My Genuine Love for Him (Agent Dark Gaze Series #1)

Kabanata 3

MADILIM ang paligid ng dumating kami sa destinasyon. The car stopped at a tall silver gate. Harris opened the car window and spoke to the man in black. I was just next to the man so I could see what he was wearing. I was amazed because they were like MIB's in the ninja turtle that children often watch in the market of Coron.

"Mahilig pala si Tita Veron sa mga ninja turtle, MIB ba sila?" naglalaro sa isipan ko.

That's where my curiosity started.

As I looked at the man, my eyes suddenly caught the long gun in his hand. My jaw dropped and I was suddenly scared. Harris noticed my silence, after he had spoken to the man in black who was staring at us. I winced automatically.

"Are you okay? It's like you saw a ghost?" hindi na ako nakasagot kay Harris dahil mas lalo akong nagtaka nang makita na marami palang guwardiya dito. Bakit? Anong meron sa loob ng mansion nila?

The three of them were in front of the gate and the other two seemed to be holding a radio. I fell silent and looked again at the MIB who was talking on the phone.

"O-kay lang ako, hindi pa ba tayo papasok sa loob?" Mabilis kong itinago ang mga kamay kong nanlalamig. Kumunot ang noo ni Harris sa naging reaksyon ko. He glanced at what I was looking. Napabuntong hininga na lamang siya at biglang lumambot ang ekspresyon.

"I understand, I'm sorry. The security at the Dela Cruz mansion is too tight because they are guarded by an secret organization," Harris apologized as he said in whisper. May dalawang armadong lalaki na sasalubong sana sa amin ngunit mabilis niyang kinabig ang manibela upang 'wag na lamang pansinin ang mga 'yon. I was surprised. Hinabol ko sila nang tingin at napanguso.

Our car just stopped in front of the second gate. An armed man approached our car and automatically opened the window. Harris handed him a gold card and the man took it to the monitor and swiped there.

I was amazed when the big gate opened, the trees were peeking inside. I could see the light from within because it was illuminated by gigantic lights on each fence. Kitang- kita ang kaliwanagan mula sa loob dahil tinatanglawan ng mga naglalakihang ilaw sa bawat poste. Sobra akong namangha habang mabilis na pumapasok ang sasakyan namin sa loob ng gate. Hindi rin nakalampas sa aking paningin ang isang lalaki.

Next to the gate there was another MIB alone facing the wall and he seemed to be talking to someone there.

"Harris, saglit lang! Itigil mo muna!” Tinuro ko sa kaniya ang lalaking umiiling sa pader, bigla itong tumawa na parang may kausap pero wala naman talaga. "Si Kuya! Mukhang may sakit sa pag-iisip!" desperate across my expression.

Harris frowned as he glanced at me. Saglit niyang tiningnan ang tinuro ko at mabilis naman niyang nakita. Then I was shocked by the sudden break of the car causing me to hold my breath in panic. Parang tumilapon ang puso ko sa gulat! "Ay kalabaw na walang jowa!" Sinamaan ko siya nang tingin! Muntik ng sumabog ang pinipigilan niyang tawa, ngunit hindi siya nagtagumpay!

There were deep smile lines around his intense brown eyes. For the first time, I saw Haris like a robot, chuckled! I stared at him in shock. I can't believe he's smiling. He shook his head as if he couldn't believe he was smiled a while ago. "s**t. Marco isn't crazy," he glanced at the man I was referring to. Ngayon ay pansamantala kaming tumigil sa daan at sapat lamang ang distansya upang malinaw na makita ang lalaking tinutukoy ko.

Sumimangot ako sa sinabi niya. Hindi pa rin ako naniniwala. Nagtatalo kaming dalawa. Pero bakit gan'on? Wala naman siyang kasama pero nagsasalita pa rin siyang mag-isa. "Sigurado ka?" humalumbaba ako sa bintana ng kotse habang nakatingin sa mga lalaking umaaligid sa loob ng village.

"I'm sure, he will get angry when you tell him crazy," tuwid pa rin ang tingin niya sa daan habang sinasabi 'yon. Mangangatwiran pa sana ako, but Harris explained everything to me.

