ตอนที่ 2 ดื้อให้มากๆ
1767 Words
จากความตั้งใจจะข่มตานอนต่อให้หลับก็ไม่สามารถหลับต่อได้ ชายหนุ่มสวมชุดลำลองสบายๆ ลงมาด้านล่างเพื่อดื่มกาแฟเหมือนเช่นเคยในทุกๆ เช้า แต่วันนี้มันแค่เช้ากว่าปกติ มุมชงกาแฟมุมเดิมดันมียัยหมวยชิงยืนตัดหน้า
ด้านหลังคนตัวบางอ้อนแอ้นอยู่ในชุดสบายๆ เช่นกัน เสื้อกล้ามสีขาวกางเกงยีนส์ขาสั้นตัวเดิมทำแทนคุณอยากจะกระชากไปไฟเผาทิ้ง มันสั้นจนแก้มก้นขาวเนียนโผล่ออกยั่วตาคนมอง
"กูไม่อยากกลับไปชักว่าวในห้องน้ำแล้วนะหมวย"
"ห๊ะ เมื่อกี้เฮียว่าอะไร" คนตัวเล็กหันตัวถามแทนคุณ ครั้นได้ยินเหมือนคนเรียกชื่อแต่ก็ฟังไม่ทันทั้งหมด
"บอกว่าออกมาได้แล้ว เฮียจะชงกาแฟ"
"หมวยชงให้"
"ไม่ คราวก่อนหวานจนน้ำตาลในเลือดขึ้น" เขาจะไม่มีวันกินกาแฟฝีมือยัยแสบเด็ดขาด เมื่อฝีมือการชงกาแฟมีอยู่สองอย่างคือหวานมากและหวานมากๆ ปานน้ำเชื่อม
"ไถ่โทษที่ปล่อยไอ้เงินกวนเฮีย"
เธอหมายถึงนาฬิกาปลุกเรือนสีเงินตัวโปรด มันเป็นนาฬิกาที่แทนคุณซื้อไว้ให้ตอนเธอเข้ามหา'ลัยปีหนึ่ง หมวยชอบนอนดึกตื่นสายเลยเป็นเหตุผลให้แทนคุณซื้อไอ้เงินเป็นตัวช่วยให้เธอได้ตื่นไวขึ้น แต่ก็ดูจะไร้ประโยชน์เมื่อหมวยยังนอนตื่นสายเหมือนเดิม
เพราะความดื้อนับว่าเป็นที่หนึ่ง ยืนยันจะเป็นบาริสตาชงกาแฟเสิร์ฟเฮียคนโปรดในเช้านี้ แทนคุณก็คงต้องปล่อยให้อีกคนได้อย่างตั้งใจ
"กาแฟสอง ครีมหนึ่ง น้ำตาลครึ่งช้อน"
"ขมนะเฮีย"
"ไม่ขมไม่กิน" เดินไปรอยังโต๊ะอาหารที่อยู่ห่างจากมุมกาแฟไม่มากนัก ร่างสูงหย่อนกายลงเก้าอี้นั่งจ้องเรียวขาสวยไม่ละสายตา อิริยบทสับส่ายอ้อนแอ้นทำเอาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กระนั้นก็ยังข่มใจว่านั้นคือน้องสาวไม่อยากคิดไปเป็นอย่างอื่น แม้พ่อทั้งสองฝ่ายหมายมั่นปั้นมือให้ทั้งสองเป็นทองแผ่นเดียวกัน
"เมื่อคืนกลับตอนไหน"
"ก่อนเฮียนิดนึง"
"เที่ยวเก่ง" ตำหนิคนอายุน้อยครั้นช่วงนี้เที่ยวบ่อยกว่าปกติ ตั้งแต่ย้ายเข้าบ้านหลังใหม่กับแทนคุณก็ดูจะอิสระขึ้นไม่ได้อยู่ในสายตาพ่อหรือลูกน้องของพ่อ ครั้นอยากไปไหนมาไหนก็สบายไม่ต้องเกรงใจใคร
"หมวยโตแล้ว มีสังคมเหมือนเฮียอ่ะแหละ"
