เสียงประตูรั้วเหล็กอัลลอยด์เปิดออก รถเคลื่อนเข้าสู่ด้านใน พิมพ์จันทร์เม้มริมฝีปากแน่น ก้าวออกมายืนด้านหน้า ในขณะที่สามีเดินลงมาจากชั้นบนขมวดคิ้วมองสีหน้าเรียบนิ่ง เจ้าของรถเปิดประตูลงมาพร้อมบุตรสาว และเด็กชายอายุราวสามขวบ พิมพ์จันทร์ยกมือกระพุ่มไหว้
“สวัสดีค่ะพ่อ” เธอบอกเสียงแผ่ว แล้วมองเลยไปยังผู้หญิงอีกคน ที่ยังคงความสวยไม่สร่าง
“พิมพ์สบายดีไหม”
“สบายดีค่ะ” เธอตอบรับ
พรรณเรศก้าวเข้ามาพร้อมบุตรชาย
“แล้วนี่ธัชไปไหนเสียล่ะ” เธอถามหา แล้วชะเง้อมองด้านใน
“อยู่ด้านใน”
พรรณเรศยิ้มเหยียดแล้วก้าวเข้าด้านในอย่างถือวิสาสะ ก่อนสองเท้าจะหยุดชะงักจ้องมองชายหนุ่มหน้าตาคมคาย อดีตเคยเป็นคนรักเก่าแววตาทอประกาย นึกไม่ถึงว่าผ่านไปแค่สี่ปี เขาจะหล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้
“ธัช..” พรรณเรศเรียกชื่อราวกับละเมอ
ธัชพลขมวดคิ้วแววตาเยือกเย็น ไม่คิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับอดีตคนรักเร็วขนาดนี้ มองผ่านพรรณเรศไปเห็น