"There is high-tech CCTV monitoring in every part of the mansion, probably one of those they use to quickly see and talk to his colleagues," he explained and pointed to the wall in front of the man we were talking about. Umawang ang labi ko at natigilan. I slowly nodded. Why didn't I think it was high technology here in the City? Sa pangalawang pagkakataon ay napahiya na naman ako.

Pagkatapos ng napakahabang 'explanation' niya ay parehas kaming natahimik.

"Pasensiya na, napagkamalan ko siyang baliw, nakakahiya," mahina ngunit alam kong narinig niya dahil mabilis siyang sumulyap sa akin. Yumuko ako habang namumula. Tinabunan ko nang palad ang aking mukha at sumilip sa siwang ng aking daliri. Umawang ang labi niya sa pagkamangha. "You don't have to apologize. If there are things you don't know, you can ask me," saad niya at mabilis na umiwas ng tingin.

Namayani ang katahimikan sa aming dalawa. Nang makita ko siyang hindi na nakatingin at seryoso sa pagda-drive ay mabilis kong inalis ang mga kamay sa aking mukha. Sumulyap na lamang ako sa bintana. Saka ko lamang napansin na mukhang malapit na kami. There is a large parking lot in front and various vehicles are lined up. Ang gaganda nang mga sasakyan! Ipinarada ni Harris ang kotse at bumaba na kami.

Mabilis maglakad si Harris at malalaki rin ang kaniyang hakbang kaya muntik na akong maiwan sa daan dahil sa pagkamangha ko. Lakad-takbo ang ginawa ko upang makahabol sa kaniya. Shoulder bag lamang at si Chian na nasa maliit na kulungan ang bitbit ko. Napahagikhik ako sa mga bayong na bitbit niya, wala siyang pakialam sa mga nakatingin sa amin. Para siyang probinsiyano na naliligaw sa Maynila! Ngumiti ako sa mga katulong na nagdidilig at humahaba ang leeg sa pagsulyap.

Binaybay namin ang napakahabang high way. There are big trees behind the benches. Nakahanay sa bawat tabi ang malalaking puno, maaliwalas at mahangin. Some MIB's resting there, sitting and busy with their cellphones. Others are curiously looking at us. May isang sasalubong sa amin at napansin ko agad ang kaibahan sa kasuotan niya.

He was wearing a black leather jacket, gray shirt paired with a six pocket black pants, black cap, black face mask and boots. When he saw me, he did not come near us, he just saluted to Harris. When I turned to Harris there was no emotion on his face. He just nodded at the man. Sumunod ang tingin ko sa misteryosong lalaki na papalabas ng village.

In the middle, after entering the small gate there is a large fountain with a statue of serene. The serene is holding a large shell and there the water flows and falls. Many fish are arguing here. Ito ang pinaka-nagustuhan ko.

I noticed the cleanliness and quiet environment. They also have their own beautiful garden and I see a caretakers there. Mukhang katatapos lamang nilang maglinis sa loob. Ang napakalaking swimming pool ay nasa unahan, kulay asul at napakalinis.

My lips parted when I saw Tita Veron's huge mansion and we were close to it. Alam kong mayaman sila pero ang nakikita ko ngayon ay sobra pa sa inaasahan ko. Kaya pala maraming guwardiya dahil napakayaman nila!

I was suddenly nervous because some MIB were lined up next to the door.

"H-arris," I whispered softly but Harris heard. He stopped quickly and turned around while frowning. I pointed at the men with guns, so he just sighed. Agad niyang naunawaan ang gusto kong sabihin. "Don't be afraid of them, they will not hurt you," he softly said. Wala akong kibo at muling itinago ang nanlalamig na kamay sa likuran. Napabuntong hininga siya at tila may pag-aalinlangan. "If you want, you can hold my arm if you're scared," saad niya. Umawang ang labi ko.

Humawak ako sa braso niya dahil sa kaba. Harris stared at me. Mukhang tinatantya ang reaksyon ko dahil naramdaman niya ang panlalamig ng mga kamay ko. "Are you alright?" May pag-aalala sa boses niya.

