ตอนที่ 2 / จำไม่ได้
1036 Words
"มึงดื่มมาใช่มั้ย"
ผมเอ่ยถามคนตรงหน้า ที่พอได้ใกล้ชิดมากขึ้น กลับได้กลิ่นอะไรมากยิ่งขึ้น
"อืม นิดหน่อย"
ลินส่ายหน้ากับแผงอกของผมแต่มือยังไม่ยอมปล่อยกอด ผมผลักออกแต่มันก็ยังนิ่ง
มันมี 'สติ' จริง ๆ ใช่มั้ยตอนนี้
"มาขอแต่งงานประชดผัวเหรอ"
ผมขยับกายถอยหลังเพื่อย้นก้นขึ้นนั่งบนขอบโต๊ะ ไอ้คนที่กอดก็ยังคงกอดตลอดไม่ยอมห่าง
"เลิกกันแล้ว"
ลินตอบอู้อี้
"เลยมาขอกูแต่งงาน"
ผมย้ำถาม แต่คนงามก็ยังนิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด
ไม่ว่าจะยังไง ผมยินดีถวายตัวให้ลินปู้ยี้ปู้ยำแบบสมยอมพร้อมใจ
"ไม่แต่งละ ขอเหล้าหน่อย"
อ้าว ไอ้นี่ อยู่ดี ๆ มาแจวเรือกลับกลางแม่น้ำแบบนี้ได้ไง
ลินผละออกไปแล้วสางผมให้เข้าที่ ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป เธอคงจะไปหาอะไรกระแทกปากแหละ
"ตามอารมณ์มึงไม่ทันแล้วนะ"
ผมว่าจบก็ขบขันนิดหน่อย
ผมเดินตามลงมา แล้วสอดสายตาหาเจ้าของหัวใจ ที่ไม่เคยมองกันมากไปกว่าเพื่อนที่สนิทใจ เราลุยไหนลุยกันด้วยความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนเท่านั้นมาตลอดหลายปี
วันที่จบและแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ ผมแอบใจเสียที่ได้ยินว่า มันจะพาแฟนที่แอบคบไปเปิดตัวที่บ้าน วันนั้นผมไม่ฟังอะไรเลย หนีมาที่นี่ตั้งแต่วันนั้น แต่เราก็เจอกันบ้างตามนัดของเพื่อน แต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก เพราะทุกครั้งที่เจอ เธอก็พาไอ้หมอนั่นมาด้วย
อยากซัดหน้ามัน แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ
"ขอข้าวผัดสักจานนะกุ๊ก"
ผมบอกกับแม่ครัวประจำร้าน ก่อนจะเดินไปทิ้งกายลงข้างลินที่นั่งจีบบาร์เทนเดอร์อยู่
"อย่าอ่อยน้อง เดี๋ยวมันกลัวจนลาออก"
ผมว่าให้เธอ พลางมองให้ชัดสายตา ไม่เจอหน้ากันนาน คิดถึงเป็นบ้า!
"โสดแล้ว จะอ่อยใครก็ได้"
ลินไหวไหล่ใส่ผม ไหล่มนที่เคยตั้งอย่างสาวมั่นอกมั่นใจ บัดนี้มันดูห่อเหี่ยวเหลือเกิน
ผมเลยแสร้งวาดแขนไปโอบไหล่เธอเบา ๆ
"จริงปะ?"
ผมถามทะเล้น
"เออสิ"
ลินใส่อารมณ์
"อ่อยกูดิ"
"....."
