พิมพ์จันทร์มองมือถือแล้วระบายลมหายใจ ตัดสินใจกดตัดสายแล้วเอนกายลงนอน เธอไม่กลับบ้านมาสามวันแล้วเพื่อตัดปัญหายุ่งยาก ต่อให้การหนีไม่ใช่ทางออก แต่ตอนนี้เธอไม่พร้อมแก้ปัญหาอะไรทั้งนั้น เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความเอาแต่ใจของผู้ใหญ่ ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยแม้แต่น้อย
เธอปิดเปลือกตาลง กลับเห็นใบหน้าของธัชพลลอยมาวนเวียน ผุดนั่งยกมือเสยผมด้วยความหงุดหงิด ทำไมต้องนึกถึงเขาด้วย ริมฝีปากบางเม้มสนิท พยายามข่มความรู้สึกภายในเอาไว้ ทั้งที่อยากหลีกหนีทุกอย่าง แต่มันทำไม่ได้อย่างใจคิด ทำไมเขาต้องเป็นแฟนของพี่สาวด้วย เสียงมือถือดังอีกหลายครั้ง แต่เธอยังคงไม่ยอมรับมันก่อนเสียงข้อความจะดังขึ้น
“กลับบ้านมาคุยกับพ่อหน่อยพิมพ์!”
“พิมพ์ไม่กลับค่ะพ่อ พิมพ์งานยุ่งมาก ช่วงนี้พิมพ์คงนอนที่คอนโดแถวบริษัท” พิมพ์จันทร์พิมพ์ตอบ
“พ่อรู้ว่าพิมพ์ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น”
“พ่อคะ พิมพ์ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้
