ตอนที่ 9
964 Words
ธัชพลกลับเข้าห้อง ล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วไล่หาเบอร์ติดต่อในมือถือ ชั่งใจพักใหญ่ก่อนโทรออก เขาไม่อยากทำแบบนี้ แต่มันจำเป็น
“โทรมา... มีอะไรหรือเปล่า” เสียงหวานเยือกเย็นตอบรับ
“ผมมีธุระอยากคุยด้วยหน่อย”
“สำคัญมากไหม เพราะฉันไม่ว่าง”
“สำคัญ ถ้าไม่สำคัญคงไม่โทรหาหรอก” เขาตอบเสียงแข็ง
“เจอกันที่ไหนดี”
“ร้านกาแฟนตรงข้ามที่ทำงานเธอก็แล้วกัน”
“ก็ได้ค่ะ ฉันมีเวลาให้แค่ครึ่งชั่วโมง”
“ได้! จะรีบไปก็แล้วกัน” เขาตัดบท แล้ววางสาย
ร่างสูงก้าวลงจากรถ ดูนาฬิกาข้อมือดูเหมือนเขาสายไปห้านาที พอเปิดประตูร้านเห็นคนที่นัดหมายนั่งรออยู่แล้ว เขารีบทรุดกายลงบนเก้าอี้ตรงข้าม แล้วช้อนสายตามอง พิมพ์จันทร์ผู้หญิงที่พ่อต้องการให้แต่งงานด้วยนั่งอยู่ตรงหน้า เธอสวยหมดจด เก่งเสียทุกอย่าง และเนื้อหอมมีแต่หนุ่มๆ มารุมล้อม ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขากลัว ต่อให้เธอเก่งกาจแค่ไหน ดีแสนดีอย่างไร พิมพ์จันทร์ก็ยังเป็นคนที่เขาถึงยาก เธอไม่เหมือนใคร ท่าทางเย็นชา และแววตาฉายแววแห่งความมั่นใจเด่นชัด
ผู้หญิงที่เข้าถึงยาก ต่อให้สวยแค่ไหน เขาก็ไม่อยากครอบครอง
“รอนานไหม” เขาถามเสียงเรียบ แล้วช้อนสายตามอง
ใบหน้าของคนตรงข้าม ทำเอาไม่อาจละสายตา กระนั้นหัวใจของธัชพล ก็ไม่ได้มีไว้เพื่อเธอคนนี้
“ไม่นานหรอกค่ะ เหลือเวลาอีกยี่สิบห้านาที มีอะไรก็พูดมาเลย”
“หักเวลากันแล้วงั้นเหรอ” เขาแสร้งเย้า
“เหลืออีกยี่สิบสามนาที”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แล้วระบายลมหายใจ
“พ่อของผมต้องการไปสู่ขอคุณกับอาพิชัย!” ชายหนุ่มโพลงออกมา
คิ้วบางขมวดเงยหน้าสบตา แววตาสงบนิ่ง
“แล้วยังไงคะ?”
“ช่วยปฏิเสธหน่อยได้ไหม”
“ไม่ต้องห่วงฉันปฏิเสธแน่นอน!” เธอสวนกลับมาทันที
ธัชพลชะงักขบกรามแน่น นิสัยพิมพ์จันทร์ไม่ถูกจริงคนอย่างเขาจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ผมจะได้ไม่ต้องห่วง ผมกลัวเรศจะเสียใจ”
มือถือแก้วกาแฟชะงัก ริมฝีปากเม้มสนิท เอนกายพิงพนักเก้าอี้แล้วระบายลมหายใจ
“มีอะไรอีกไหม ฉันจะได้กลับไปทำงาน”
ธัชพลขบกราม “คุณนี่ช่าง... เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย”
หญิงสาวกระตุกยิ้มมุมปาก “คุณก็เหมือนกัน เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน”
พอเห็นท่าทางแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด ทำไมนิสัยถึงไม่เหมือนพี่สาวเลยสักนิด ทุกอากัปกิริยาของพิมพ์จันทร์ทำให้ช่วงชวนให้โมโหไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย
