“เป็นของลีนะ”
ริมฝีปากที่จรดลงมาที่ปลายจมูก ด้วยสายตาที่กึ่งอ้อนวอนนั้น มันชวนเคลิ้มจนสุดตัว
“ทำไมต้องวางยา”
ฉันรู้ว่าเสียงตัวเองก็สั่นพร่าไม่แพ้ลี ความร้อนรุ่มที่ไหลวนเวียนในกาย ตรงนั้นมันกระตุก ร่างกายฉัน ฉันเข้าใจดี
แต่ที่ไม่เข้าใจ... ทำไมต้องวางยา
“พี่ศิลป์มันจะแกล้งพี่อินพี่คิด แต่มันทำหลุดมือลงในขวดพอดี”
ลีก้มหน้าลงให้ต่ำกว่าใบหน้าของฉัน เขาฝังรอยฟันไว้ตรงนั้นเบา ๆ ตรงไหปลาร้าที่นูนออกมา ลีกดจูบเน้นย้ำตรงนั้น มันคันยุบยิบ และ ออกอาการแสบนิด ๆ สื่อว่าเขาทำรอยรักทิ้งไว้
ถึงจะยังไม่ได้ครอบครอง แต่เขาก็รีบแสดงความเป็นเจ้าของร่างกายของฉันแล้ว
ทั้งที่เขารู้ว่าเขาทำหลุดมือ แต่เขาก็ยังจะดื้อรินต่อ ทั้งยังบังคับให้เรากินอีกด้วย
“ทำไมพกของพวกนั้น”
ฉันร้อนรุ่ม แต่อยากถาม พยายามหักห้ามตัวเองไปด้วย แม้มันจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยก็ตาม
“ไม่รู้”
มือของลี ยุ่มย่ามกับเสื้อของฉันมาสักพัก
