บทที่ 1.2 - สาวน้อยผู้อ่อนไหว (ผู้หญิงของฉัน)

1270 Words

“เงินใช่ไหม?” ลูเซียโน่ถามเสียงเย็น อีกฝ่ายรีบพยักหน้ารับ “ไม่ต้องห่วง ฉันจะโอนเข้าบัญชีให้ตามที่ตกลงกันไว้” พูดจบลูเซียโน่ก็อุ้มร่างของพิมพ์ชนกขึ้นรถหรูทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เหงื่อแตกพลั่กล้อมกรอบหน้าหวาน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ได้ช่วยให้ร่างกายหายร้อนรุ่มเลยสักนิด “คะ คุณจะพาฉันไปไหน?” น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว คนฟังรู้สึกไม่ชอบใจเล็กน้อย เขาไม่ต้องการให้เธอมองเขาเป็นผู้ร้าย ลูเซียโน่รั้งร่างพิมพ์ชนกแนบอก “จะทำอะไร ปล่อยฉัน อย่ามายุ่งกับฉันนะ!” เนื้อตัวสั่นเทิ้มน่าสงสาร เกิดมาไม่เคยถูกชายใดแตะเนื้อต้องตัวมากถึงเพียงนี้ “ถ้าเธอทำตัวดี ๆ ฉันจะเมตตาเธอพิมพ์ชนก” เขากระซิบชิดใบหูขาวสะอาด หญิงสาวส่ายหน้าพลางร้องไห้ สองแก้มนวลเปียกชื้นคราบน้ำตา “ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง” เพียงแค่คิดว่าถูกขายเพื่อบำเรอตัณหาให้แก่เขา หัวใจดวงน้อยพลันปวดร้าว เจ็บเสียยิ่งกว่าตายทั้งเป็น “อย่าปฏิเสธความปรารถนาดีที่ฉันมอบให้ ฉันไม่ชอบให้ใครขัดใจ” ไม่พูดเปล่า ลูเซียโน่ถือวิสาสะหอมแก้มแดงระเรื่อ เขาหักห้ามใจไม่อยู่เมื่อได้ใกล้ชิด กลิ่นกายของเธอเย้ายวนเกินใคร “คนเลว!” น้ำเสียงสั่นเครือด่าทอ คนถูกด่ากลับยิ้มชอบใจ “ต้องให้กระตุ้นสินะ ถึงจะเลิกทำท่าทางหงอเป็นแมว” เขาหัวเราะในลำคอ พิมพ์ชนกอยากฆ่าเขานัก “ฉันไม่ได้เต็มใจ ทำไมคุณไม่ไปหาคนอื่น” “ก็ถ้าฉันต้องการคนอื่น ฉันคงไม่บ้าหอบเงินมาซื้อเธอตั้งร้อยล้านหรอกสาวน้อย” “ระ ร้อยล้าน!” พิมพ์ชนกตกตะลึงกับจำนวนเงินที่ได้รู้ “ทำไม ถึงกับพูดไม่ออกเชียวหรือ ค่าตัวเธอไม่ใช่ถูก ๆ เลยนะ” เขาพูดแล้วยิ้มกว้าง คนฟังคิดไปไกลว่าเขากำลังดูถูก “ฉันไม่เคยอยากได้เงินของคุณ ฉันไม่ได้เต็มใจขายตัว!” สาวน้อยตะโกนทั้งน้ำตา สามแม่ลูกคงมีความสุขบนกองเงินกองทอง ผิดกับเธอที่ต้องทนทุกข์ทรมานแทบขาดใจ “แต่ป้าเธอขายเธอให้ฉันแล้ว” “แต่ฉันไม่เต็มใจ” หล่อนยืนกรานคำเดิมหนักแน่น “ฉันไม่สนว่าเธอจะเต็มใจหรือไม่ ขายคือขาย ต่อไปนี้เธอคือผู้หญิงของฉันโดยสมบูรณ์!” คำว่า ผู้หญิงของฉัน ไม่ต่างอะไรกับเงื้อมมือมัจจุราชที่พุ่งตรงเข้ามากระชากวิญญาณของเธอออกจากร่าง พิมพ์ชนกส่ายหน้า ไม่ยอมรับสถานะที่เขายัดเยียดให้ “อย่าคิดต่อต้าน เพราะเธอไม่มีวันหลีกหนีฉันพ้น!” “ได้โปรดเถอะค่ะ” เมื่อรู้ว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล เธอจึงลองเปลี่ยนมาอ้อนวอน สองมือยกไหว้ผู้ชายตัวโต “ปล่อยฉันไปเถอะนะ” ภาพตรงหน้าบาดลึกหัวใจลูเซียโน่เหลือเกิน เขาไม่ได้อยากถูกมองเป็นผู้ร้าย ที่ทำลงไปทั้งหมดเพียงเพราะต้องการเธอมาเคียงกายเท่านั้น “อย่างที่บอกพิมพ์ชนก ถ้าเธอทำตัวดี ๆ ฉันจะเมตตาเธอ” “ให้ตายเถอะ! สาไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายที่มาขอซื้อตัวนังข้าวจะหล่อเหลาปานเทพบุตรขนาดนั้น” สาวิกาพูดอย่างหัวเสีย หล่อนเริ่มรู้สึกอิจฉาพิมพ์ชนกที่ได้ไปอยู่กับมหาเศรษฐีหนุ่มหน้าหล่อหุ่นล่ำ “ให้หล่อแค่ไหนแต่ถ้านิสัยโหดร้าย ขอบายย่ะ” มารตีเบ้ปาก คิดแล้วยังเคืองไม่หาย กล้าดียังไงมาทำกิริยารังเกียจเธอออกนอกหน้า ผู้หญิงสวยเซ็กซี่อย่างเธอมีแต่ผู้ชายหมายปองทั้งนั้น “ตอนแรกที่แม่บอก สาก็หลงคิดว่าจะเป็นพวกตาแก่ตัณหากลับ อ้วนลงพุงหน้าตาเกรอะกรัง โอ๊ย! ถ้ารู้ว่าหล่อระเบิดขนาดนี้นะ สาจะขอไปแทนนังข้าวเองซะเลย” สาวิกายังไม่เลิกเพ้อถึงชายหนุ่ม “ส่งมันไปดีแล้วลูก ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวกว่าที่คิดนัก” นงลักษณ์ เอ่ยขึ้นขณะยกแก้วชาขึ้นดื่ม “ทำไมเหรอแม่ เขาเป็นมาเฟียเหรอ?” สาวิกาถามด้วยความใคร่รู้ “แล้วแกคิดว่ายังไงล่ะ คนที่ทำธุรกิจมืดให้กลายเป็นสิ่งถูกกฎหมายได้ ย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว ร่ำรวยล้นฟ้ามากพร้อมด้วยบริวารขนาดนั้น แกคิดว่าคนอย่างเขาต้องผ่านอะไรมาบ้างกว่าจะมายืนถึงจุด ๆ นี้” คำบอกเล่าของมารดาสร้างความสั่นผวาให้บุตรสาวทั้งสอง โดยเฉพาะมารตี ดวงตาคู่นั้นคมกล้าน่ากลัว หล่อนไม่เคยพบชายใดให้ความรู้สึก น่าเกรงขามเท่าเขามาก่อน “แม่พูดถูก ผู้ชายอันตรายพรรณนั้นส่งนังข้าวไปน่ะถูกแล้ว เราเสียอีกที่น่าอิจฉา อยู่ดี ๆ ก็มีเงินลอยมาให้ใช้ตั้งร้อยล้านแหน่ะ” มารตรียิ้มมุมปาก สาวิกาเริ่มคล้อยตาม “ก็จริงแฮะ แล้วอีกห้าสิบล้านเขาจะโอนให้เราเมื่อไหร่ล่ะแม่” สาวิกาตาวาวยามนึกถึงเม็ดเงินที่กำลังจะได้รับในเร็ว ๆ นี้ “แม่คิดว่าคงเป็นวันนี้แหละ ก็เขาได้ตัวนังข้าวไปแล้วนี่” “ดีเลยแม่ ตรีกำลังอยากได้กระเป๋าแบรนด์เนมรุ่นใหม่ล่าสุดอยู่พอดี คอยดูนะ ตรีจะถืออวดอีพวกที่ชอบเมาท์หาว่าตรีใช้ของก๊อปของมือสอง” มารตีพูดด้วยความเจ็บใจ “สาด้วย สาเองก็อยากได้มือถือรุ่นใหม่เหมือนกัน ขอเงินไปเที่ยวด้วยนะแม่ อาทิตย์หน้าเพื่อน ๆ สานัดกันไปเที่ยวที่เกาหลี” “เอาเลยลูก เงินเป็นของเรา พวกหนูอยากใช้อยากได้อะไรซื้อให้เต็มที่ ไม่ต้องกลัวหมด เพราะถ้าหมดแม่ก็มีวิธีหาใหม่ได้” แววตาของนงลักษณ์หมายมั่นบางสิ่งบางอย่าง “แม่หมายความว่ายังไง?” มารตีวางมือจากนิตยสารแฟชั่นที่กำลังอ่านพลางจดจ้องมารดา สาวิกาก็เช่นกัน หล่อนหยุดให้ความสำคัญกับมือถือแล้วมองใบหน้ายิ้มร้ายของผู้ให้กำเนิด “พวกแกไม่เห็นสายตาของผู้ชายคนนั้นยามที่มองนังข้าวหรอกหรือ หลงใหลออกปานนั้น ลองถ้าเจอลูกอ้อนมารยาหญิงเข้าไป มีหวังเสร็จทุกราย” น้ำเสียงภาคภูมิกล่าวอย่างมีเลศนัย มารตรีคิดตาม “แม่อย่าบอกนะว่า… จะใช้นังข้าวเป็นสะพานสูบเงินจากอีตามาเฟียนั่น” นงลักษณ์ส่งยิ้มร้ายกาจแทนคำตอบ “กรี๊ด! ข้อนี้สาเห็นด้วย แต่ว่า…” “แต่อะไร?” มารตีตวัดเสียงห้วน “อย่างนังข้าวน่ะหรือจะยอมปอกลอกใครเพื่อเรา” ด้วยนิสัยของพิมพ์ชนกเป็นผู้หญิงใสซื่อและไม่คิดร้ายต่อผู้อื่น คงไม่ใช่เรื่องง่ายหากจะใช้หล่อนเป็นเครื่องมือ “มันจะไปยากอะไร แค่ฉันทวงบุญคุณแล้วสร้างเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้มันสงสาร แค่นี้มันก็พร้อมทำทุกอย่างเพื่อพวกเราแล้ว” นงลักษณ์ไม่ได้วิตกแต่อย่างใด หล่อนตระเตรียมแผนการมาแล้วดิบดี “จริงด้วย สาลืมไปว่านังนี่มันคนบ้าบุญคุณ” สาวิกาหัวเราะเยาะพิมพ์ชนก ขนาดถูกมารดาของเธอเลี้ยงดูจิกหัวเยี่ยงคนใช้ อีกฝ่ายก็ยังบูชาแม่เลี้ยงราวกับนางฟ้านางสวรรค์ หึ! ช่างโง่บรมเสียจริง “เป็นอย่างที่แม่เคยพูดไว้ไม่มีผิด เลี้ยงมันไปเถอะไม่เสียเปล่า นังเด็กคนนี้จะทำให้พวกเราสุขสบายไปทั้งชาติ” นงลักษณ์กล่าว สามแม่ลูกส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more