TO BE LOVED

Chapter 5

I shouted a lot of profanities after I was placed inside the cell. I'm doing it for almost twenty minutes and I've never saw my mom soul inside the precinct.

It's already past midnight. At ang ibang parte ng presinto ay naka dim na ang lights.

"Hey police officer! Can you just let me out of here? Wala naman akong kasalanan!" sigaw ko sa tahimik na presinto.

Walang nagsalita at ang bantay na pulis na sa may front desk ay walang paki sa sigaw ko at tahimik na ginawa ang trabaho.

"Damn it!" I slapped the steel bars infront of me.

Pumula ang buto ng kamay ko kasi iyon ang napuruhan na mas lalo akong nagalit. I gritted my teeth because of frustrations.

Mas lalo akong naiirita dahil alam ko na wala naman akong mapupuntahan sa sigaw kung ito kahit gaano pa kalakas.

Hinigpitan ko ang hawak sa phone ko na walang naitulong kasi lowbat na. Bakit kasi kapag nasa piligro tayo minsan hindi nakikisama ang phone natin no?

Huminga ako ng mabigat at unti-unting umupo kasi pakiramdam ko hindi na talaga ako pupuntahan ni Mama. O baka hindi niya alam ang nangyari sa akin?

Nag apoy ako sa galit ng maalala ang mga nangyari. This wouldn't have happen if nobody calls a police! Even if so, wala naman talaga ang magbabago kasi tapos na.

Lumitaw sa aking isipan ang demonyong ngiti ni Kelly na mas lalong ikinagagalit ko sa loob ng sildang madaming lamok!

Ito ba ang ganti niya dahil sa ginawa ko sa kanya?

Siya ba ang nagtawag ng pulis? Oh wait kung siya nga... at iyong anak ni Tita Florence ang kumausap ng pulis para mapakulong ako. Kasi syempre anak siya ng governor dito dapat lang na paniwalaan siya ng pulis.

Tiim bagang ako habang napaisip.

At malapit ang mga pulis sa governor kaya kilala nila ang anak ito ng governor. Hence, naniniwala sa kanya ang pulis at pinakulong ako.

I gripped the bar and smirked, mababaliw na 'ata ako dito.

Two against One?Really? Aba talo na ako kasi dalawa sila tapos ako mag isa lang. At may anak pa ng governor na kagupa si Kelly.

Itong si Kelly talaga hindi pa nakuntento! Humanda talaga yang bruhang yan pag ako makalabas dito.

Nakatulog ako sa pag iisip at lumipas ang ilang minuto narinig ko ang pagbukas ng silda at dali dali akong tumayo.

"Laya kana Miss Castañeda may umabswelto sa inyo." ani Pulis.

Nakakunot ang noo ko. Habang inayos ang damit ko.

"Sino?" Nang makalabas na at hinatid sa labas at natanaw ang lalaking nakatalikod sa akin sa may hagdanan.

Huminto muna ako sa front desk at may pinirmahan doon na papel.

"You know what guys this is ridiculous! Minor de edad pa ako! Seveenteen! Tapos nakulong?" Umiling ako na natatawa habang nag pipirma.

Binuksan ng pulis ang isa pang pahina para sa panghuling pirma.

"Sabihin mo sa taong nagpakulong sayo." ani pulis sabay tingin na naiinis sa akin.

Mataray kung tinignan ang medyong bata pang pulis. At umirap nalang at naglakad na palabas kung saan ang lalaking nakatalikod sa akin.

Na nagmamagandang loob na tinulungan ako.

Nasa hamba pa lang ako ng pintuan ay bumalot na sa akin ang lamig na dala ng hangin. Punan pa ng damit ko na basa pa at tuluyan ng natuyo ang panloob nito.

Ngumiwi pa ako kasi suot pa ang varsity ni Deb.

Tumikhim ako bilang pahiwatig sa presensya ko.

Bumaling kaagad ang lalaki sa aking banda. Kinuha ang sigarilyo galing sa bibig. At nagulat ako kasi namukhaan ko siya ng dumapo na sa akin ang tingin niya.

Umatras pa ako at pinaypayan ang usok galing sa sigariyo niya sa aking mukha. Humingi pa siya ng tawad at tinapon ang sigarilyo sa halaman.

"Chevy' right?" I guessed.

Tumango siya at ngumiti.

Tumingin siya sa pulis officer na nasa front desk at seninyasan ito na aalis na.

"Hey Brad, una na 'ko." he casually said to the police officer.

The police named Brad just waved his hand.

At humakbang na si Chevy papunta sa kulay gray na range rover niya.

Hindi ako sumunod sa kanya. Napansin niya iyon at tumigil sa front seat.

"Hey B? Let's go?" he said. Binuksan ang pintuan, naghihintay.

Napansin ko ang tono ng pananalita niya na para bang close na kami. At B? Really?!

