ใยรัก

3 บทที่ 3 (3)

อรรถพลกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่ดีกว่าในทุกๆ วันที่ผ่านมาเมื่อเห็นว่าเรื่องราวกำลังดำเนินไปตามทางที่เขาหวัง อัคคีกับเด็กสาวที่เขาหมายตาเอาไว้ดูจะเข้ากันได้ดีโดยเฉพาะฝ่ายหญิงที่ดูจะมีใจให้แก่บุตรชายของเขาไม่น้อย

แววตาแบบนั้นมีหรือที่เขาจะดูไม่ออก...

ไม่แน่ว่านี่อาจจะเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขาสามารถหาลู่ทางเข้าหาคนที่เป็นถึงรัฐมนตรีอย่างเกรียงไกรได้ง่าย แถมยังสามารถเจรจาตกลงธุรกิจต่างๆ ได้ราบรื่นมากกว่าที่เขาคาดการณ์เอาไว้ตั้งแต่ตอนแรก

“แกว่าหนูรสเป็นยังไงบ้าง” อรรถพลหันไปถามบุตรชายที่เดินตามหลังมาก่อนที่คนทั้งคู่จะพากันนั่งลงบริเวณโซฟาภายในห้องนั่งเล่น “ฉันว่าหนูรสก็น่ารักดี แกคิดว่าอย่างนั้นไหม”

“ก็ดีนี่ครับ เห็นน้ำเล่าให้ฟังอยู่ว่ารสเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีเลยล่ะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นสิ ฉันหมายถึงในฐานะอื่นๆ น่ะ”

อัคคีที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มชะงัก เริ่มสะกิดใจกับคำพูดบางอย่าง

“พ่อหมายความว่ายังไง หรือว่า...พ่อกำลังคิดจะทำอะไรอยู่”

“อรรถ” เสียงบุคคลที่สามดังแทรกขึ้นมาก่อนที่อรรถพลจะทันได้ตอบคำถามพร้อมกับการปรากฏตัวของธีรัช

“อ้าว...ไอ้ธี เป็นยังไงมายังไงถึงมาถึงที่นี่ได้ แถมยังมาเวลานี้ด้วย” อรรถพลยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก่อนจะสบตากับคนเป็นเพื่อนอีกครั้ง ธีรัชจ้องกลับด้วยแววตาที่ดูแข็งกร้าวไปจากปกติจนคนถูกมองต้องหลบตาไปวูบหนึ่งก่อนจะกล้าสู้สายตาอีกครั้ง

“สวัสดีครับอาธี” อัคคีทำความเคารพอีกฝ่ายที่หันมองมาทางเขาด้วยสายตาที่อ่อนลง อรรถพลยืนขึ้นก่อนจะพูดกับแขกที่เขาไม่รู้สึกอยากเจอเลยสักนิด

“ไปคุยกันข้างในสิ แกไม่ต้องตามมานะ” ชายวัยกลางคนหันไป ทิ้งท้ายกับบุตรชายก่อนจะเดินนำไปทางห้องทำงานของตน เมื่อทั้งคู่ไปถึงเจ้าบ้านก็ปิดประตูห้องให้มิดชิดก่อนจะหันไปยิ้มแย้มให้คู่สนทนา

“นั่งก่อนสิไอ้ธี ไม่เอาน่า...อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นเลย”

“จนป่านนี้แล้วแกยังจะพูดแบบนี้อยู่อีกอย่างนั้นเหรอ” ธีรัชกดเสียงต่ำไม่คิดข่มกลั้นอารมณ์อีกต่อไปเมื่อกำลังกดดันอย่างถึงขีดสุด

“เฮ้อ...แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง ฉันพยายามช่วยแกเต็มที่แล้วนะ แต่ แต่...ฉันเสียใจด้วยว่ะ”

“แกหมายความว่า...” น้ำเสียงคนฟังเริ่มขาดหาย ความหวาดกลัวเริ่มครอบงำจิตใจ

“ทุกอย่างมันสายไปแล้วว่ะเพื่อน ฉันพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ” อรรถพลทำสีหน้าเห็นใจทั้งๆ ที่เริ่มเหนื่อยหน่ายเต็มทน คนฟังตัวชาหน้าซีด ก่อนจะพุ่งเข้าหาคนพูดแล้วเขย่าตัวอีกฝ่ายไปมาอย่างแรง