"เป็นผู้หญิงนะหมวย"
"แล้วเฮียมองเป็นผู้ชายเหรอ ออกจะสวย" วางถ้วยกาแฟลงและยกขาขวานั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ยิ่งทำให้กางเกงขาสั้นถลกสูงราวกางเกงชั้นใน แทนคุณรีบเบือนสายตาไปทางอื่น ต้นขาขาวมันทำแทนคุณใจคอไม่ดี
“หมวยชอบนะที่ได้มาอยู่กับเฮีย”
“ทำไม”
“ไม่เหงา อยู่บ้านเตี่ยไม่มีใครเลย คุยแต่กับตัวเอง”
เพราะปราโมทย์ เตี่ยของเธอทำธุรกิจระหว่างประเทศ การเดินทางเป็นเรื่องที่คุ้นชินและคุ้นเคย นานๆ ทีปราโมทย์จะกลับมาไทยและไม่ได้อยู่ที่นี่เป็นหลัก เป็นผลให้ลูกสาวมาอยู่กับลูกชายของเพื่อนสนิท ครั้นพ่อของหมวยและพ่อของแทนคุณเป็นเพื่อนสนิทกัน พลันทำให้ปราโมทย์ไว้ใจแทนคุณให้ช่วยดูแลลูกสาวในช่วงที่ไม่อยู่
"ไอ้แดน ไอ้แดน!!"
"มาแล้วครับ" คนสนิทกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าตัวบ้านอย่างรวดเร็ว ครั้นผู้เป็นนายตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์
"ใครเอาหนังสือกูไป"
"หนังสืออะไรครับ"
"ก็หนังสือ..."
"หมวยเอง"
เสียงหวานดังมาจากหน้าประตู กระทั่งปรากฏร่างน้อยๆ สวมกางเกงขาสั้นเสมอหูส่วนด้านบนเป็นเสื้อยืดขาวทว่ามัดขึ้นจนเห็นเอวคอดสวยถือหนังสือเล่มโปรดของแทนคุณ เป็นหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยาและเธอก็ไม่เข้าใจทำไมเฮียของเธอถึงชอบอ่านหนังสือแบบนี้
"ใครอนุญาต" ชักสีหน้าถึงความไม่พอใจ แต่ทว่าที่หงุดหงิดอยู่ตอนนี้คือน้องตัวดีแอบหนีเที่ยวโดยไม่บอก
"หนังสืออ่านแล้วเครียดแบบนี้ หวงไปไหน" หมวยมองบนพลางเบะปากกับความขี้หวงไม่เข้าเรื่องของอีกฝ่าย
"ควรมีมารยาท"
"ทีเฮียเข้าห้องหมวยโดยไม่ได้รับอนุญาต"
คราวนี้คนอายุน้อยสวนกลับ เริ่มถกเถียงถามหามารยาทซึ่งกันและกันท่ามกลางคนมองอย่างแดนที่ทำหน้าเลิ่กลั่กมองคนทั้งสองต่อปากต่อคำ กระทั่งเริ่มถอยๆ ออกทีละนิดแล้วพาตัวเองออกไปบรรยากาศผีเข้าผีออกของแทนคุณ
"เอาไปอ่านแล้วได้อะไร"
"ไม่ได้อะไร"
“….”
"เอาไปสิ"
หมวยยื่นหนังสือคืน แทนที่อีกฝ่ายจะคว้าหนังสือพลันคว้าเข้าข้อมือเล็กแล้วลากมานั่งบนโซฟาในห้องทำงานของตน
“ปล่อยแขน”
“….”