ลินหันมามองแล้วเบ้ปาก
"ที่ถามไว้ คำตอบคือ 'ตกลงนะ' "
ผมบอกเธอ
"จำไม่ได้แล้ว"
ดับฝันกันชัด ๆ
พึ่งถามไปไม่กี่นาที ตีหน้าใสซื่อได้น่าฟัดนัก
ผมมองเธอที่ทำเป็นหูทวนลม ไม่ว่าผมจะพูดอะไร ลินก็มีส่วนร่วมนะ แต่มันเหมือนใจไม่ได้คิดแบบนั้นตาม ความเข้มแข็งของลินมีมาก แต่ผมมองออก ว่าเธอเสียใจมากพอสมควร
จานข้าวผัดที่ผมสั่งให้เธอ ตอนนี้เธอละเลงไปจนเกลี้ยง แล้วนั่งดื่มต่อไปอย่างกับน้ำเปล่า
เรื่องสนุกกำลังจะเกิด
"เฮียขา ชิลลี่เมาจังค่ะ ไปส่งที่ห้องชิลลี่ได้มั้ยคะ"
พริตตี้ที่ผมจ้างมา เดินนวยนาดเข้ามาหา พร้อมกับท่าทางเซ ๆ ที่ใช้มาออดอ้อนให้ผมไปส่งถึงห้อง
ลินปลายตามามอง แต่ก็มองผ่านไปเหมือนอย่างที่เคยเป็น
ผมเงียบ เพียงแต่ส่งยิ้มให้น้องไป
"ปกติเฮียไปส่งชิลลี่ทุกครั้งนะคะ จะปล่อยให้กลับเองเหรอคราวนี้"
น้องยังพูดต่อ แต่ลินเริ่มไม่นิ่งแล้วครับ
เธอขยับกายมานั่งตักผม พร้อมกับส่งสายตาอาฆาตให้น้องพริตตี้
"จะให้ผัวเขาไปส่ง ถามเมียเขายังคะ"
เสียงนิ่งเรียบเอ่ยขึ้น หน้าน้องพริตตี้ถึงกับเสียไปเลย ปกติเด็กที่ร้านนี่แหละไปส่ง หรือไม่ก็ออกไปกับใครสักคน ไม่ใช่ตัวผมอย่างแน่นอน
"ว่าไง คนนี้เมียคนที่เท่าไหร่ของมึง"
คราวนี้ลินหันกลับมาถามผม ผมส่ายหน้าปฏิเสธอย่างคนร้อนตัว
"ถ้าไม่อยากไปดึงหน้าใหม่ ใสหัวออกไป"
ลินยืนขึ้นแล้วจ้องหน้าน้อง
เธอคงเห็นว่าคนตรงหน้ามีท่าทางเอาจริง และ ดูไม่เกรงกลัวเลยรีบวิ่งแจ้นออกไป
สถานการณ์แบบนี้ ปกติครับ ลินมันทำประจำ
"เลิกซื้อกินแล้วหาเอาสักคนเถอะ แก่แล้วนะ"
ดูปากมันครับ ก็รอมันนั่นแหละ
"ก็รู้"
"แล้วคิดจะหยุดเมื่อไหร่"
"ไม่กี่นาทีก่อน"
ผมตอบแล้วจ้องหน้าเธอ ลินคงลืมตัวว่านั่งตักผมอยู่ พอผมพูดแบบนั้นเธอจึงพยายามจะลุกออกจากตักไป
แต่ไม่ง่ายหรอก
"บอกเองไม่ใช่ ว่าถ้าจะให้ผัวไปส่ง ต้องถามเมียก่อน"
ผมยียวน พร้อมกระชับมือกอดเอวบางจนแผ่นหลังเธอมาชิดแน่นกับร่างผม
"ไอ้ลี"
"....."
ผมยิ้มยั่วโมโหเธอ
"ปล่อยกู"
"สรุปเราจะแต่งงานกัน"
"อะไรใครพูด กูจำไม่ได้แล้ว"
ลินดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของผม ทั้งหยิกมือ บิดแขน กระทืบเท้าเร่า ๆ อย่างเด็กเอาแต่ใจ
แต่ใครล่ะ จะปล่อย!
"งั้นฟังนี่"
ผมเอามือถือขึ้นมาให้เธอดู ผมกดเล่นคลิปเสียงที่พึ่งอัดไปหมาด ๆ ให้เธอฟัง
อันที่จริง ที่ผมอัดไว้ เพราะกันคนปากแข็งจะแสร้งตีหน้าตายว่าไม่ได้พูดน่ะสิ
ซึ่งลินเอง ก็เป็นแบบที่ผมกลัว
"ไอ้เหี้ยลี!!! "
ลินตวาดดังลั่น ทันทีที่คลิปเสียงเล่นจบ
"ลบเลยนะ"
ลินลุกขึ้นได้ ก็หันกลับมาชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่อง
"ลบทำไม เอาไว้เปิดในวันงานแต่งเราไม่ดีกว่าเหรอ"
ผมยกมือไปจับนิ้วที่ชี้หน้าผมแล้วเอามากุมไว้หน้าขาตัวเอง มองคนตรงหน้ายิ้ม ๆ
"กูจะโพสต์ลงไทม์ไลน์เฟซ ลงไอจีทุกวัน แท็กชื่อมึงทุกวัน วันไหนมึงแกล้งความจำเสื่อมตาใสอีก มึงจะได้จำขึ้นใจ ว่ากูนี่แหละ ผัวมึง!!! "
- Writer
