พิมพ์ชนกตื่นแต่เช้ามาใส่บาตร ใบหน้านวลดูสดใสขึ้นมากหลังได้กรวดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้บิดาผู้ล่วงลับ
“วันนี้เป็นวันอะไรหรือคะถึงอยากใส่บาตร”
พุดซ้อนเอ่ยถามขณะช่วยเก็บของเข้าบ้าน
“วันเกิดข้าวค่ะ” เธอบอกแล้วยิ้ม แต่ไม่นานใบหน้าก็เศร้าหมอง
“มีอะไรหรือเปล่าคะนายหญิง”
“วันนี้เป็นวันเกิดของข้าว แล้วก็เป็นวันที่ข้าวสูญเสียคุณพ่อด้วยเช่นกันค่ะ” น้ำเสียงสุดเศร้า เธอยังคงคิดถึงบิดาผู้ล่วงลับอยู่เสมอ หากท่านยังอยู่แม่ก็คงไม่ทอดทิ้งเธอไป บ้านของเราก็จะยังอบอุ่น ครอบครัวของเราคงมีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม
“ความจริงข้าวอยากไปหาท่านด้วยตัวเอง แต่ข้าวรู้ว่าข้าวไปไม่ได้”
“โธ่… นายหญิงของป้า” พุดซ้อนสงสารเธอจับใจ นี่คงกลัวลูเซียโน่อาละวาดอีกกระมังถึงไม่กล้าออกไปไหน
นั่นสินะ โดนทำร้ายแบบนั้นคงเข็ดและขยาดไปอีกนาน
“แต่ข้าวไม่คิดมากแล้วค่ะ ได้ทำบุญให้ท่านข้าวก็มีความสุขแล้ว”
พิมพ์ชนกยิ้มกว้าง
