His Gorgeous Luna

Chapter 2

HINDI makapaniwala si Selene na wala na ang kanilang mga magulang. Ang taong nag-aruga sa kanila nang matagal na panaon. Sinisi ni Selene ang kanyang sarili.

"This is my fault, this is all my fault." Sisi nito sa sarili habang hawak ang malamig na bangkay ng kanilang mga magulang. Hindi pa gumagalaw ang dalawa sa kung saan nakahandusay ang bangkay ng mag-asawa.

“Sana hindi na lamang ako lumabas. Sana nanatili nalang ako sa tabi nila.” Bulong sa sarili ni Selene.

Naninibugho ang dalaga. Nais niyang ibalik ang mga pangyayari ngunit hindi niya magawa.

‘It's not your fault. Ako, ako dapat ang sisihin.’ Dawn said while sobbing. Nanatili lamang silang umiiyak wala na silang lakas upang magsalita pa.

"Ate, kailangan na nating ilibing sina Ama at Ina. So, they can leave peaceful. I know its still hurts but just like what they always said before "life must go on" kahit pa anong mangyari." Malungkot na pahayag ni Rose na siyang nakasaksi sa lahat ng mga pangyayari.

Mas masakit ito sa parte ng bunsong kapatid ni Selene. Selene didn’t utter anything but she remember it all.

"Selene, when are we gone. Always remember that even though we are not physically beside the two of you. Palagi naman kaming nandito,” their mother said while pointing their chest where their hearts are located.

"Mahalin nyo ang isa't-isa at alagaan. Huwag niyong hayaang masaktan ang isa't-isa. Are we clear?" sabi pa ng kanilang ama na hinagkan silang dalawa sa mga noon nila at niyakap nang mahigpit.

"Naman Ama! Ako proprotekta kay Ate! Alam ko namang mahina si Ate emotionally,” nang-aasar na sabi pa ni Rose. Rose was right, Selene was physically strong but emotionally unstable.

"Baka nakakalimutan mong mas matanda ako." sukmat ni Selene sa kanyang nakababatang-kapatid. "Sorry, Ate." Rose apologetically said at her sister.

"Basta lagi niyong tatandaan, andito lang kami palagi. Huwag niyong hayaang magkahiwalay kayong dalawa." Bilin uli ng kanilang ama na tila may ibig sabihin.

Tila ba namamaalam na ito sa kanila na siyang ikinakunot ng noo ng magkapatid.

"Ama, namamaalam na po ba kayo?" Tanong ni Selene na ayaw nitong mangyari pag nagkataon.

She doesn’t want that to happen. Ipapakilala pa niya sa mga magulang nila ang kanilang mga kabiyak.

"Hindi naman anak, gusto lang naming maging handa kayo kung saka-sakali." Dispensa ng kanyang ama maging ito ay ayaw na mangyari iyon. Ngumiti na lamang si Selene at Rose upang hindi na mag-alala.

"Mahal na mahal namin kayo mga anak, tandaan niyo ito palagi." Puno ng pagmamahal pang wika ng mga ito na siya palang magiging huling pagsambit nila ng pagmamahal sa mga anak…

"Mahal na mahal din namin kayo Ama, Ina." sambit ni Selene habang nilalagyan ng isang bugkos ng bulaklak ang puntod na ginawa nila ni Rose sa para sa mga magulang.

As much as they want to stay with them. They can’t. They can’t stay in one place especially that their protectors are gone. Their parents are gone and they can’t change that reality.

"Ate, what should we do now?" Nag-aalalang tanong ni Rose sa kapatid.

Namamaga pa rin ang mga mata nito. Wala ang mapang-asar at makulit niyang kapatid ngayon.

Ang narito ay isang nakakabatang kapatid na nakadepende sa anong desisyon ng nakakatanda nitong kapatid.

Gaya ng nais ni Selene kung sana’y normal lang sila ay gusto sanang nitong mag-aral.

Pwede naman sigurong subukan hindi ba? Pwede naming gawin iyon kung itatago lamang nila ang kanilang mga sariling anyo.

"Ate?" Hindi na natapos ni Rose ang sasabihin dahil maraming alulong ng mga lobo silang narinig.

Sh*t! Mukhang nalaman nilang napatay ni Selene ang mga kasamahan nila.

Selene may be a trained she-wolf since she was a child but, it will attract attractions if she kills these wolves coming after them.

"I think we should run, for now, Ate." Rose seriously said.

Yes, kailangan muna nilang tumakbo ngayon dahil kung hindi ay lalabas ang kanilang mga sekreto at hindi pwedeng mangyari iyon. The siblings will be in danger again.

"Rose! Run as fast as you can! Gaya ng ginagawa natin kapag hinahabol kita!” utos ni Selene sa kapatid.

They are on the run. They need to do it. Rinig na rinig ng magkapatid ang mga bakas nila na humahabol sa kanila. Hindi nila pwedeng maabutan ang magkapatid kailangan nilang makatakas!

Tumakbo ang magkapatid. Tumakbo nang tumakbo. "Hindi pa ba sila nakontento! Kinuha na nga nila ang buhay ng mga magulang natin pati ba naman tayo! s**t! s**t! s**t!" Rose was pissed off.

Ganito ang babae kapag naiinis o nagagalit. Pinagsisipa nito o sinusuntok kung anuman ang mahawakan nito.

At, ang napagbuntungan ni Rose ng galit ay ang kawawang puno kung saan siya nakasandal at nagpapahinga dahil sa pagtakbo nila.

At least, naging mas mabilis sila ngayon kaysa dati marahil ay dahil ito sa paghahabulan ng magkapatid sa gubat na siyang libangan lang nila noon.

"Stop that Rose! Kawawa ang puno,” hinihingal na sabi sa Selene kanya.

Saan na ba napadpad ang magkapatid?

They didn’t stop running not until they have lost those damn rogues. Nilinga ni Selene ang paligid.

‘Patay! Bakit ba ang malas-malas namin ngayon!’ sigaw sa isipan ni Selene na kinakabahan. She didn’t expect this.

"Rose!" mahinang tawag ni Selene sa kapatid habang sinusuntok pa rin ang puno.

Napakagat ng labia ng babae. "Rose!" Medyo nilakasan ni Selene na ang pagtawag sa kapatid sabay batok dito.

‘Bakit ang bingi ng kapatid ko! Samantalang ako nanginginig na sa takot siya naman nag-aalburuto pa din.’ Selene was silently praying to the Moon Goddess.

"Moon Rose Night!" Nangigil na tawag ni Selene sa buong pangalan ng kapatid.

"Ano ba ‘yon, Selene Dawn Night! Nakainis ka na!" sumigaw ito nang banggitin nito ang buo ding pangalan ng nakakatandang nitong kapatid pero agad din namang humina ang boses nito nang makita nito kung ano ang nasa harapan nila.

"What are you doing here, Rogues?!" galit na tanong ng isa sa hubad-barong lalaki na nakapalibot sa kanila. Yes, they were surrounded by half-naked men and they are just two women.

Rogues. Ito ang tawag nila kina Selene at Rose.

Ilang taon din nilang hindi narinig ang salitang ito pero kahit kailan hindi ito binaggit ng mga magulang nila dahil hindi naman tinuturing na rogues ang pamilya nila.

Hindi pwedeng miyembro ng isang Pack si Selene at Rose dahil dahil sa sekretong tinatago nila.

"We are asking rogues, what are you doing in our territory?!" Sigaw ulit ng lalaki na nagtanong kanina. Sa tingin ng magkapatid ito ay ang beta ng pack nila.

"We're just passing by, nagpapahinga lang kami. Aalis din kami." Si Rose ang nagsalita. Selene didn’t said anything.

Naunahan na siya ng kapatid. Mukhang hindi sila naniniwala sa sinabi ni Rose dahil nangunot ang mga noo. Kinakabahan ang magkapatid.

"Huwag niyong bilugin ang ulo namin dahil hindi kami naniniwala sa inyo." sagot ulit ng lalaki kanina.

Nagsasabi lang naman ng totoo ang magkapatid ngunit, alam din ni Selene at Rose na kapag ang isang wolf ay walang pack ay hindi nila ito paniniwalaan.

Rogues are wild wolves who are liars and evil.

"Eh’ ‘di, huwag kayong maniwala! Pilit ba namin kayo!" sigaw ng kapatid ni Selene.

Madaling mapikon si Rose at mag-init ang ulo nito kaya naman wala itong pakialam kahit sino pa ang mga kaharap nila.

They just swear to each other never to use their power against normal wolves. Rose really has a sharp tongue. The woman just didn’t care, her sister was the only person who can control her.

"Hoy babae! Huwag mong pagtaasan ng boses ang Third in command namin. Matuto kang rumespeto lalo na't nasa amin nakasalalay ang buhay niyo." ani ng isa pang kasama ng lalaking may mas mataas na katungkulan sa kanila.

‘s**t! Third-in-command pa ang sinigiwan nitong isa!’ natatarantang na wika ni Selene sa sarili.

Susunod na yata sila sa magulang nila dahil sa matabil na dila ni Rose. ‘Moon Goddess, help!’ Selene worriedly prayed again.

"Hinding-hindi ako rerespeto sa inyo dahil hindi naman ako member ng Pack niyo." Rose spat.

Napatampal ng noo si Selene. Nauubusan na ng pasensya ang mga werewolves na nasa harapan nila.

At, hindi nga nagkamali si Selene dahil sinugod nila si Rose! They shifted into their wolf form. Selene being the older sister she is, abruptly protected her sister.

Pagsugod nila'y hinarang ni Selene kaagad ang kanyang katawan kaya naman nakagat siya ng isa sa tiyan at ang isa naman sa braso.

Tumulo ang dugo dito agad itong tinakpan ni Selene habang nanlalaki parehas ang mga mata nila ni Rose dahil hindi sila pangkaraniwang werewolf at hindi rin pangkaraniwang dugo ang lumalabas sa kanila.

The color of their blood was silver. Selene’s blood was dripping on her shoulder and stomach.

"Ate! B*llshit!" Hindi naman magkandaugaga si Rose sa pagtabon ng braso ng kapatid.

Napapikit si Selene sa sakit. Nagulat namang nakatingin sa kanila ang mga werewolves. Ang iba ay nagpalit na ng mga anyo nila.

"I’m okay Sis, y-you worried too much." nakangising sabi ni Selene sa kapatid.

Alam nitong agad na maghihilom ang sugat. Rose glared at her sister. She slapped her sister’s head. Selene rolled her eyes but, what the sister heard from the wolves makes them gulped.

"Dalhin ang mga rogues na iyan, ihaharap natin sila Alpha upang mahatulan.” rinig nilang sabi ng Beta na katabi ang Third-in-command.

The siblings stared at each other, they knew to well that they are in trouble.