“ให้ฉันช่วยเถอะนะ”
น้ำเสียงแหบพร่ามาพร้อมเรือนร่างเปลือยเปล่า
“คุณ!” พิมพ์ชนกรีบหุบขาแทบไม่ทัน
ลูเซียโน่หย่อนกายลงมาเป็นส่วนหนึ่งในอ่างอาบน้ำ พิมพ์ชนกไม่อาจหลีกหนี เขาจับแขนหล่อนรั้งร่างอรชรเข้ามาใกล้ สัมผัสได้ถึงตัวตนอันแข็งกร้าวดุนดันช่วงเอว หล่อนอยากร้องไห้เหลือเกิน ทำไมจะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร
“ฉันไม่ไหวนะคะ มันยังเจ็บอยู่เลย” เธอร้องบอกเสียงแผ่ว ลูเซียโน่งับติ่งหูเล็กเบา ๆ พอให้ร่างบางได้สะดุ้ง
“เธอต้องทำมันบ่อย ๆ ถึงจะชิน” เขาพูดอย่างเห็นแก่ได้ ไม่อยากรังแกนักหรอก แต่ใครใช้ให้เธอน่ากินเองทำไมล่ะ
“มาตรงนี้เด็กดี”
ลูเซียโน่อุ้มคนขี้อายนั่งบนขอบอ่าง จับเรียวขางามอ้าออกกว้างตั้งฉากเป็นรูปตัวเอ็ม พิมพ์ชนกหลับตาแน่น รู้แล้วต้องเจอกับสิ่งใด หล่อนยอมรับแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม
“มันสกปรกก็เพราะฉัน ให้ฉันช่วยเถอะนะ ได้โปรด”
ลูเซียโน่เหมือนคนไร้สติไปชั่วขณะ ดวงตาเลื่อนลอยจ้องมองดอ
