Zafer
Şafak, lüks evin geniş pencerelerinden içeri sızdı, soğuk mermer zeminleri ve pahalı eşyaları aydınlatan soluk, gri bir ışık yayıyordu. Salon, gece yaşananların ağırlığını taşıyor gibiydi; hava boğucu, şöminedeki korlar gibi sönmüş ve bitkindi.
Sibel, kanepede hareketsiz oturuyordu. Üzerine attığı ipek robdöşambr, boynundaki koyu mor izi tam olarak kapatamıyordu. Vücudu her hareket ettiğinde, bir ağrı veya acı hissi yayılıyordu, Kerem'in şiddetinin fiziksel kanıtlarıydı bunlar. Ama gözleri, banyo aynasında gördüğü çelik parıltısını koruyordu. İçinde yanan öfke, soğuk, sinsi bir kararlılığa dönüşmüştü.
Yatak odasından bir ses geldi. Kerem uyanmıştı. Sibel, gözlerini pencereden ayırmadan, onun ağır adımlarını dinledi. Salonun kapısında belirdi, sadece boxer short ile. Saçları dağını