Ngumiti ako. "Okay lang ako, tara na." May matandang babae na sumalubong sa amin pagkarating sa tarangkahan ng mansiyon. The female version of Harris. She's still beautiful even in her old age. She looked at my hands holding Harris' arm. Mabilis kong binitawan ang braso ni Harris. She malicious smiled.

"Iho, siya na ba si Reign?" Agad na tanong niya. Nagulat ako at binalot ng pagtataka. Paano niya ako nakilala? He nodded at the old women. Titig na titig sa akin ang matanda habang nakangiti. Ipinakilala sa akin ni Harris si Lola. Siya si Lola Helena ang naging personal maid ni Senyorito Dylan mula pagkabata.

"Magandang gabi po. Ako po si Reign," nahihiyang saad ko. Parehas kaming nagmano ni Harris sa Lola niya at dito na nagsimula ang aming usapan.

"Maagang naulila si Harris, kaya bata pa lamang siya ay nasa akin na. Lumaki silang magkasama ni Senyorito Dylan kaya naging mag-best friend ang dalawang pasaway na iyan. Sayang nga lang at hindi mo naabutan ang alaga ko, sana'y naipakilala ko sa'yo. Ewan ko ba kung saan nagsusuot ang mga batang 'yan at laging wala! Wala pang isang buwan dito sa Pilipinas ay laging abala sa kung anu-anong bagay kaya laging wala ang batang 'yon. Parehas sila ni Harris, mas gustong bumukod ng bahay at ayaw ipaalam sa amin." Tuloy ang hampas ng abaniko ni Lola at inirapan ang apo. My lips parted. Napatingin ako kay Harris na ngayon ay bakas ang guilty sa mukha.

Nanliit ang mga mata niya. "Umamin ka nga, bakit ayaw manatili dito ni Senyorito Dylan? Kahit sa kaniyang condo, wala rin siya." Tumalim ang tingin niya sa apo. "Anong kalokohan ang ginawa niyo?" mabilis na napalunok si Harris at umiwas ng tingin.

Nadismaya si Lola Helena dahil walang imik ang apo niya at hindi man lang ito tumangi. Lalong lumitanya ang matanda. "Harris hindi kita pinalaking sinungaling ha! Nagsinungaling ka kay sir William noong isang linggo! Naku nanggigigil ako sa inyong dalawa!" Harris lips parted and he was embarrassed.

"Puro kayo pasaway! Wala pang isang buwan pero kung anu-ano na namang kalokohan ang ginagawa niyo!" Inis na singhal ni Lola Helena. Nagkatinginan kami ni Harris at napakamot na lamang siya sa batok.

Marahil sa katandaan ay naapektuhan ang mood niya kaya paiba-iba. Napansin ko rin na medyo makalilimutin na siya. Lumipas ang oras at kumalma na rin si Lola. Mabilis na lumapit sa kaniya si Harris at hinalikan ito sa noo. Umirap si Lola Helena at masama pa rin ang loob. "Meme, nakakahiya po sa ating bisita," panunuyo sa kaniya ni Harris. Her eyes widened. Para siyang natauhan at humingi ng pasensya sa akin. Lola Helena smiled at me.

"Naku! Pasensiya ka na iha! Matanda na ako at makakalimutin." Humalakhak siya at mabilis na nagpaypay ng abaniko. Sa isang iglap ay muling nagbago ang mood niya. Napailing si Harris at napakamot sa batok. "Ayos lang po." I sweetly smiled at her.

"Halika at pumasok tayo sa loob. Kumain ka na ba?" Tanong niya. Nahihiya akong umiling. Sumunod kami sa kaniya. Panandaliang nawala ang atensiyon ko sa mga bantay na may hawak ng baril dahil sa nangyari. Pagbungad namin sa pintuan, sumalubong ang isang katulong at nakatulala kay Harris. Tinapik siya ni Lola Helena. "Joana tulala ka na naman sa apo ko. Ano bang kailangan mo?" pukaw ni Lola sa katulong. Napukaw ang atensyon ni Harris at tumingin sa kaniya. Mas lalong namula ang buong mukha ni Joana sa kahihiyan.

"L-ola Helena, 'yong niluluto niyo po," pautal-utal na saad niya.