"ลากมาทำไม"
"ฝึกงานที่ไหน"
จับคนตัวเล็กกดลงนั่ง ยืนกอดอกมองน้องสาวด้วยสายตาสงน ครั้นถามเรื่องนี้กับอีกฝ่ายหลายครั้งเพราะความเป็นห่วงกลัวจะหาที่ฝึกงานได้ไม่ทันเพื่อนคนอื่นทว่าไม่ได้คำตอบเลยสักครั้ง อีกทั้งปราโมทย์ยังสั่งห้ามไม่ให้หมวยได้ไปฝึกที่ไหนเด็ดขาด ธุรกิจของสิงหบดีนอกจากกาสิโนที่สุดเขตต์เป็นคนดูแลแต่เพียงผู้เดียว ก็มีธุรกิจท่าเรือในภาคตะวันออก โรงงานบ่มไวน์และยังมีธุรกิจที่เพิ่งเปิดใหม่คือ แซดทูบาร์ ซึ่งแทนคุณเป็นคนดูแลเพียงผู้เดียว
"ฝึกที่บริษัทเตี่ยไม่ได้"
"รู้ ก็เลยถามอยู่นี่ไง"
"บริษัทของพ่อเพื่อนมั้ง"
หมวยยักไหล่ ตอบอย่างผิวเผินก็ยังไม่รู้ว่าต้องเอาตัวเองไปเข้ารับการฝึกงาน หากเป็นบริษัทของพ่อ ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นลูกสาวเจ้าสัวนามสกุลดัง หากมีเอกสารฝึกงานจากที่นั่นคงได้เป็นที่นินทาของคนทั้งคณะว่าได้มาแบบไม่เป็นธรรม นั่งๆ นอนอยู่บ้านพ่อก็คงเซ็นรับรองให้
"ไปฝึกที่โรงงานเฮีย"
"ไปทำอะไร" หมวยขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย โรงงานไวน์มีอะไรให้ทำนอกจากการเก็บผลไม้เข้ากระบวนการการบ่ม อีกทั้งเธอไม่ชอบกลิ่นของการหมักหมม แม้มาตรฐานของโรงงานได้รับการันตีเรื่องความสะอาดและความปลอดภัยก็ตาม
"ถามปัญญาอ่อน ก็เข้าไปฝึกงานไงล่ะ"
ปลายนิ้วชี้จิ้มเข้าหน้าผากเหม่งของหมวย ทั้งออกแรงจนศีรษะเขยื้อน
"เจ็บนะเฮีย"
จากนั้นแทนคุณย้ายตัวไปนั่งเก้าอี้และเปิดแฟ้มดูตำแหน่งว่างที่พอจะเอายัยแสบไปฝึกงานได้
"....."
"ไม่มีใช่ไหมล่ะ"
"ดูก่อน"
"เฮียไม่ต้องดูหรอก หมวยเรียนด้านการบริการไปฝึกที่บาร์เฮียสิ"
"......"
"หรือว่าเปิดแบบผิดกฎหมาย"
"ถูกต้องทุกอย่าง"
“งั้นหมวยก็ไปฝึกได้"
"ไม่แย่งเหล้าลูกค้ากินนะหมวย"
"บ้านะเฮีย ถ้าหมวยจะกินเปิดเองได้"
หากพูดถึงเรื่องการดื่มคนอายุน้อยก็ไม่เป็นรองใคร ทั้งยังชอบการท่องเที่ยวยามราตรีเป็นหลักไม่ค่อยกลับบ้านกลับช่องมาก็หลายครั้ง การถูกส่งตัวมาอยู่กับแทนคุณในครั้งนี้ก็ถูกฝากฝังให้ดูแลน้องเป็นผู้หญิงมากขึ้น แต่เหมือนเจ้าสัวปราโมทย์จะคิดผิด แทนคุณกลับปล่อยน้องใช้ชีวิตได้อย่างตามใจ แต่ก็ไม่ถึงกลับปล่อยจนเตลิด
"ตามนี้นะเฮีย" ร่างอ้อนแอ้นลุกออกจากโซฟา
"จะไปไหน"
"นัดเพื่อนไว้"
"อยู่บ้านสักวันจะตายไหม"
"ลงแดงเลยอ่ะ"
