หลังจากที่ปอร์เช่ปล่อยนิรินให้เป็นอิสระ สายตากลมโตก็เหลือบไปเห็นตรงเป้ากางเกง กำลังมีบางอย่างขยายใหญ่นูนดันกางเกงจนเห็นได้ชัด จนนิรินกลืนน้ำลายดังเฮือก
ปอร์เช่ที่กำลังสูญเสียการควบคุมครั้งใหญ่ถึงกลับไปไม่เป็น รีบคว้าหมอนใบใหญ่มาปกปิดตรงส่วนนั้นไว้ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันเงียบๆ อยู่พักใหญ่
"เอ่อ..เข้าห้องน้ำไหม รินว่าพอร์ชเข้าห้องน้ำหน่อยก็ดีนะ จะได้ไม่อึดอัดขืนเป็นแบบนี้อยู่คงไม่มีสมาธิทำงานหรอก" นิรินพูดขึ้นสายตาจ้องไปที่หมอนใหญ่ที่วางอยู่บนหน้าตักปอร์เช่
"ช่างเถอะ ถึงทำไปมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักหรอก เพื่อนทั้งห้าบางครั้งก็ไม่สามารถช่วยบรรเทาอะไรได้ ถ้าตรงหน้ามีสิ่งที่ดีกว่ามัน ปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองแหละ รินอ่านหนังสือเถอะอย่าสนใจเลย" ปอร์เช่บอกนิรินกลับไปพร้อมหยิบไอแพดขึ้นมาทำงานต่อเงียบๆ แต่ที่ไม่เงียบเลยคือเสียงถอนหายใจแรงๆ ออกมาให้ได้ยินอยู่เป็นระยะๆ บ่งบอกว่ากำลังต่อสู้กั