Nanlaki ang mga mata ni Nanay Helena at mabilis na nagpaalam sa amin habang hila-hila sa braso si Joana. "Ano ka ba! Bakit hindi mo agad ipinaalala sa akin! Siguro kanina ka pa tulala sa pintuan!" Litanya niya.

"Kalalabas ko lang po. Sabi niyo po kasi, mabilis lang kayo. Napansin ko na tumatagal na kaya sumunod na ako dahil malilimutin nga pala kayo," katwiran ni Joana.

"I'm sorry because Grandma is really noisy. Dylan and I wake up early because of her." Harris chuckled. I also laughed because of the thoughts. Nai-imagine ko tuloy kung paano sila gisingin sa umaga kaya siguro mas ginusto nilang bumukod ng bahay.

Ihahatid ako ni Harris sa magiging kuwarto ko. Kuryosong pumasada ang tingin ko sa buong paligid. If the outside is beautiful, the inside is more elegant. The appliances are expensive. The large paintings and jars glistening grabbed my attention. The stairs are like a castle where cinderella descends. In the middle of the living room is a white elegant sofa. There is a large flat screen tv that will greet you, and beautiful marble table. Tatlong kombinasyon lamang ng kulay ang naglalaro sa loob at labas ng mansion. It's gray, white and black.

Ang malambot at kulay gray na carpet ay nakalatag sa malawak na living room. Ang sahig ay puting granites. The reflection was warm white because of the chandelier. Maraming naglilinis na katulong sa paligid at panaka-nakang sumisilip. Others are curiously looking at us. Nagtataka siguro kung sino ako, ngunit matamis ko silang nginingitian.

Tumigil sa paglalakad si Harris dahil tumunog ang cellphone niya. Saglit siyang nagpaalam sa akin upang sagutin ang tawag. I was forced to sit because of him. Ayaw niyang iwan akong nakatayo at pinaupo sa living room. Wala akong nagawa kung 'di tumango. Kinuha ko ang bayong sa kan'ya at itinabi sa gilid ng sofa. Medyo nakakahiyang umupo dahil pakiramdam ko'y hindi nababagay para sa katulad ko.

Inabala ko muna ang sarili sa pagsulyap sa paligid, ngunit sa isang malaking portrait nagtagal ang mga titig ko. It was a family portrait. The picture in front of me is painted by a professional artist.

The Davis family.

Si Tito William ay pamilyar na sa akin dahil araw-araw silang magka-video call ni Tita Veron nitong nakaraang araw. Sa sobrang excited ni Tita na isama ako, sa video-call lamang kami nagkakilala ng asawa niya. Tito William is handsome, he's pure American. He was a businessman and owned a large company. Istrikto raw si Tito pagdating sa trabaho, ngunit pagdating sa pamilya napakabait daw nito, maalaga, mapagbigay at napakalambing na tao. Muling bumalik ang tingin ko sa portrait.

I looked at the woman and the man sitting together on the sofa. The dark hair is scattered over his eyes, his eyes are invisible. The man was sideways and did not want to show his full face. Only the edge of his red lips and hawkish nose were clearly hit by the camera. He frowned so I could notice his annoyance.

Even if you haven't seen the whole face, you will immediately know from his posture that he is an heir and dropped-dead gorgeous model. He's Tita Veron's son, but who's the woman next to him?

Next to him is a woman with a beautiful face. I describe her as a light porcelain girl. She was of mid-sized height, blonde hair, beautiful brown eyes, with a bright smile on her face, her flowery dress and bracelets revealed her sensitive skin. Makinis siya at mukhang artista. Sino siya?

I frowned because Tita Veron doesn't have a daughter. So, who is she? Baka naman pamangkin ni Tita Veron o ni Tito William?

Their family portrait is beautiful. Hindi lamang dahil sa maganda ang lahi nila kung 'di buo ang kanilang pamilya. I sighed. I was suddenly sad, because I was one of those people who dreamed of seeing my real family.

Ang paghahanap sa totoo kong pamilya ang dahilan kung bakit sumama ako kay Tita Veron. Gusto ko silang makita.

Where are they?

Are they a happy family?

Do I have a brothers and sisters?

Are my parents still alive?

Do I still have a family?

But, I was saddened by the last question playing in my mind.

And if my family is still alive, are they still looking for me?