“ท่านน่าจะบอกข้าให้รู้เร็วกว่านี้”
“ก็ฝ่าบาทไม่ยอมให้ข้าบอกท่านนี่นา เอาแต่ขู่ข้าว่าหากข้าปากโป้งไปบอกท่านจะตัดหัวข้าทิ้งเสีย ข้าเป็นองค์รักษ์ไม่กลัวตายหรอกนะแต่ข้าเพียงแค่กลัวว่าจะไม่มีใครอยู่คอยดูแลพระองค์ก็เท่านั้นเอง”
‘ไม่กลัวตายเลยจริงๆ’
“ใช่สินะ ใครจะไปรู้พระทัยฝ่าบาทเท่าท่านกัน”
“แต่ก็อย่างที่ข้าตำหนิท่าน หากบอกข้าเร็วกว่านี้อาการของฝ่าบาทก็จะไม่ทรุดลงเร็วเช่นนี้”
“แล้วแม่นางซูหลิน ฝ่าบาทจะทรงหายดีใช่หรือไม่”
“ท่านรู้จักข้ามานานรู้ใช่หรือไม่ว่าข้าไม่พูดโกหก แม้บางครั้งจะจำเป็นต้องโกหกก็ตาม”
“ข้ารู้”
“ฝ่าบาทร่างกายอ่อนแอลงอย่างมากสุดก็ห้าปี”
“ห้าปีงั้นหรือ”
“พอจะจัดการอะไรๆ ได้ใช่หรือไม่”
“ข้านึกว่าจะไม่นานเพียงนั้น”
“ท่านกงอี้!”
“ข้าพูดเรื่องจริงทั้งไทเฮาและฮองเฮาต่างก็วิตกเพราะรัชทายาทเองก็อายุได้เพียงสิบชันษายังไม่สามารถจัดการอะไรได้ในเวลานี้ แต่
เมื่อท่านยืนยันว่าพร
