ตอนที่ 8
1004 Words
เขากอดอกทอดสายตามองเพื่อน
“ฉันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถึงปากนายจะบอกว่าพี่น้อง แต่ความจริงลึกๆ แล้วใครจะรู้จริงไหม”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!” พิชัยกัดฟันกรอดชักสีหน้าไม่พอใจ
คนพูดยกมือ แล้วหัวเราะในลำคอ
“ฉันไม่พูดล่ะ”
เจ้าของบ้านระบายลมหายใจด้วยความขุ่นเคือง หากเจ้าสาวของธัชพลไม่ใช่ยัยเรศแล้ว แต่กลายเป็นยัยพิมพ์แทน ปัญหาที่ตามมามันคงใหญ่หลวงมากแน่ๆ เขาไม่อยากให้พี่น้องต้องบาดหมาง แต่เพื่อนก็ยังยืนยันว่าต้องการยัยพิมพ์ไปเป็นสะใภ้ เขารู้เหตุผลของเพื่อนดีว่าต้องการอะไรจากตัวลูกสาว
“เรศก็เป็นลูกสาวฉันเหมือนกัน ทำไมต้องเป็นยัยพิมพ์ด้วย!” เขาถามเสียงสั่น
“นายน่าจะรู้ดีกว่าใคร ว่าทำไมฉันเลือกหนูพิมพ์เป็นสะใภ้ ทั้งที่ลูกชายฉันรักพรรณเรศนักหนา”
“นายทำแบบนี้ มันทำให้ฉันลำบากใจมากรู้บ้างไหม แล้วฉันจะอธิบายกับยัยเรศยังไง!”
“เดิมทีลูกสาวนายรู้แก่ใจว่าฉันไม่ยอมรับ ถ้าหากมันจะมีอะไรเปลี่ยนไป พรรณเรศควรเป็นคนที่รู้ตัวเองดีที่สุดว่าทำไม!”
พิชัยนิ่งเงียบขบกรามแน่น ไม่รู้ควรทำเช่นไรกับเรื่องนี้ดี ยัยพิมพ์เป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ยุ่งแต่กับงาน เพศตรงข้ามมายุ่งก็เอาใคร แล้วถ้าหากบังคับให้แต่งงาน ต้องเป็นเรื่องวุ่นวายแน่
“ไม่ได้! ยังไงฉันก็ไม่มีวันให้ยัยพิมพ์แต่งงานกับลูกชายของนายแน่!”
ธเนศแสร้งถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ดูท่าข่าวดารานางร้ายตั้งท้อง หาคนเป็นพ่อไม่ได้คงน่าสนใจ พวกนักข่าวคงโหมกระพือข่าวให้เป็นกระแสกันยกใหญ่แน่!” พูดจบ เขาหัวเราะลั่น
“นี่นายกำลังขู่ฉันงั้นเหรอ!” พิชัยตวาดลั่น
“ไม่ได้ขู่ แต่ฉันเอาจริง นายจะลองดูไหมล่ะ!”
พิชัยกัดฟันกรอด ในอกร้อนรุ่มจนแทบระเบิด นี่เขาต้องทำให้ลูกสาวสองคนช้ำใจงั้นเหรอ ถ้าพิมพ์ไม่แต่ง เรศต้องเดือนร้อนแน่ จะทำยังไงดี
“รับปากฉัน จะไม่แพร่งพรายเรื่องยัยเรศเด็ดขาด!”
“ได้ฉันรับปาก”
คนเป็นพ่อกล้ำกลืนฝืนทน ถ้าหากเรื่องลูกสาวเป็นข่าวออกไป เรศอาจคิดสั้นก็ได้ พิมพ์เป็นคนเข้มแข็ง เข้าอกเข้าใจอะไรได้ดีกว่าพี่สาว เขาเชื่อว่ายังไงน้องก็ต้องช่วยพี่ ต่อให้ถูกเข้าใจผิดก็ตาม
“ก็ได้ ฉันจะให้พิมพ์แต่งงานกับลูกชายนาย”
เขาหัวเราะด้วยความพึงพอใจ “ให้มันได้อย่างนี้สิ” พูดจบเขาลุกยืน “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน ต้องไปเตรียมอะไรหลายอย่าง แล้วจะมาสู่ขออย่างเป็นทางการอีกที”
ธเนศเดินออกมาด้านนอกอย่างอารมณ์ดี โดยไร้เจ้าของบ้านมายืนส่ง รถเคลื่อนออกจากตัวบ้าน พิชัยลุกยืนร่างกายสั่นเทา จนซวนเซแทบล้ม
ตุบ!
