“เป็นอะไรคะน้ำ เหม่ออะไรอยู่คะ”
ธาราสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ก็ถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง หญิงสาวหมุนตัวไปมองอย่างตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าของอัคคีที่มองกลับมาจึงมองเขาด้วยความแปลกใจแทน
“พอดีวันก่อนๆ ที่พี่จะออกไปพี่แวะขอคีย์การ์ดห้องนี้ไว้ค่ะ จะได้เข้ามาหาน้ำสะดวกขึ้นไง” อัคคีไขข้อข้องใจของคนรักโดยไม่ลืมรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะถามซ้ำ “ว่าแต่ตกลงน้ำเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมมายืนเงียบๆ อยู่ตรงนี้”
ธาราเสหลบสายตาอีกฝ่ายก่อนจะแสร้งมองไปทางวิวมุมสูงที่เห็นผ่านจากบนระเบียงที่เธอยืนอยู่นี้มาร่วมหลายสิบนาทีแล้ว เธอพยายามเก็บอารมณ์ ซ่อนความน้อยใจเอาไว้ให้มิดก่อนจะหันกลับไปส่งยิ้มให้คนรัก
“น้ำก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยค่ะ ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่พี่คีทานข้าวมาหรือยังคะ หิวหรือเปล่า” ธาราถามอย่างเอาใจแม้รู้ว่าตอนนี้เวลาได้ล่วงไปกว่าค่อนคืนแล้ว อัคคีส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะก้มลงสูดความหอมของเธอที่ข้างแก้มและซอก
