“กลัวแล้ว ฮือ ฉันไม่ได้ทำ ฉันกลัว”
ฝันร้ายไม่อาจลืมเลือน ผู้ชายคนนั้นย่างสุมเข้าหาในท่าทีคุกคาม แววตาไร้ความปราณี เขาฉีกกระชากอาภรณ์ของเธออย่างป่าเถื่อน บีบบังคับให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ รับมือกับอารมณ์ใคร่ที่มาพร้อมโทสะร้อน พิมพ์ชนกส่ายหน้าทั้งน้ำตา ลูเซียโน่รู้ดีว่าเธอกำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดที่เขานั้นเป็นผู้ก่อ ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนลงข้าง ๆ หญิงสาว สวมกอดร่างเมียรักแนบแน่น กดจูบหน้าผากเปียกชื้นเหงื่อ ไออุ่นจากเขาส่งตรงถึงคนหลับใหล ภาพความโหดร้ายค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นดินแดนแห่งความสวยงาม พิมพ์ชนกซุกใบหน้าเข้าหาแผงอกกว้าง อ้อมกอดของเขาช่วยทำให้เธออุ่นใจขึ้นอย่างประหลาด แม้คราบน้ำตายังไหลริน
“หยุดร้องเถอะคนดี”
ลูเซียโน่ประทับจูบซับหยดน้ำตาให้แก่เธอ เขารักผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน รักจนกลายเป็นคนบ้าคลั่งที่หึงหวงจนขาดสติ รักจนกลัวว่าเธอจะตีจาก กลัวว่าเธอจะไม่อยู่ใกล้ ๆ กลัวว่าเธอจะปันใจใ
