หญิงสาวเดินลงบันได บิดาเหลือบมองแววตาหม่น เธอเลือกเมินแล้วก้าวออกมานอกบ้าน ขับรถออกมา ต่อให้อยากห้ามลูกแค่ไหน แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากปล่อยให้ลูกสาวได้เรียนรู้ยอมรับมันเท่านั้น
รถจอดเทียบหน้าร้านอาหารไทย พรรณเรศรีบปิดประตูเดินตรงไปยังห้องอาหารส่วนตัวที่เคยมากับเขาบ่อยครั้ง เมื่อพบหน้าคนรักเธอหย่อนกายลงตรงข้ามแล้วฉีกยิ้มกว้างด้วยความคิดถึง มือบางเอื้อมจับมืออีกฝ่ายไว้แน่น น้ำตาเอ่อคลอ
“คุณหายไปไหนมา เรศคิดถึงคุณมากนะคะ รู้ไหมว่าเรศต้องเจออะไรมาบ้าง!”
แววตาหม่นเศร้าจ้องมองไปยังคนรัก แล้วดึงมือตนเองกลับมา เขารู้สึกปวดร้าวยามเห็นหน้า เพราะภาพเหล่านั้นมันวนเวียนในหัวไม่เลิกรา หญิงสาวรับรู้ได้ถึงความห่างเหินของคนรัก มันทำเอาหัวใจแทบหลุดออกจากร่าง เธอภาวนาให้เรื่องทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี อย่าให้มีรอยร้าวระหว่างเราเลย
“คุณได้ไปตรวจตามที่หมอนัดบ้างหรือเปล่า” เขาถามเสียงแผ่วเบา
“หมอยัง