“เรานี่ไม่เคยเข้ากันได้เลยจริงๆ” ชายหนุ่มพึมพำ
เธอสบตา ทำเอาชายหนุ่มชะงัก
“เปล่าเลย เพราะฉันไม่ต้องการเข้ากับคุณต่างหาก” เธอสวน
เจอคำตอบแบบนี้ ยิ่งทำให้พูดไม่ออก เขาลุกยืนขบกรามแน่น
“ขอตัวก่อน ขอบคุณที่สละเวลา” พูดจบ สาวเท้าออกนอกร้านในทันที
พิมพ์จันทร์เหลือบมองแล้วหยิบกระเป๋าสะพายบ่า ออกจากร้านข้ามถนนเพื่อกลับมาทำงาน ในหัวกลับครุ่นคิดบางอย่าง ทำไมอาธเนศต้องเลือกเธอให้กับลูกชายของเขาด้วย ทั้งๆ ที่ธัชพลรักอยู่กับพี่สาวเธอแท้ๆ
ประตูห้องเปิดออก ร่างบางเดินกลับเข้าด้านในอีกครั้ง แล้วหย่อนกายลงบนเตียง ระบายลมหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะอาการแพ้ทำให้เธออาเจียนตลอดวัน กินอะไรไม่ได้นอกจากอาหารอ่อนๆ
“มีอะไรหรือเปล่าคะพ่อ” เธอถามเสียงเบา แล้วหยิบยาดมมาสูด
“พรุ่งนี้ลูกมีคิวถ่ายละครหรือเปล่า”
คนถูกถามเหลือบมอง “ไม่มีค่ะ”
สีหน้าคนเป็นพ่อเคร่งเครียด เขาไม่อยากให้ลูกสาวรู้เรื่องในวันพรุ่งนี้ แต่มันคงปิดอะไรไม่ได้
“พรุ่งนี้อาธเนศจะมาน่ะ”
พรรณเรศตาโตจ้องมองบิดาแล้วยิ้มกว้าง
“เขามาทำอะไรคะพ่อ!” หญิงสาวร้องถามสีหน้ายินดี
“เอ่อ... มาพูดเรื่องสู่ขอ”
ว่าที่คุณแม่ไม่รอช้า ตรงเข้าโอบกอดบิดาไว้แนบแน่นในทันที ทำเอาพิชัยน้ำท่วมปากไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา หรือต้องรอให้ทุกอย่างมันเป็นไป เขาไม่กล้าหักหาญน้ำใจลูกในตอนนี้
“เรศดีใจจริงๆ ค่ะพ่อ เรศไม่คิดว่าพ่อจะคุยกับอาธเนศได้”
“เรศพ่อ...”
“ขอบคุณนะคะพ่อ!” เธอบอกแล้วดันกายออกห่างน้ำตาคลอ “ขอบคุณที่ช่วยเรศ”
คนเป็นพ่อพูดไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าหากเรศรู้เรื่อง ต้องเสียใจมากแน่นอน
“ไม่เป็นไรลูก ถ้ายังไงพรุ่งนี้เรศพักผ่อนในห้อง ไม่ต้องลงไปข้างล่างหรอกนะ พ่อจัดการธุระให้เรศเอง”
“เรศต้องอยู่ด้วยสิคะ เรศอยากเจอธัช อยากคุยเรื่องการจัดงาน”
เขายิ้มแห้ง แววตาหม่นเศร้า “ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนมากๆ นะ”
“ค่ะพ่อ”
พิชัยลุกยืนแล้วเดินออกมาถึงประตูห้อง หันมองลูกสาวที่กำลังเอนกายลงนอน แล้วระบายลมหายใจ คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา
เสียงรถยนต์จอดเทียบ พิชัยลงจากชั้นบน ลูกสาวคนเล็กสาวเท้ามาถึง เขาสบตาแล้วยิ้มอ่อนโยน
“พิมพ์พ่อมีเรื่องอยากคุยด้วยน่ะลูก”
พิมพ์จันทร์นิ่งไป แล้วถอนหายใจออกมา
“ค่ะพ่อ” เธอรับคำแล้วเดินตามบิดา หย่อนกายลงตรงข้าม
พิชัยมีสีหน้าไม่สบายใจเท่าใดนัก และเธอค่อนข้างมั่นใจว่ามันเกี่ยวกับเรื่องที่ธัชพลนัดพบก่อนหน้า
“มีเรื่องอะไรคะพ่อ” หญิงสาวถาม
“พรุ่งนี้อาธเนศจะมาที่บ้านเรา”
- Writer
