“เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่คี สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะคะ” รสสุคนธ์ที่ตามมาสมทบเอ่ยถาม หญิงสาวแต่งกายมาในชุดเดรสสีแดงรัดรูปที่ดูเย้ายวนโดยเฉพาะเมื่ออยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัวอย่างในตอนนี้
ร่างเล็กค่อยๆ เบียดชายหนุ่มและใช้มือแตะแขนอีกฝ่ายอย่างห่วงใย แต่คนที่กำลังอารมณ์เดือดพล่านกลับไม่ค่อยให้ความสนใจและเอาแต่คิดถึงหญิงสาวอีกคน
“หรือว่าโกรธคะที่รสมาสาย แถมสุดท้ายยังไม่สามารถพาคุณพ่อมาพบพี่คีอีกจนได้” หญิงสาวก้มหน้า แสร้งทำแววตาละห้อยจนคนข้างๆ ต้องบอกปัดอย่างรำคาน
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก มันมีเรื่องอื่นที่น่าโกรธมากกว่า แต่ก็ช่างเถอะ แค่เรื่องไร้สาระ” กล่าวจบชายหนุ่มก็ยกแก้วในมือขึ้นอีกครั้ง รสสุคนธ์หรี่ตาค่อยๆ พาตัวเข้าไปใกล้ขึ้นอย่างแนบเนียน
“ถ้าพี่คีมีอะไรไม่สบายใจ บอกรสได้นะคะ” มือบางเอื้อมไปกุมมือหนาข้างหนึ่งพร้อมกับถ่ายทอดความห่วงใยผ่านสายตา “รสพร้อมจะรับฟังและเข้าใจพี่คีทุกเรื่องนะคะ”
อัคคีมองมื
