หญิงสาวชะงักนิ่งงัน ในอกอึดอัดขึ้นมา มันคงใกล้ถึงเวลาที่เธอต้องถอยห่างออกมา เพื่อให้จบปัญหาที่คาราคาซังมาหลายปีเสียที
“ค่ะ”
“พิมพ์ไม่ต้องห่วงนะ พ่อจะไม่ให้เรศไปยุ่งกับทางนั้นหรอก”
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ พี่เรศจะทำอะไรก็ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ พิมพ์ไม่ได้รู้สึกอะไร” หญิงสาวตอบตามจริง เพราะเธอเองก็ทำใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่ามันต้องมีวันนี้
คำพูดลูกทำเอาคนเป็นพ่อถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาผิดเองที่ทำให้พิมพ์ต้องเป็นทุกข์ เพียงเพราะความเห้นแก่ตัว
“ถ้าอย่างนั้น พ่อวางสายก่อนนะ วางๆ มากินข้าวกับพ่อบ้างนะพิมพ์”
“ได้ค่ะพ่อ ถ้าพิมพ์ว่างจะไปนะคะ” เธอบอก แล้วกดวางสาย
แววตาคนสวยสงบนิ่ง แม้ในหัวใจหวั่นไหวมากเพียงใด จากนี้คงต้องเกิดเรื่องมากมาย และเธอกับเขาต้องรักษาระยะหว่างระหว่างกันไว้ให้คงมั่น เพราะเธอไม่อยากถูกตราหน้าว่ามีสามีคนเดียวกับพี่สาว แม้ในนามจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม
ร่างบางยืนมองประตูห้องนอน แล้วระบายลมหาย
