา
“ฉันไปสั
