ระหว่างเธอกับเขามีระยะห่างกันเสมอ แม้เขากับพี่สาวคบหากัน แต่เธอและเจ้าบ่าวแทบไม่เคยพบหน้าพูดจาสักเท่าไหร่ ทั้งที่เราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อนพี่เรศเสียอีก พิมพ์จันทร์ลุกยืน เวลานี้ต้องการพักผ่อนที่สุด เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
“ทำไมถึงไม่ปฏิเสธงานแต่งนี้” เขาเอ่ยออกมาทำลายความเงียบ
คนสวยชะงักมือกำลังถอดสร้อย แล้วหันมาสบตากับเขา
“แล้วทำไมคุณไม่ปฏิเสธ” เธอย้อน
“เพราะผมทำไม่ได้ ผมถึงได้หวังพึ่งคุณ ผมนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วเสียอีก!”
“เราคุยกันรู้เรื่อง แต่ฉันก็มีเหตุผลที่ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน!” พิมพ์จันทร์ชักสีหน้าไม่พอใจ เรื่องนี้เขาจะเอาแต่โทษกันก็ไม่ได้ เธอพยายามแล้ว
ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เหตุผลอะไรที่ทำให้เธอยอมแต่งงานกับคนรักของพี่สาว มันฟังไม่ขึ้นสักนิดเลย
“เธอมันเห็นแก่ตัว!” เขาตำหนิรอดไรฟัน
พิมพ์จันทร์เม้มริมฝีปาก แววตาขุ่นเคือง
“คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้ ทั้งๆ ที่คุณก็ไม่แตก
