พิมพ์จันทร์จ้องมองตัวเองในกระจก ช่างบรรจงแต่งแต้มใบหน้าโทรสีชมพูอ่อนเข้ากับชุดเจ้าสาวเกาะอกสีครึมยาวคลุมเท้า ผมถูกเกล้าไว้เหนือศีรษะ ด้านบนประดับด้วยไข่มุก แซมดอกไม้สีขาว ปอยผมปล่อยลงมาเคลียแก้มนวล ลิปสติกสีชมพูถูกทาลงบนปาก ดวงตาเรียวสวยหรี่ลงเล็กน้อยแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความเข้มแข็ง
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณพิมพ์ สวยมากเลยนะคะ!” ช่างแต่งหน้าบอกแล้วยิ้มกว้าง
“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบรับเสียงเรียบแล้วลุกยืน
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู ก่อนถูกแง้มออก พิชัยเห็นลูกสาวแล้วยิ้มกว้างด้วยความชื่นชม เดินมาหยุดยืนเคียงข้าง แล้วจ้องผ่านกระจก
“ลูกสวยมากพิมพ์” คนเป็นพ่อเอ่ยชม
เธอหันมาสบตาแววตาว่างเปล่า งานแต่งงานโดยปราศจากความรักย่อมไม่มีความสุขอยู่แล้ว เธอทำเพื่อบริษัทและลูกน้องนับร้อยชีวิตเท่านั้น
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
“พ่อมารับ ลูกต้องไปรับแขกที่หน้างานแล้ว”
พิมพ์จันทร์พยักหน้ารับคำ มือบางถูกกุมไว้โดยผ
