Chapter 7
495 Words
Pagkatapos sa nangyari samin ni Dao Ming umuwi agad ako sa aking dormitory
sobrang saya ko dahil sa nangyari samin ni Dao Ming...Inlove na ata ako sa kanya....ganon pala ang feeling na kahit hindi ka naman satisfied sa pagtatalik nyo, pero masaya kana....
Yong tipong pag nag isa ka naalala mo sya lagi...at nagiging masaya ka pag iniisip mo sya....
Hayst!!! trabaho na naman bukas...ganito talaga ang buhay ofw trabaho, dorm lang lagi...at tuwing day off nakakapasyal kahit minsan at nakikipagdate...
Work Place
6am to 6pm ang pasok ko, Monday to saturday, tuwing sunday lang ang day off ko...
pagpasok ko sa production hindi manlang ako pinapansin ni Dao ming
" Ano ba yan deadma lang ang beauty ko di manlang nya ako pinapansin, basta sa trabaho, trabaho lang talaga".
tuwing nagkakasalubong kami ni Dao ming parang hindi nya ako kilala..
Nasasaktan ako sa ginagawa ni Dao Ming sakin....napapa isip ako kong mahal nya ba ako or tipong parausan lang....
Nang umuwi ako sa aking Dormitory wala akong ganang kumain kasi sobrang lungkot ko...may boyfriend nga ako pero di ko maramdaman na mahal nya ba ako or parausan lang...
"Di manlang si Dao Ming magmemessage sakin kong hindi ko sya unahan magmessage....
Ngayon ko lang naranasan ang ganito na binabalewala lang....dahil sa dati kong mga nakarelasyon sila ang humahabol sakin...
Nasasaktan ako sa ginagawa ni Dao ming sakin kasi makikipagkita lang sya sakin tuwing gusto nya makipagtalik sakin...
Gusto ko ng lumayo kay Dao ming kaso mahal ko na sya, nasasaktan ako sa ginagawa nya...ayaw ko ng magpakatanga sa ngalan ng Pag -ibig...
Ano ba ang dapat kong gawin? sabi ng isip ko layuan ko na sya, pero sabi naman ng puso ko wag....
Napapa isip tuloy ako na wala talaga ako swerte sa pakikipagrelasyon....kailangan ko ng iwasan si Dao ming habang maaga pa....
At tuloyan ko na ngang nilayuan si Dao ming...sobrang nasaktan ako...iyak lang ako ng iyak tuwing gabi....makakalimutan ko din sya, siguro magfocus nalang ako sa pagtatrabaho at sa pamilya ko sa pinas....kaya ako nandito sa abroad para sa kanila...ang maiahon ko sila sa kahirapan....
Makalipas ang 3 taon na pagtatrabaho ko dito sa Taiwan sa wakas napagawa ko na ng bahay ang pamilya ko sa probinsya...sobrang saya ko dahil unti unti ng natutupad ang mga pangarap ko para sa pamilya ko...
Masaya ako kasi unti unti ko nga natutupad ang mga pangarap ko para sa pamilya ko, pero parang laging kulang...siguro dahil walang lalake na tunay na nagmamahal sakin...
At lagi ko naaalala ang pagkamatay ng anak ko...siguro kong nabubuhay lang ang anak ko sobrang saya ko at malaki na sya ngayon...
Nilalamon na naman ako ng kalungkotan, kailangan focus lang ako sa gusto ko sa buhay para makalimutan ko ang aking nakaraan...
kailangan ko makaipon para pagdating ng panahon makapagpatayo ako ng negosyo sa Pinas.
wala akong ginawa kundi ang magtrabaho para makaipon....
- Writer
