พอส่งลีแล้วก็เดินเข้าบ้าน สายตาของพ่อก็แผ่รังสีบางอย่างที่คาดเดาไม่ได้มาให้
"มานั่งข้างพ่อ"
ว่าแล้วไง กลิ่นไอความดุดันเริ่มขยายตัวอีกครั้ง
"คุยกันไปนะคะ ฉันไปดูขนมในครัวมาให้คุณกับลูกดีกว่า"
แม่อ่า.... หนีกันเฉยเลย
"คนนี้เพื่อนลูกที่พ่อเคยไปประกันตัวให้บ่อย ๆ ใช่มั้ย"
พ่อเอียงหน้ามาถาม
จำลีได้ไงเนี่ย เขาแตกต่างจากตอนเรียนมากเลยนะ ตอนนั้นมันดูไม่ได้เลยล่ะ ลีไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่ แต่เพราะพื้นฐานหน้าตาค่อนข้างดี คนก็เลยมองว่ายังดูดี แต่ฉันนี่สิ ลีคือผู้ชายซกมกมากในสายตาฉัน
แต่นั่นมันก็เป็นแค่ตอนเรียนนะ ตอนนี้ลีเปลี่ยนไปแล้ว
"ใช่ค่ะ พ่อจำได้ด้วย"
ฉันแสร้งขำกลบเกลื่อน เพราะวีรกรรมสมัยก่อนของลี มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่พ่อเอ่ยปากว่าให้เลิกคบเพื่อนผู้ชายนิสัยแบบนี้ เพราะลีมีคดีทุกเดือน แล้วพ่อก็เป็นคนเดียวที่ช่วยไกล่เกลี่ยเรื่องราวให้คลาย
"ไหนว่าไม่เอาเพื่อนทำแฟน"
พ่อหรี่ตาจับผิด ฉัน
