"ฟู่ " ผมทิ้งตัวบนเก้าอี้ทำงาน เมื่อกี้เจอฝนพาตรงทางเดิน ไม่ใช่สิ ผมตั้งใจไปดักรอ เธอมีท่าทีเย็นชากับผมมาก ที่ยอมปริปากพูดคงเห็นว่าผมเป็นเจ้านาย ผมเสียใจกับทุกเรื่องทุกอย่างที่ทำกับเธอ เธอคงเกลียดผมมาก จากผู้หญิงที่ร่าเริงมีเสียงหัวเราะกับเพื่อนร่วมงานตลอดเวลากลายเป็นผู้หญิงเฉยชาไร้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ คิดว่าเรื่องนี้คณินคงรู้ที่ผมยื่นเงินปึกนั้นให้ไปผมไม่ได้ตั้งใจใช้มันฟาดหัวเธอไปพ้นๆ จากชีวิต ผมโมโหที่เธอปฏิเสธความรับผิดชอบจากผม ผมไม่เคยถูกใครปฏิเสธแบบนี้มาก่อน ผมมันเลว เลวจนไม่น่าให้อภัยก็ถูกแล้วที่เธอจะเกลียดจนไม่อยากมองหน้า
"คุณนิกกี้คะลูกค้าที่นัดมาถึงแล้วค่ะ" เลขาเข้ามาแจ้งว่าลูกค้าที่นัดเดินทางมาถึงแล้ว จริงๆ ตอนนี้อยากนั่งโง่ๆ อยู่แบบนี้ แต่หน้าที่รออยู่ผมต้องสลัดเรื่องทั้งหมดออกจากหัวให้หมดตอนนี้
"อีก 5 นาที ผมจะเข้าไปพบ ฝากคุณดูแลด้วย"
"ได้ค่ะ"
............................
