“คนอย่างลูเซียโน่ถ้าพอใจแล้วต้องได้!!!”
วาจาประกาศกร้าวเปรียบดั่งฟางเส้นสุดท้ายที่รอวันขาดสะบั้น พิมพ์ชนกส่ายหน้าพัลวัน ถอยหลังหนีมัจจุราชตัวร้ายที่ก้าวเข้ามาอย่างไม่ลดละ เสื้อเชิ้ตถูกกระชากออกจากกายรุนแรง ดวงตาไม่ละวางคนตัวเล็กแม้แต่น้อย ยิ่งมองยิ่งหลงใหล ไฉนสาวเจ้ากลับเมินเฉยทุกเชื่อวัน ต้องให้เขาทำเช่นไรถึงจะเห็นหัวใจรักที่อยู่ข้างใน
“ถะ ถอยไปนะ” สาวน้อยชี้หน้า หล่อนไม่มีอะไรไปต่อกรกับเขาได้เลย ท่าทางสั่นหงก ๆ ราวกับลูกแมวตัวน้อยช่างน่ารักน่าเอ็นดู
“ถ้าไม่ถอยฉันฆ่าคุณแน่!”
เสียงหวานขู่ฟ่อ ขู่ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอาวุธอยู่ในมือ
ลูเซียโน่ยิ้มมุมปาก ไม่หยุดก้าวตามจนกระทั่งแผ่นหลังบางสัมผัสกับความเย็นยะเยือกของเรือนกระจก ชายหนุ่มรีบตามไปกักกันยกสองมือดันกระจกเพื่อไม่ให้เธอหนีได้อีก พิมพ์ชนกขนลุกเกรียว รับรู้ว่าไร้ซึ่งหนทางแน่แท้
“การที่จะขู่ใครสักคนเธอต้องเด็ดเดี่ยวมากกว่านี้นะสาวน้อย