“แกช่วยฉันอีกหน่อยไม่ได้เหรออรรถ ฉันขอร้องล่ะ ช่วยวิ่งเต้นให้ฉันอีกหน่อยเถอะนะ ช่วยฉันด้วย”

“เฮ้ย นี่แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย” อรรถพลสะบัดตัวออก ยกมือข้างหนึ่งชี้หน้าอีกฝ่าย “แกหัดยอมรับความจริงได้แล้วไอ้ธีว่าเรื่องของแกมันเกินจะแก้ไขแล้ว ฉันเองก็ช่วยแกอย่างถึงที่สุดแล้ว แกยังจะให้ฉันทำยังไงอีกวะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจาก ความผิดพลาดของแกเองนะเว้ย”

คนฟังเสียหลักทรุดตัวลงกับพื้นเมื่อได้ยินคำตอกย้ำถึงความโง่เง่าของตัวเอง สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องพังลงเพราะเขา...ด้วยน้ำมือของเขาเองอย่างนั้นหรือ

“แล้วต่อไปนี้ฉันจะทำยังไงดี แล้วน้ำ...น้ำจะอยู่ยังไง” ธีรัชเริ่มคร่ำครวญก่อนจะมองหน้าอรรถพลอีกครั้งด้วยความหวัง “อีกไม่นานน้ำก็จะเรียนจบแล้ว ถ้ายังไงเรื่องน้ำกับคี เราก็รีบจัดการให้เรียบร้อยก่อนเลยดีไหม ให้สองคนได้หมั้นหมายกันไปก่อน พอเรียนจบก็ให้แต่งงานทันที อย่างน้อยให้น้ำได้มีคนดูแล...”

“คงไม่ได้ว่ะไอ้ธี” อรรถพลขัดขึ้นท่าทางดูลำบากใจ “ฉันว่าเรื่องนี้เราควรจะดูกันไปอีกสักพักนะ สองคนนั้นอาจจะแค่ผูกพันเพราะโตมาด้วยกันแต่ไม่ได้รักกันจริงก็ได้ เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งทำอะไรให้มันเอิกเกริกดีกว่านะ”

“ทำไมวะ เด็กสองคนนั้นรักกันจริงๆ ใครๆ ก็รู้ จะต้องรออีกทำไม” ธีรัชเริ่มลนลานขึ้นมาอีกหน อรรถพลจึงสาวเท้าเข้าหาและวางมือลงบนบ่าของเขา

“แต่ฉันไม่อยากให้รีบร้อนขนาดนั้น ก็อย่างที่ฉันบอก ถ้าเกิดสองคนนั้นไม่ได้รักกันจริงๆ แล้วไปกันไม่รอดขึ้นมา คนที่เสียหายก็จะเป็นหนูน้ำนะ ฉันเป็นห่วงลูกสาวแกนะ” อรรถพลเน้นประโยคสุดท้ายด้วยท่าทางจริงจังราวกับเข้าอกเข้าใจและเห็นใจอีกฝ่ายดี ธีรัชคงจะเชื่อแบบนั้นหากไม่คิดถึงบทสนทนาที่เขาได้ยินก่อนหน้านี้

“แกเป็นห่วงน้ำหรือแกเป็นห่วงเรื่องอะไรกันแน่อรรถ ฉันได้ยินที่แกคุยกับคีอยู่นะ แกคิดจะแยกคีออกจากน้ำใช่ไหม”

อรรถพลชะงักแสร้งมองไม่เห็นแววตาจับผิดของเพื่อนก่อนจะหัวเราะออกมา

“แกก็คิดมากไปได้ ฉันแค่อยากให้เวลาเด็กๆ ได้คิดทบทวนกันดีๆ ก็เท่านั้นเอง”

“ฮึ...อย่างนั้นหรือ ฉันว่าเราอย่ามามัวสร้างภาพกันเลยดีกว่าอรรถ ที่แกไม่อยากให้คีแต่งงานกับน้ำก็เพราะว่าตอนนี้น้ำ...ลูกสาวของฉันไม่เหลืออะไรแล้วใช่ไหม”

“เฮ้ย...ไม่เอาน่า...”

“หรือว่าที่ผ่านมา แกไม่เคยคิดจะช่วยฉันจริงๆ กันแน่ ไอ้เพื่อนทรยศ!”

