“น้ำจะไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ แกกลับไปได้แล้วไอ้คีและเลิกยุ่งกับชีวิตของน้ำซะ” ภูผาตัดบทอย่างรับไม่ได้ “แล้วก็พาคนของแกกลับไปด้วย อย่าให้น้ำต้องเจ็บไปมากกว่านี้เลย”
“ฉันไม่กลับถ้าน้ำไม่กลับกับฉัน” อัคคีประกาศเสียงกร้าว “น้ำ...น้ำบอกไอ้ภูไปสิคะว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน น้ำเป็นของพี่แล้วนะ น้ำเป็นเมียของพี่ แล้วน้ำจะไปจากพี่ได้ยังไงกันคะ”
“ไอ้คี!” ภูผาสบถลั่นก่อนจะต่อยอัคคีจนสุดแรง ธารารู้สึกชาไปทั้งใบหน้า แทบจะไม่กล้าสบตากับคนที่เหลือที่มองมาทางเธออย่างคาดไม่ถึง รสสุคนธ์ที่ช่วยพยุงอัคคีลอบกำมือข้างหนึ่งของตนแน่นจนเล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อ ความโกรธและความเสียใจอย่างถึงที่สุดทำให้ธาราเริ่มมองอัคคีด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินหนีเมื่อไม่อยากได้ยินถ้อยคำที่ทำร้ายความรู้สึกไปมากกว่านี้
“นั่นน้ำจะไปไหน พี่อุตส่าห์ตามมาอธิบายขนาดนี้ยังจะเห็นแก่ตัวอยู่อีกเหรอ” อัคคียังตะโกนไล่หลังจน
