Sözleşme
Kapı, yüzünde hissettiği soğuk ahşabın sertliğiyle kapandı. O son bakış, o derin, çaresiz üzüntüyle dolu gözler, Kerem'in zihninde bir hançer gibi saplı kaldı. Sibel'in sözleri, "Kendi karanlığınla yüzleş," sözleri, kulaklarında çınlıyordu. Ama Kerem için karanlık, kaybetmekten korktuğu şeyi kaybetmek değildi; kontrolü tamamen elinden kaçırmış olmaktı. Ve kontrol, onun hayatının temel taşıydı.
Teyzenin evinin önündeki loş koridorda, yapayalnız, bir hiç gibi hissederek dakikalarca öylece durdu. Umutsuzluk, yavaş yavaş yerini tanıdık, kemirici bir öfkeye bıraktı. Ona nasıl veda edebilirdi? O, her şeyiyle sahip olduğu kadını, böyle sıradan bir şekilde nasıl kaybedebilirdi? Hayır. Bu, bir son olamazdı. Sibel, onun bir parçasıydı, en değerli, en çok sergilenen, en çok kıskanılan parç
