เสียบเปิดประตู พยาบาลเดินเข้ามาเพื่อนำยามาให้ ธเนศหยิบยาเข้าปากแล้วกระดกน้ำตาม ไม่นานนักความง่วงเข้าครอบงำ
“พ่อนอนพักนะครับ อีกไม่นานคงได้กลับบ้านแล้ว” เขาเอนเตียงลง แล้วห่มผ้าให้บิดาไม่นานนักธเนศหลับตาลงเพราะฤทธิ์ยา
พิมพ์จันทร์ลุกยืนเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว หยิบกระเป๋าสะพายไหล่ เพราะต้องไปทำงาน เธอหันมองสุรชัย
“พิมพ์ไปทำงานก่อนนะคะคุณสุรชัย”
“ครับ”
ร่างบางเดินมายังหน้าประตู จับลูกบิด แต่มือบางกลับถูกจับไว้ เธอหันมองคิ้วขมวด รีบชักมือตนเองกลับ
“คุณทำอะไรคุณธัช!”
“ไปทำงาน”
คิ้วบางขมวดมุ่น สีหน้าสับสน ไม่เข้าใจ นี่ตกลงเขาต้องการอะไรกันแน่ เพิ่งมาถึงทำไมไม่อยู่เฝ้าพ่อ
“คุณควรอยู่ดูแลคุณท่านที่นี่นะคะ”
“ผมอยากไปดูที่ทำงาน ว่าคุณบริหารงานเป็นยังไงบ้าง เพราะอีกหน่อยบริษัทต้องเป็นของผม!”
พิมพ์จันทร์ตัดสินใจเดินออกไปด้านนอก ทว่าเขายังคงเดินตามอยู่ เธอเลือกละความสนใจมายืนอยู
