ตอนที่ 7
915 Words
มือถือส่งสัญญาณ พิชัยหยิบแล้วหลุบตามองเบอร์หน้าจอ ก่อนระบายยิ้มเมื่อรู้ปลายสายคือใคร ร้อยวันพันปีแทบไม่เคยติดต่อ โทรหาแต่ละครับก็คุยกับแทบไม่เกินสามนาที ปล่อยให้พ่อต้องทนคิดถึง
“ว่าไงยัยเรศ!” คนเป็นพ่อทัก น้ำเสียงแช่มชื่น
พรรณเรศตัวสั่น ไม่รู้ควรทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ดี ไม่กล้าไปพบหน้าคนรัก
“พ่อคะ... ช่วยเรศด้วย” พรรณเรศสะอื้นน้ำตาเริ่มไหล
“เกิดอะไรขึ้นเป็นอะไร!”
ริมฝีปากบางเม้มสนิท ร่างกายเธอมันยังรับรู้สัมผัสที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน มันยิ่งทำให้เธอกลัว
“เรศ.... ท้องค่ะพ่อ”
คนเป็นพ่อนิ่งงัน ราวกับถูกสาป
“ท้องงั้นเหรอ?”
“เรศท้องกับคุณธัชค่ะพ่อ คุณธัชเขาจะรับผิดชอบ แต่คุณอาธเนศไม่ยอม เรศจะทำยังไงดีคะ เรศไม่อยากท้องป่องโดยไม่ได้แต่งงาน!” หญิงสาวระบายออกมา
“ใจเย็น เรื่องนี้พ่อจะคุยให้ ยังไงลูกในท้องแกก็คือหลานของธเนศมัน มันคงไม่ใจไม้ไส้ระกำหรอก”
“แต่อาธเนศก็รู้เรื่องนี้นะคะพ่อ แต่เขาไม่ยอมรับเรศอยู่ดี”
“อะไรนะ มันรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ!”
“ค่ะพ่อ”
เขาขบกรามแน่น สีหน้าขุ่นเคือง ลูกสาวเขาไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนน กล้าดียังไงถึงได้ทำร้ายกันขนาดนี้ ยัยเรศทำอะไรผิดในเมื่อเด็กในท้องก็ช่วยกันสร้างเขาขึ้นมา ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ
“ไม่เป็นไร เรื่องนี้พ่อจัดการเอง พ่อจะคุยกับธเนศเอง แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหน”
“เรศอยู่ที่คอนโดค่ะพ่อ”
“กลับบ้านเถอะลูก อย่าอยู่คนเดียวเลย พ่อเป็นห่วงแกมากนะ ยัยพิมพ์ก็ถามถึงแกทุกวัน”
ได้ฟังชื่อน้องสาวทำเอาพรรณเรศกัดฟันแน่น
“จะมาถามถึงเรศทำไม ยัยพิมพ์มันคงไม่เห็นหัวพี่มันหรอก!”
“ทำไมแกคิดแบบนั้น”
“ก็มันเก่งกว่าเรศไงพ่อ ใครก็ชอบแต่มัน จะให้เรศกลับไปถูกเปรียบเทียบเหรอคะ!” พรรณเรศส่งเสียงไม่พอใจ
คนเป็นพ่อระบายลมหายใจ
“ยัยพิมพ์ไม่ได้คิดแบบนั้น น้องไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้เลย แค่น้องสนุกกับงานก็เท่านั้นเอง”
“เพราะแบบนี้ไงเรศถึงได้ถูกเปรียบเทียบว่าสู้น้องไม่ได้ตลอดเวลา!”