“นี่มันจะมากไปแล้วนะไอ้ธี” อรรถพลตาขวางไม่อาจยอมรับคำกล่าวหานั้น แต่ธีรัชเองก็ไม่คิดจะยอมอีกต่อไป

“มันไม่มากไปหรอกในเมื่อที่ผ่านมาฉันคิดน้อยเกินไปต่างหาก เอาแต่คิดไปเองว่าคนที่เป็นเพื่อนกันมาเป็นสิบๆ ปีจะยอมช่วยในวันที่ฉันมีปัญหา จะยอมอยู่ข้างฉัน...จะไม่ยอมทิ้งกันไปไหน แต่นี่ทุกอย่างมันตรงกันข้ามกันไปหมด แกทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไงวะไอ้อรรถ แกทำอย่างนี้ฉันกับได้ยังไง”

“เฮ้ย ปล่อยนะเว้ยไอ้ธี ฉันบอกให้ปล่อยไง” อรรถพลโวยวายเมื่อจู่ๆ ธีรัชก็พุ่งเข้ามาหากันอีกครั้ง ทั้งสองยื้อยุดกันไปมาก่อนที่อรรถพลจะใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเพื่อนของตนล้มลงจนศีรษะกระแทกกับขอบโต๊ะ

“ใช่! ฉันไม่อยากได้ลูกสาวแกเป็นลูกสะใภ้เข้าใจชัดหรือยัง” อรรถพลประกาศกร้าวไม่คิดสวมหน้ากากอีกต่อไป “แกก็เห็นนี่ว่าสมัยนี้ทุกอย่างมันขับเคลื่อนได้ด้วยผลประโยชน์ทั้งนั้นแหละ เพื่อนก็ส่วนเพื่อนสิวะ แต่ถ้าคบกันแล้วมันไม่เจริญ คนเราก็มีสิทธิ์ที่จะมองหาสิ่งที่ดีกว่าทั้งนั้นแหละ”

“ไอ้อรรถ!!!”

“ทะเลาะอะไรกันครับ อาธี!” อัคคีที่ตัดสินใจเปิดประตูเข้ามาอุทานเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้าไปดูอาการของธีรัชที่ล้มอยู่กลางห้องแถมยังบาดแผลบนหน้าผากจนทำให้มีเลือกไหลซึมออกมา ชายหนุ่มหันไปมองชายอีกคนอย่างตกใจแต่อีกฝ่ายทำแค่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ ไม่ได้มีความรู้สึกผิดเลยแม้สักนิดในแววตา

“กลับออกไปได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจมาลากคอแกออกไป” อรรถพลทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็วจนแม้แต่อัคคียังตกตะลึงกับท่าทีและคำพูดของคนเป็นพ่อ

“ไอ้อรรถ แก โอ๊ย!”

“อาธีเป็นอะไรครับ อาธี” ชายหนุ่มหันกลับมามองคนในอ้อมแขนที่จู่ๆ ก็ทรุดลงด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด มือข้างหนึ่งกุมไว้ที่อกของตัวเองจนแน่น

“ทำใจดีๆ ไว้นะครับอาธี ผมจะรีบไปเอารถออกเดี๋ยวนี้”

“คี อย่าเพิ่งไป” ธีรัชฉุดมือชายหนุ่มไว้ให้อีกฝ่ายหันมาสบตากับตน “คี...สัญญากับอา... อย่าทิ้งน้ำนะคี อย่าทิ้งน้ำ”

“อาธีครับ รีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับ”

“ไม่...สัญญากับอาก่อนสิคี อย่าทิ้งน้ำ...สัญญา” ธีรัชพยายามอ้อนวอนแม้ปลายเสียงจะเริ่มผะแผ่ว อัคคีใจหายวาบก่อนจะบีบมืออีกฝ่ายแน่นแล้วกล่าวคำสัญญา

“ครับอาธี ผมสัญญาครับว่าผมจะไม่มีวันทิ้งน้ำ”

“ขอบใจนะคี...”

“ยังไม่ไปอีกเหรอ” อรรถพลเดินกลับมาดูอีกครั้งก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นท่าทางที่ไร้เรี่ยวแรงของคนที่นอนบนพื้น ธีรัชเลื่อนสายตามาจ้องเขม็งก่อนจะหมดสติไปในที่สุด

“อาธี อาธีครับ” อัคคีตะโกนเรียกจนอัณณาและนิภาที่รีบวิ่งมาดูต้องตกใจตามไปด้วย ทุกอย่างเข้าสู่ความวุ่นวาย มีเพียงอรรถพลที่ยังคงยืนนิ่งราวกับถูกตรึงไว้ด้วยความอาฆาต ชิงชังที่ถูกส่งมาทางแววตาสุดท้ายของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของตน