Uno
1414 Words
CHAPTER ONE
-Kaela Sanchez
'wuy babaeta gising na,anong oras na ano sa tingin mo ikaw dito,prinsesa?aba!bumangon kana at nagugutom na kami pist* ka wala ka talagang kwenta kahit kelan'
Napabalikwas naman ako ng bangon dahil sa sigaw ng aking ina.
oo mama ko siya pero simula ng namatay ang papa namin ay naging ganyan na siya sakin ang ibig kong sabihin ay mas lumala pa ang masang pagtrato niya sakin dahil dati ay hindi niya ako ginagawang alila sapagkat nariyan si itay- si itay na siyang kakampi ko sa lahat.
Tatlo kaming magkapatid ngunit sakin lang ganyan ang trato niya ewan ko ba kung bakit at dumadagdag pa ang kadahilanang ako ang sanhi ng pagkamatay ni itay kaya ako ang sinisi nito dahil sa aksidenteng iyon na siyang hinding hindi ko malilimutan–ang aking nag iisang kakampi na namatay dahil sa niligtas ako nito mula sa isang aksidente-isang pangyayari sa buhay ko na diko makakalimutan lalo na ako ang dahilan kung bat nawalan ako ng kakampi sa buhay ko.
'abay nag iimagine ka pa riyan!Hala bumangon kana dyan at ipagluto mo na kami ng makakain biliss!nagdedaydream ka pa dyan tsk'
nabalik naman ako sa wisyo dahil dun.Gusto ko umiyak pero pinipigilan kolang dahil wala din naman magagawa kung iiyak ako mas lalo nyalang ako sisigawan kaya bumangon na ako at nagsimulang magluto.
Akala ko ay maaga na talaga ngunit madilim dilim pa sa labas hays.Minsan naiisaisip ko na sana ako nalang ang nawala at hindi si itay.
Baka mas sumaya pa amg buhay nila ng wala ako,baka mas magaan at wala silang problema na katulad ko.
Naiiyak naman ako kapag naalala ko yung nangyari aksidente.
Bakit siya pa Lord,bakit?Siya nangalang ang kakampi ko at karamay bakit kailangang ganto?!
Gusti ko sumigaw at magwala pero wala naman ako magagawa at ilang taon nari. ang nakakaraan at ilang taon na din akong naghihirap sa puder nila.
Iniisip konalang na lahat ay may rason kung bakit nangyayari ang isang bagay at naniniwala ako na malalampasan ko din to.Naniniwala ako kay Papa God na aalisin niya ko sa lahat ng paghihirap na ito.
--Flashback--
• 4 years ago •
Umuwi galing trabaho si itay at naabutan niya akong umiiyak dahil sa pinagalitan naman ako ni inay dahil sa hindi ko pinahiram ang aking nakakabatang kapatid ng damit sapagkat gagamitin niya raw dahil gagala sila ng mga kaibigan niya,ayaw ko itong ibigay sapagkat ito na lamang ang damit na tanging ginagamit ko tuwing aalis kami ni itay at igagala niya ako dahil puro pambahay na lahat ng damit ko at mahalaga ito sakin dahil regalo ito ni itay sakin galing sa sweldo niya mula sa pagko construction kaya iniingatan at pinahahalagahan ko ito.
Kaya agad naman siyang lumapit sakin at pinaupo ako sa binti niya.
'Bakit umiiyak ang baby ko?'
pag aalo nito sakin,Oo baby talaga a g tawag niya sakin kasi para sa kanya ay baby niya ako.
'Hehe wala po itay namiss lang kita'
pagsisinungaling ko at niyakap siya at halik sa pisngi
'asuus ang baby ko gusto mo ng ice cream para dikana umiyak?'
pag aalo nito lagi niya ako bibilhan ng ice cream kapag umiiyak ako pero diko lang sinasabi ang totoo na dahilan dahil baka lumala lang ang sitwasyon at baka mas lalong mag iba ang trato sakin ni inay gusto ko rin maranasan ang mahalin niya kaya lahat ginagawa ko para mapalambot ang puso niya sakin ngunit diko alam kung pano dahil parang bato ang puso nito pagdating sakin.
'Yey sige poo hehe'
Tuwang sabi ko at di na inisip ang mga problema para di na rin mag alala sakin si itay
Nagbihis lang ako ng pambahay dahil sa napilitan akong ipahiram sa kapatid ko ang damit dahil wala din akong magagawa kaya kahit ayaw ko ay naibigay ko ito.
14 yrs old palang si mica,siya yung bunso kaya naman paborito siya i inay matanda lang ng ako isang taon ngunit mas dalaga pa siya sakin kung umasta at pinapayagan ni inay na gumala kahit saan kasama ang mga barkada nito.