"หมวย!!" เพราะคนอายุน้อยเอาแต่กวนประสาทพลันทำแทนคุณหงุดหงิดอย่างต่อเนื่อง มองคนเป็นเด็กอยากจะจับฟาดตูดสักป้าบสองป้าบให้หลาบจำแต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้กลัวแทนคุณเลยสักนิด
"เฮียแก่แค่อายุก็พอเหอะ อย่าทำตัวแก่ตามอายุเลย"
"สักจะดื้อเกินไปแล้ว" แค่นเสียงออกตามไรฟันจ้องตาแข็งบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างมากครั้นโดนคนอายุน้อยยัดเยียดความแก่ให้ตลอดเวลา ทั้งไม่ค่อยจะเชื่อฟังกันเท่านี้ควร โทษใครไม่ได้ต้องโทษตัวเองที่ตามใจน้องมาตั้งแต่เด็ก
"เปล่าดื้อ"
"นี่แหละเขาเรียกว่าดื้อ”
"หมวยเบื่อเฮีย ชอบสั่งน่ารำคาญ" สะบัดก้นอวบอัดเดินหนีแทนคุณออกไป นับวันยัยแสบจะดื้อไปใหญ่
"มึงดื้อเข้าไป ดื้อให้มันมากๆ" บ่นให้ตามนิสัยคนมีอายุ แต่สุดท้ายหมวยก็ไม่เคยเชื่อฟังในสิ่งที่แทนคุณเตือนเลยสักนิด
19 : 45
ร่างเล็กเดินลงบันไดด้วยชุดนุ่งน้อยห่มน้อยอีกตามเคย เสื้อครอปแนวสปอร์ตบราและกางเกงยีนขาสั้นส์สีดำเอวต่ำ หน้าท้องแบนราบเจาะสะดือใส่จิวรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว เดินโยกย้ายลงบันไดในท่วงท่าอันเซ็กซี่ทว่าเป็นปกติของหมวยอยู่แล้ว
"จะกลับกี่โมง"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามครั้นหมวยขออนุญาตออกไปสังสรรค์กับเพื่อน อันที่จริงก็ไม่อยากให้ไปเลยสักนิด แต่เพราะคนอายุน้อยออดอ้อนเสียงหวานทำเขาใจอ่อนอีกจนได้ อีกทั้งไม่เคยจะห้ามหมวยออกเที่ยวกลางคืนได้เลย ก็ได้แต่ถอนหายใจปล่อยไปตามที่ขอ
"ไม่รู้อ่ะ เห็นตอนไหนก็กลับตอนนั้น"
ตอบแทนคุณในขณะที่ใส่รองเท้าบูตทรงสูงสีดำ เสื้อผ้าน้อยชิ้นบนกายยิ่งทำคุณมองหงุดหงิด ร่างเล็กยืนสำรวจตัวเองหน้ากระจกข้างบันได หมุนซ้ายหมุนขวาดูความพร้อม ก่อนหยิบลิปสติกสีแดงสดแต่งแต้มลงเรียวปากอิ่มเพิ่มสีสันให้ใบหน้า
"โป๊" เขาเอ่ยเพียงประโยคสั้นๆ ไม่ได้หมายให้เธอกลับไปเปลี่ยนแต่อยากให้หมวยรู้บ้างว่าแต่งตัวเกินงาม แม้มันจะเป็นปกติของวัยรุ่น แต่ในสายตาพี่ชายอย่างเขาก็ยังมองคนอายุน้อยเป็นเด็กไม่รู้จักโต
"โบราณ"
ประโยคสวนกลับทำแทนคุณแทบสำลักน้ำลาย คำก็แกสองคำก็โบราณ อยากจะจับมานอนตีตูดลายให้เข็ดก็ได้แค่คิดในใจ แทนคุณชอบว่าน้องแต่งตัวโป๊ แม้จริงเขาจะชอบมองอยู่บ้างแต่อยากเก็บไว้ดูคนเดียวมากกว่าให้หมวยใส่ออกไปให้ใครต่อใครได้ดู
.
แต่ในความคิดนี้ก็ต้องชะงักและพยายามสลัดมันออก จะมาอยากเก็บเรือนร่างน้อยๆ ไว้ทำไม เมื่อสถานะระหว่างกันและกันมันคือพี่น้อง
.
- Writer
