ลูกบิดประตูห้องของกวินทร์ถูกบิดเปิดออกอย่างช้าๆ ก่อนที่จะมีเงาของร่างๆหนึ่งค่อยๆย่องเข้าไปยังห้องของคนป่วยที่นอนหลับไหลอยู่ เงานั้นพยายามเคลื่อนตัวให้เงียบที่สุดเพราะไม่อยากให้คนที่นอนอยู่ห้องข้างๆได้ยินและรับรู้ถึงการมาของเธอ จันทร์เจ้าพยายามจะเพ่งพินิจดวงหน้าของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงแต่พราะห้องที่มืดเกินไปให้เธอเห็นใบหน้าเขาไม่ชัด เธอจึงเปิดไฟฉายจากมือถือของตัวเองวางไว้ไกลๆเพื่อให้พอมองเห็นหน้าของคนป่วยได้
''ฉันขอโทษนะ''เธอกระซิบบอกไปยังคนที่นอนหลับอยู่ ก่อนที่จะยื่นมือของเธอแตะไปยังมือของกวินทร์
''รีบหายนะ ฉันคงเหงาแย่ถ้านายเป็นอะไรไป'' เสียงเล็กเอ่ยเบาๆและรีบชักมือตัวเองกลับเพราะตัวกวินทร์นั้นร้อนมากๆแต่กลับถูกมือหนาใหญ่ของกวินทร์จับคว้าไว้
''แม่ แม่ครับ ช่วยผมด้วย พ่อ พ่อครับผมกลัว!!!'' กวินทร์กำลังละเมออุณหภูมิความร้อนจากตัวเขามันแผ่ออกมาแม้เพียงแค่สัมผัสมือจันทร์เจ้ารู้ทันทีว่าต