Kahit wala ata pera kapag humingi ito ay manghihiram si inay upang may maibigay pagkatapos ay ginagastos lang naman ni mica sa kanyang mga barkada ayaw ko rin magsalita dahil wala rin naman sila pakialam
'Oh bat ayan suot mo,anak?san na yung binili ko para sayu?'
napansin naman ito ni itay kaya agad ako nag isip ng dahilan
'ah hehe nilabahan kopo itay diko naman po alam na aalis tayu ngayun sorry po'
sabi konalang para di na humaba ang usapan
'Dibale ayos na yab,tara na?'
Nakangiting sabi ni itay at umalis na kami.
Bumili na kami ng ice cream at umupo sa isang upuan,nasa parke pala kami di naman kalayuan sa aming bahay.
Maganda dito mamasyal lalo na kapag may problema ka at gusto mo magpahangin at relax
Magkabilaang side ang park at sa gitna naman ay ang mga sasakyang dumaraan.
Habang nakaupo ay masaya kaming kumakain ng Ice cream ni itay ng may nakita akong batang hinahabol ang kanyang lobo na kumawala sa gitna ng kalsada ng napansin kong may humaharurot na sasakyan base sa kilos ng driver dahil makikita naman sa bintana nito ay pilit niyang pinipreno ngunit nasiraan yata.
Hindi ko alam basta kusang gumalaw ang mga paa ko at wala sa wisyo kong tinakbo at itinulak patabi ang bata at nung sasagasaan nako ay may bigla namang tumulak sakin pagtingin ko ay nakahandusay na si itay sa kalsada at may dugo na umagos mula sa uluhan nito at masakit ay di na siya umabot pa sa ospital ng mawalan ng buhay.
Sa apat na taon ay mas lumala ang trato nila sakin lalo na at wala akong kakampi dahil si kuya at ang bunso namin ay parehong paborito ni inay kaya wala akong laban.
Pero okay na din yun atlis pinag aaral nila ako kapalit ng paninilbihan ko sa kanila na parang hindi ako anak.
--End--
'P*tang in* kang bata ka balak mopa ata sunugin ang bahay' sigaw ni inay at kurot sakin dali dali ko namang kinuha ang tubig at sinabuyan ang nasunog kong niluluto na ulam hays hindi ko namalayan dahil sa naalala ko naman ang nangyari.
'Sorry po inay' pagpaumanhin ko sa halip ay nilakihan lang ako nito ng mata na parang nandidiri
'Inay ka dyan wala akong anak na gaya mo salot!' nangingilid naman ang luha ko dahil dun.Hindi ko na kaya!sobra na huhu.Umiiyak lamang ako sa isip ko siguro tama na yung apat na taon kung paghihirap kapalit ng pag aaral ko wala naman na kwenta ang buhay ko diba?haha
Nagluto nalang ako ulit ng kanilang bagong ulam at iniwan na ito sa mesa.Napagpasyahan ko nang lumayas,naglagay lang ako ng note na alam ko naman na wala silang paki kahit lumayas ako at siguradong mas masaya pa sila kapag ginawa ko yun dahil wala na silang salot at pabigat na anak.
Diko alam san ako pupunta wala ako dala miski singkong duling at kahit na anong gamit baka dito nako sa kalye mamatay.
Sa paglalakad ko ay nakarating ako sa isang tulay at sa ilalim nito ay may dagat
Iniisip ko kung pano kaya tumalon nalang ako dito?
Kaso naiisip ko din na kasalanan sa itaas ang kitilin ang sariling buhay.
Wala akong magawa,umiyak nalang ako ng umiyak dahil sa mga naranasan ko sa loob ng apat na taon.
Madaming dumadaan na kotse ngayun kolang napansin na may parke din pala dito at mas naiiyak lamang ako sa mga nakikita kong masayang pamilya,hinihiling na sana ganyan din kami masaya at mahal an mg isat isa.
Ngunit hindi!Ansaklap ng buhay ko sa murang edad ko ay natuto akong magbanat ng buto dahil sa mga mabibigat na gawaing nakapasan sakin sa pamamahay namin.
Tiniis kolang iyon dahil sa mahal ko sila kahit ganun ang trato nila sakin.Alam kong mabuti din sila kaya sa pag aasam na magbabago din sila ng pakikitungo sakin ay nagtiis ako at ginawa ang lahat upang mapansin nila ako ngunit wala pa din kaya wala na din saysay ang buhay ko dito bakit ko pa gugustuhing mabuhay diba?Wala sa wisyo akong tumawid sa kalsada at di pinakinggan ang bumubusinang sasakyan na paparating sakin siguro ito na talaga ang katapusan ko.
Pumikit na lamang ako at naramdamang tumilapon ako at naramdaman ko na lamang na may umaagos ng likido sa bandang ulunan ko at narinig ang mga paa ng mga tao at sigawan dahil sa insidente.
Kung bibigyan man ako ng panibagong buhay sana hindi ganito!
and everything went black!
- Writer