Pero I kinda like it naman. I giggled in my mind.

"And where are we going?" my eyes are forming into slits.

"Were going home. Ihahatid kita sa 'inyo." he politely said at imenuwestera ang pintuan.

He's wearing a simple oversized white tees at black jeans at kulay yellow na converse? Really? He was cool with it, anyway. At hindi naman badoy siya kung tignan.

As if he was some 90s era bad boy!

Pumasok na ako sa nakabukas na pintuan sa kanyang kotse kasi hindi na matiis ang lamig.

Nang makapasok na at nagmaneho na siya paalis doon ay hindi ko na mapigilan ang magsalita.

"Bakit mo' ko tinulungan? At anong oras na ah?" sabay silip sa orasan sa kanyang sasakyan.

At laking gulat ko at alas tres na ng madaling araw! Ang espesyal ko naman kasi tinulungan niya ako sa mga ganitong oras.

"Tika? Paano mo 'ko napalabas dun? At mukhang kaibigan mo 'yon ang isa don ah?" Tanong kung nagtataka sabay baling sa kanya habang siya ay nagmamaneho.

"Is that obvious, no?!" sarkastikong sabi.

Umirap ako sa kanya dahil sa sarkastikong sagot niya.

Hindi na ako nagsalita sa mahabang minuto ang lumipas.

"Di' ka man lang magpasalamat sa akin muna? Ginawa ko ang lahat ng makakaya ko para lang maintindihan ni Dad. Tapos ganyaan ka." may pagtatampo sa boses niya. Cute.

Dad? The one he called Brad? Ang bata pa 'non. I don't care. Wala akong pakialam.

Niliko niya ang sasakyan sa para makalabas na kami sa highway. Ang mga lampost ang natatanging ilaw na nagpabuhay sa tahimik na kalye.

Natatawa naman ako sa tono ng boses niya. Kaya sinabayan ko 'na.

"Maka approach ka sa akin parang ang dami na nating pinagsamahan ah?"

"Well, this one right now is the just beggining." he winked and chuckled.

Amused by his remarks ay sarkastiko akong tumawa. Humupa naman siya sa tawa niya ng napansin ang tawa ko.

Tumikhim ako.

"Seriously' what do you want from me?" halukipkip at seryoso na.

Last time I checked, hindi pa ako kailanman kumakausap sa hindi ko kilala. Tapos ganito siya?

Porket gwapo na Dorothy? May exception?! Parang ganon' na nga sarili ko.

Seriously self with no doubt. He is handsome. He has this vibe of a bad boy of a 90s.

But, not my type. I want a serious one, at mautak at syempre guwapo.

"Saan ba ang inyo?" he dodge the question.

At tinuro sa kanya ang may itim na gate. Tumango siya at huminto malayo sa aming gate!

"Seriously? Bahay ba namin to?" Tingin sa labas na kung saan ang malaking mangga sa gilid na wala masyadong ilaw. Dito pa sa madilim na parte sa street namin.

"Here's the catch," kalma at serysong sabi.

Ang braso ay isinablay sa manibela at humarap sa akin, seryoso nakatingin.

Bumaling ako sa kanya at naghihintay sa sasabihin niya. He is kinda mabait naman, but not sure though. I cannot surely confirmed na mabait siya. Ngayon lang kami nagkausap.

You cannot just tell easily that a person is nice just at first glance. What if he is just wearing a mask to conceal his true self, right?

"Meet me later this afternoon at three' o'clock..." he stopped and watch my reactions.

Naguguluhan sa sinabi niya at kumunot ang noo ko, napansin niya ang reasksyon ko kaya huminto siya sa sinabi at tumango ako maintidhan bago pa siya na mismo ang magpaliwanag.

Oo nga pala madaling araw na kaya ganon ang pagkasabi niya.

"Then 'you'll know." tuloy niya. Mesteryoso niyang ani.

Humilig siya sa akin at nagulat pa ako at mabilis na umiwas, sa mukha naming ilang pulgada ng magkadikit tumawa siya at binuksan ang pintuan ko nagpapahiwatig na pwede na akong bumaba.

Naghihintay ang bukas na pinto. At malakas na sinarado ang pintuan.

"No way! Are you crazy ang dilim sa labas at..." tingin sa harap na kung saan tanaw ang bahay namin na may pinailawan ng ilaw sa poste.

"Doon ang bahay namin!" iritadong turo ko sa bahay namin.

He stays silent and watch my expressions and follow my command after.

"Okay princess..." he drawled and chuckled.

Lumabas ako at inis na inalis ang seat belt sa aking katawan. Bago pa ako makapasok sa loob ng aming tahimik na bakuran ay nagsalita siya.

"Don't you ever ditch me and if you ever did, your dead." banta niya.

Kasabay non' ay ang pagsara niya ng bintana at umalis sa harap ng bahay sa oras ng madaling araw.