"นายชื่ออะไร"
"ฉันคุ้นๆหน้านายแต่ฉันจำไม่ได้ว่าเคยเจอนายที่ไหน"
“ฉันจำนายไม่ได้จริงๆ”
ผมวิ่งออกจากห้องนั่นมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจวิ่งออกมาด้วยดวงตาที่พร่ามัวที่ตอนนี้มันถูกปกคลุมไปด้วยน้ำใสๆที่ผมพยายามกลั้นไว้ตั้งแต่ได้ยินคำพูดที่เอลินพูดกับผมหลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา คำพูดเหล่านี้ที่ออกมาจากปากเอลินมันดังก้องอยู่ในหัวผมจนผมทนที่จะรับฟังมันต่อไม่ไหวผมต้องวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นก่อนที่จะมีใครเห็นน้ำตาของผมน้ำตาของผู้ชายเลวๆคนหนึ่งที่มันทำผิดต่อผู้หญิงคนหนึ่งที่เค้ารักมาก
ผู้ชายคนที่ทำร้ายจิตใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนสุดท้ายกว่าที่ผู้ชายเลวๆคนนี้จะรู้ตัวว่ามันรักผู้หญิงคนนี้มันก็สายไปแล้วเพราะเธอลืมผมไปหมดแล้ว
เจ็บกว่าการถูกคนรักเกลียดชัง ก็คือการถูกคนรักลืม!!!
"ฮึก!!! ขอโทษ...ฉันขอโทษนะเอลิน ขอโทษ"
ผมยืนพร่ำขอโทษเอลินทั้งน้ำตาอยู่ข้างรถผมที่ลานจอดรถแล้วจู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บเสียบขึ้นมาท
