เสน่ห์ร้ายพ่อหม้ายจอมกวน

ตอนที่ 2 ( หนี้ของแม่ )

ตอนที่ 2 ( หนี้ของแม่ )

"น้ำหวาน...น้ำหวานเอ๊ยลูก อยู่ไหมลูก" มาลีป้าข้างบ้านของหทัยภัทรส่งเสียงเรียกหญิงสาวเสียงดัง

"จ้าป้ามาลี...อยู่จ้า..หวานอยู่หลังบ้าน" หทัยภัทรที่กำลังนั่งซักผ้าอยู่หลังบ้าน เธอรีบเช็ดมือแล้วเดินออกมาหาป้ามาลียังหน้าบ้าน เมื่อมาถึงเธอก็มีสีหน้าที่สงสัย ป้ามาลีมากับใครกัน ชายหญิงคู่นั้นจำได้ว่าเธอไม่รู้จักแน่ ๆ

"ป้ามาลีมีอะไรกับหวานหรือเปล่าคะ แล้วนั่นใครกันกันคะ"

"อ๋อ คนพวกนี้เขามีธุระกับน้ำหวานนั่นแหละลูก เขามาหาหนูหลายรอบมากแล้วลูก น้ำหวานคุยกับเขาหน่อยนะลูกเดี๋ยวป้าอยู่เป็นเพื่อน"

"ค่ะ..เชิญเข้ามาก่อนค่ะ "

หทัยภัทรพาบุคคลทั้งหมดเข้ามานั่งในบ้านของตนเองรวมทั้งป้ามาลีหญิงวัยกลางคนที่อยู่ข้างบ้านของเธอด้วย

"ดื่มน้ำก่อนนะคะ "

"ขอบคุณค่ะ คุณน้ำหวาน เดี๋ยวนกขอเข้าเรื่องเลยละกันนะคะ ขอแนะนำตัวก่อนนะ นกนะคะ ส่วนอีกคนชื่อพี่ช้างค่ะ เราสองคนได้รับมอบหมายให้มาทวงหนี้ ของกำนันเอกน่ะค่ะ "

"นะ..หนี้...หนี้อะไรเหรอคะ หวานไม่เคยไปกู้เงินของท่านกำนันเลยนะคะ"

ฉันหันเบิกตามองทั้งสองคนด้วยความตกใจ ป้ามาลีเองก็ตกใจเหมือนกันกับฉัน พี่ที่ชื่อนกพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่พี่ช้างอะไรนั่นคือน่ากลัวมาก ถึงเขาจะมากันแค่ สองคน แต่ฉันกลับรู้สึกถึงความอันตรายที่อยู่ตรงหน้าได้เป็นอย่างดี ฉันรีบหันไปขอความช่วยเหลือทางสายตาจากป้ามาลีทันที

"ใช่จ้ะ หนูน้ำหวานเธอไม่เคยไปยืมเงินใครหรอกนะ แล้วอยู่ ๆ จะมาทวงกันได้ยังไงหลักทงหลักฐานล่ะมีไหม"

ป้ามาลีเองก็ช่วยบอกเช่นกัน เพราะเธอก็เห็นแล้วว่าฉันไม่มีทางไปกู้หนี้ยืมสินใคร ๆ มาได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันทั้งเรียนทั้งทำงานพิเศษไปด้วย และฉันก็พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง ฉันสาบานได้ว่าไม่รู้จักคนพวกนี้จริง ๆ

"นี้ค่ะ หลักฐาน ป้าน้ำค้างได้เอาโฉนดที่ดินบ้านหลังนี้ ไปจำนำขายฝากไว้ที่พ่อกำนันน่ะ นี่ป้าน้ำค้างก็ไม่ได้ต่อดอกมา 3 เดือน พ่อกำนันเห็นว่าเป็นคนอำเภอเดียวกันเลยให้มาแจ้งก่อนน่ะ " ฉันรับเอกสารมาดูด้วยมืออันสั่นเทา ฉันค่อย ๆ พลิกดูทีละหน้าอย่างช้า ๆ หลักฐานทุกอย่างลายมือชื่อทุกหน้ามันเป็นรายมือแม่ฉันจริง ๆ ฉันแทบจะหมดแรงล้มทั้งนั่งอยู่ตรงนี้ ป้ามาลีรีบเข้ามาประคองฉันเอาไว้ซะก่อน

"ไหนดูซิ หลักฐานอะไร แอบทำขึ้นมาเองหรือเปล่า อย่ามาโมเมนะ ป้าว่าเราเรียกตำรวจดีกว่าลูก สมัยนี้พวกมิจฉาชีพมันเยอะ หน็อยทำมาเป็นแต่งตัวดี ที่ไหนได้โจรชัด ๆ " ป้ามาลีแย่งหนังสือสัญญาไปดู เธอทำท่าจะฉีกทิ้ง พี่นกจึงแย่งกลับไป

"อ้าว..อีแก่ ไปเลยไปแจ้งเลย ตอนแรกว่าจะคุยดี ๆ แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ต้องดีแม่งแล้ว " พี่ช้างพูดทั้งยังง้างมือขึ้นเหมือนจะตบหน้าป้ามาลี ป้ามาลีหดคอหนีทันที ฉันจึงต้องรีบเข้าไปขวางเอาไว้ป้ามาลีแค่หวังดีกับฉัน เธอไม่ควรต้องมาเดือดร้อนไปด้วย

"อย่าค่ะ..อย่าทำป้ามาลีเลย แกไม่รู้เรื่องอะไรด้วย หวานไม่ทราบมาก่อนว่าแม่ไปกู้เงินมา ถ้าหวานทราบหวานจะต้องต่อดอกให้แม่อย่างแน่นอน หวานขอโอกาสได้ไหมคะ" ฉันอ้อนวอนขอร้องทั้งสองคนออกไป พี่นกก็จับมือพี่ช้างให้นั่งลงที่เดิม พี่นกดูเหมือนจะใจดีนะ แต่ฉันรู้ว่าคนทำงานทวงหนี้ได้น่ะ ถึงจะดี ก็คงดีไม่มากเท่าไรหรอกเชื่อเถอะ

"เฮ้อ!! พี่ก็ลำบากใจนะคะน้องน้ำหวาน เอาอย่างนี้ น้องน้ำหวานไปคุยกับพ่อกำนันเองดีไหมจ๊ะ รู้จักบ้านพ่อกำนันไหม"

"รู้ค่ะพี่นก หวานรู้จักแต่ไม่รู้ว่าพ่อกำนันจะอยู่ที่บ้านหลังไหน พ่อกำนันมีบ้านตั้งหลายหลัง" ฉันรีบพยักหน้าตอบพี่นกออกไป

"อยู่ในเมืองค่ะ ตอนนี้พ่อกำนันพักอยู่ในเมือง นี่เบอร์พ่อกำนัน พี่ว่าน้ำหวานลองคุยดี ๆ ก่อนนะเผลอ ๆ พ่อกำนันอาจจะยกหนี้ให้ พร้อมกับให้ความเป็นอยู่ที่ดีกับน้ำหวานและน้องมาร์คเลยด้วยซ้ำ พี่แนะนำได้เท่านี้แหละ ยังไงก็ลองดูนะคะ พี่ขอตัวก่อนเลยล่ะกัน "

พี่นกพูดแปลก ๆ นะว่าไหมสายตาและรอยยิ้มเธอก็แปลก ฉันรู้สึกไม่ดีกับรอยยิ้มของเธอเลย ฉันเดินออกมาส่งพวกเธอที่หน้าบ้าน ป้ามาลีก็เดินตามออกมาด้วย แต่เดินหลบอยู่ด้านหลังของฉันนะ และดีมากเลยที่วันนี้ลูกหมาของฉันไปโรงเรียน ฉันไม่อยากให้หลานมาเห็นอะไรแบบนี้จริง ๆ

"หนอยแน้..ไอ้พวกนักเลง คิดจะมารังแกผู้หญิงกับคนแก่ ใครจะไปกล้ว นี่ดีนะที่น้ำหวานห้ามป้าไว้ ไม่อย่างนั้นป้าเอามีดฟันกบาลมันแยกไปแล้ว ชิชะทำมาเบ่งใส่ น้ำหวานไม่ต้องไปกลัวนะลูกเดี๋ยวป้าจะพาไปแจ้งความ เอาตำรวจลากคอมันเข้าคุกให้หมด ไอ้พวกชั่ว" ป้ามาลีถกแขนเสื้อขึ้นพร้อมบวกมาก แต่ป้าจ๋าไม่ทันแล้วจ้ะ พวกมันไปกันหมดแล้ว ฉันขำกับความเกินเบอร์ของป้ามาก แต่ก็รู้แหละว่าแกกลัว แต่แกก็เป็นห่วงฉันจริง ๆ นั่นแหละ

"อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยป้า หวานเชื่อว่าเอกสารน่ะของจริง ลายมือแม่หวานจริง ๆ เดี๋ยวนะ ถ้าอย่างนั้นมันต้องมีสัญญาอีกฉบับที่อยู่กับเรา หวานว่าเราไปหากันดีกว่าป้า"

"เออ..เอาสิ ๆ ไปลูกไปป้าจะช่วยหาเอง"

เราสองคนช่วยกันขึ้นมารื้อหาเอกสารที่ว่านั้น ในห้องนอนของแม่ บ้านฉันมีสองห้องนอนมีห้องนอนของแม่กับห้องนอนของฉันที่เมื่อก่อนเป็นห้องนอนของพี่ตาลน่ะ แต่เธอไม่อยู่แล้วฉันจึงย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่

"ป้าหาไม่เจอเลยลูก ป้าว่ามันโกหกจริง ๆ เชื่อป้าเถอะน้ำหวานอย่าไปเชื่อพวกมันเลยนะลูก"

ป้ามาลีนั่งหอบอยู่บนเตียงแม่ เราหากันมานานมากแล้วนะรื้อจนทุกซอกซุกมุมก็ยังไม่เจออีก มันต้องมีสิเอกสารอีกฉบับถ้าแม่ฉันเอาไปจำนองไว้จริง ๆ แต่มันก็ลายมือแม่ของฉันจริง ๆ นะ ฉันจำลายมือของแม่ฉันได้ ฉันหันไปมองป้ามาลีอีกครั้ง ก่อนจะเบิกตากว้างเพราะนึกออกแล้วว่าแม่ชอบเก็บของสำคัญไว้ที่ไหน

"ป้ามาลี ๆ มาช่วยหวานยกฟูกหน่อยค่ะ ลุกขึ้นก่อนเร็วป้า"

"ได้ ๆ ตรงนี้เหรอลูก "

"ค่ะ"

ฉันกับป้ามาลีช่วยกันยกที่นอนของแม่ขึ้น เตียงนอนของแม่จะเป็นเตียงสมัยเก่า แผ่นกระดานรองเตียงจะใช้ไม้เป็นแผ่น ๆ ฉันเปิดไม้กระดานนั้นขึ้นมา ก่อนจะล้วงมือขอไปดึงลิ้นชักลับที่อยู่ใต้เตียงออกมา ฉันยกมันออกมาทั้งลิ้นชักเลย

"อะไรน่ะน้ำหวาน เจอเอกสารไหม นั่นซองอะไร โอโหดูสิยัยน้ำค้างทิ้งอะไรไว้ให้เยอะแยะเลย"

ฉันหันไปมองตามนิ้วที่ป้ามาลีชี้ออกไป ฉันค่อย ๆ ยื่นมืออันสั่นเท่าของฉันไปหยิบเอกสารฉบับนั้นขึ้นมาดู ก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้นและปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจจะกลั้นได้อีก ป้ามาลีตกใจมาก และเธอก็เข้ามากอดฉันเอาไว้ ฉันจึงหันไปกอดเธอและซบหน้าลงกับอกอุ่น ๆ ของเธอร้องไห้ออกมาเสียงดัง ป้ามาลีไม่พูดอะไรเลยในตอนนี้ เธอเอาแต่ลูบหัวฉันอย่างปลอบโยน