“เอาเถอะลูก กลับมาบ้านก่อนดีกว่าไหม ถ้าหากอาธเนศมา เวลาพ่อคุยกับเขาแล้วถ้าอาธเนศจะขอเรศให้ลูกชาย เรศจะได้อยู่คุยด้วยกันเลย”
พรรณเรศครุ่นคิดตามคำพูดบิดา
“ก็ได้ค่ะพ่อ” หญิงสาวรับคำ พร้อมความหวังเล็กในหัวใจ
เสียงรถยนต์จอดเทียบ ธเนศก้าวลงมาเจ้าของบ้านออกมาต้อนรับสีหน้ายิ้มแย้ม สองคนเดินเคียงกันเข้ามายังห้องรับแขก ธเนศทรุดกายลงบนโซฟาสีดำ สาวใช้นำน้ำผลไม้มาเสริฟ์พร้อมขนมไทย แล้วหลีกหายไป เหลือไว้เพียงเจ้านายพูดคุยกันเท่านั้น
“ฉันว่าจะนัดนายอยู่พอดี ไม่คิดว่าจะมาหากันไว้ขนาดนี้” เจ้าของบ้านเอ่ยทัก
ธเนศระบายลมหายใจแล้วเอนกายพิงพนักเก้าอี้
“ฉันอยากมาคุยกับนายอีกรอบเรื่องหนูพิมพ์”
สีหน้าพิชัยเปลี่ยนไป มันเครียดขึ้นในทันที
“แต่ธัชรักอยู่กับยัยเรศ จะให้ฉันทำร้ายจิตใจยัยเรศได้ยังไงกัน!”
เขาหัวเราะในลำคอ “แน่ใจแล้วเหรอ ว่าพรรณเรศมีลูกชายฉันเพียงคนเดียว”
พิชัยขมวดคิ้วสีหน้าเครียด เข้าใจว่าเหตุใดธเนศถึงไม่ยอมรับในตัวบุตรสาว แต่เขาก็ยังมั่นใจในตัวพรรณเรศ ว่าลูกไม่มีทางนอกใจธัชพลไปหาใครที่ไหนแน่
“ลูกสาวฉันไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น”
ตุบ!
ไม่ทันหมดคำพูดรูปมากมายถูกโยนไว้ตรงหน้า พิชัยชะงักจ้องมองแววตาเปลี่ยนไปเป็นวิตก เอื้อมมือมาหยิบแล้วมองภาพนั้นอย่างชัดเจน ก่อนช้อนสายตามองไปยังเพื่อนตนเอง
“นี่มัน...”
“ลูกสาวที่นายบอกว่าไม่มีใครนอกจากลูกชายฉันไง แต่กลับถูกดาราที่เล่นละครด้วยกันหิ้วขึ้นคอนโด”
พิชัยส่ายหน้าราวกับไม่เชื่อสายตา
“ไม่จริง ยัยเรศไม่มีทางทำแบบนั้นแน่!”
“ถ้าอยากยืนยันให้แน่ ฉันก็พร้อม เพราะฉันได้ภาพจากกล้องวงจรปิดในชั้นที่เป็นของดาราชื่อพลรบ ลูกสาวนายเข้าไปในห้องนั้นกับนายพลรบ”
สีหน้าคนเป็นพ่อซีดเผือด เขาไม่อยากเชื่อเรื่องที่เพื่อนพูดเลย ยัยเรศไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่เขาแน่ใจ แต่ทำไมภาพที่ออกมามันถึงค้านสายตา
“ฉัน...” เขาพูดไม่ออก ไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไง แล้วเด็กในท้องของลูกสาว ใครเป็นพ่อเด็กคนนี้กันแน่
“ฉันเข้าใจพิชัย แต่นายก็ต้องเข้าใจฉันด้วย ฉันคงยอมรับลูกสาวนายในตอนนี้ไม่ได้ เอาไว้คลอดแล้วตรวจดีเอ็นเอกันอีกที”
พิชัยขบกรามแน่น จำต้องทนกล้ำกลืน เพราะลูกสาวพลั้งพลาดไปแล้ว
“ฉันเข้าใจแล้วธเนศ” เขาตอบรับเสียงเบา
ธเนศยิ้มบางๆ แล้วหยิบน้ำผลไม้มากระดกดื่ม
“ฉันมีอีกเรื่องที่อยากบอก ฉันยังยืนยันว่าอยากได้หนูพิมพ์มาเป็นสะใภ้”
พิชัยดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าแดงขึ้น
“มันไม่มากไปหน่อยหรือไงธเนศ พิมพ์กับเรศเป็นพี่น้องกันนะ!”
- Writer