ข้าวของตกลงพื้นอย่างรวดเร็ว สาวร่างอรชรส่วนสูงร้อยหกสิบสอง ผิวกายขาวอมชมพู ใบหน้าหมดจดงดงาม ตรงเข้าประคองชายชราที่เกือบล้มด้วยความเป็นห่วง
“พ่อเป็นอะไรหรือเปล่าคะ!” พิมพ์จันทร์ร้องถาม
“เปล่าลูกพ่อไม่เป็นอะไร”
เธอพยุงบิดานั่งลง แล้วสังเกตอาการด้วยความเป็นห่วง
“ทำไมพิมพ์ถึงกลับมาบ้านล่ะ”
“ป้าไสวโทรไปหาพิมพ์ค่ะ บอกที่บ้านมีแขก พ่อคุยกับเขาค่อนข้างเครียดเลย” พิมพ์จันทร์ระบายลมหายใจ “เมื่อครู่พิมพ์สวนกับอาธเนศ อาธเนศมาทำอะไรเหรอคะ”
เขาชะงักเมื่อถูกบุตรสาวถาม
“พ่อขอพักก่อนนะพิมพ์ พ่อรู้สึกไม่ค่อยสบาย แล้วจะตอบคำถามพิมพ์ทีหลังนะ”
“ค่ะพ่อ” เธอช่วยจับพ่อเอนกายลงบนโซฟา
พิมพ์จันทร์ครุ่นคิด หวังว่าการมาของอาธเนศคราวนี้คงไม่ใช่เรื่องของเธอ และหวังว่าเจ้าสาวของลูกชายอาธเนศจะเป็นพี่เรศไม่ใช่เธออย่างที่ถูกทาบทามมาหลายครั้ง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู ร่างสูงก้าวเข้ามาสีหน้าเรียบเฉย จ้องมองบิดาแววตาว่างเปล่า ที่เป็นอยู่มันทำให้เขาทรมานมากเหลือเกิน เจ้าของห้องเงยหน้ามองบุตรชาย ตอนนี้ลูกไม่มีความสุขเขาย่อมรู้ดี แต่ต่อไปภายภาคหน้า เขาเชื่อว่าธัชต้องยินดีกับสิ่งที่เขาเลือกให้เป็นแน่
“พ่อมีอะไรกับผมเหรอครับ” เขาถามเสียงเรียบ ไม่สบตา
“นั่งลงก่อนสิ”
เขายอมทำตามความต้องการของบิดา หย่อนกายตรงข้าม
“มะรืนนี้พ่อจะไปที่บ้านอาพิชัยเพื่อสู่ขอเจ้าสาวให้กับแก”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น
“ผมไม่แต่งกับใครนอกจากเรศ!”
“เอาไว้แกรู้ความจริงบางอย่าง ฉันอยากจะรู้ว่าแกยังจะยืนยันคำนี้อยู่ไหม!”
เขาไม่เข้าใจเลย พรรณเรศก็เป็นลูกสาวอาพิชัยเหมือนกัน ทำไมพ่อถึงไม่ยอมรับเหมือนพิมพ์จันทร์ มันเพราะอะไร!
“ผมรักเรศรักกัน ไม่ว่าพ่อจะบังคับผมยังไงผมก็ไม่แต่ง ถ้าผมไม่มีทางเลือกผมจะหนีไปกับเรศ!” เขายืนยันหนักแน่น
“งั้นเหรอ?” คนเป็นพ่อเอ่ยเสียงเยาะ
ชายหนุ่มชะงักรู้สึกสังหรณ์บางอย่าง พ่อไม่โกรธที่เขาเป็นแบบนี้ แล้วรอยยิ้มนั้นเหมือนกำลังเย้ยหยันเขาเสียมากกว่า
“พ่อไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ ผมขอตัวก่อน” เขาบอกแล้วลุกยืน ตั้งใจเดินออกนอกห้อง
“เดี๋ยวก่อน”
เขาหยุดเท้าแล้วหันกลับมาจ้องมองบิดา
“มะรืนแกต้องไปกับฉัน เท่าที่รู้มา แฟนของแกอยู่ที่บ้านหลังนั้นด้วย”
คนฟังดวงตาเบิกกว้างสีหน้ายินดีขึ้นมาในทันที
“จริงเหรอพ่อ!”
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่คนใช้ที่บ้านนั้นบอกมา”
“ครับพ่อ ผมจะไป” ธัชพลรับปากบิดาในทันที แต่ก่อนจะไปคงต้องจัดการบางเรื่องเสียก่อน
- Writer
