บทที่8 ☠️แผนการชั่วช้ากล้าฆ่าลูกตัวเอง👿😤

2449 Words

"จางหลินซิน เธอพูดอะไร…ฉะ ฉัน ไม่ได้…" หลี่หลิงเจินเปลี่ยนท่าทีไปจากเดิม เชิดหน้าขึ้นแล้วเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย ในตอนแรกไม่เชื่อคำพูดลูกน้องที่บอกว่าในรถมีเพียงจางหลินซินและชายแปลกหน้าคนหนึ่ง โดยไม่มีบอดี้การ์ดของเฉินจือหาน เธอจึงสั่งการให้ลงมือฆ่าเพราะคิดว่ายังไงผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างหลินซินคงไม่มีทางรอดได้แน่นอน แต่ทำไมเธอถึงรอดมาได้ล่ะ?! "หลี่หลิงเจิน จงใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้มค่า เพราะวันดีๆ ของเธอคงเหลือไม่มากแล้ว เพราะฉันจะทวงคืนทุกสิ่งที่เธอเคยทำกับฉันทีละน้อย" จางหลินซินก้าวเข้ามาบีบคอหลี่หลิงเจิน ออกแรงเพิ่มทีละนิดทำให้ฝ่ายตรงข้ามเริ่มขาดอากาศหายใจและพูดไม่ออก ในเวลานี้บรรยากาศเย็นยะเยือกถึงขีดสุด ดวงตาของจางหลินซินเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น หลี่หลิงเจินกลัวจนพูดไม่ออก เธอจึงปล่อยมือแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน ทิ้งให้หลี่หลิงเจินนั่งหายใจเฮือกๆ อยู่บนพื้นโดยไม่แม้แต่จะมอง หลี่หลิงเจินทรุดตัวลงนั่งบนกระเบื้องยังช็อคไม่หาย เธอเกือบถูกบีบคอตาย...น่ากลัวจริงๆ จางหลินซินไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว เส้นเลือดในสมองของหลี่หลิงเจินเหมือนจะระเบิดแตก มือและเท้าเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ———— คฤหาสน์ตระกูลเฉิน เฉินอวี่ผลักประตูห้องทำงานของเฉินจือหาน และเดินเข้ามารายงานความคืบหน้า "ท่านประธาน ผู้คุ้มกันลับที่ส่งไปบอกว่ามีคนจะลอบสังหารนายหญิง" เฉินจือหานเม้มปากแน่นเมื่อได้ยิน แววตาที่โหดเหี้ยมฉายแววโกรธเกรี้ยว พวกคนตาบอดพวกนี้หรือไรถึงกล้าต่อกรกับเขา เฉินอวี่รู้สึกว่าอุณหภูมิลดลงอย่างมาก รู้ได้เลยว่าท่านประธานโมโหแล้ว "หลินซินไม่เป็นอะไรใช่ไหม" "นายหญิงปลอดภัยดีท่านประธานวางใจได้ แต่ชายที่อยู่กับนายหญิงดูเหมือนจะเป็นนักฆ่ามืออาชีพ" เฉินอวี่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนถนนให้เฉินจือหานฟังอย่างละเอียด แววตาของเฉินจือหานฉายแววชื่นชม ไม่คิดว่าผู้หญิงของเขาจะเก่งกาจและเฉียบขาดถึงเพียงนี้ "ใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง" "คือภรรยาใหม่ของจางเย่าหยาง" ตระกูลจางอีกแล้ว เฉินจือหานไม่พอใจ ตระกูลจางล้ำเส้นเขามากเกินไปแล้ว บัดนี้หลินซินเป็นคนตระกูลเฉินอย่างสมบูรณ์แบบ ก่อนหน้านี้เขายุ่งอยู่กับการต่อสู้ภายในครอบครัวจนไม่มีเวลาสนใจ แต่ตอนนี้ต่างออกไปแล้ว พวกตระกูลจางกล้าที่จะแตะต้องสมบัติของเขา รนหาที่ตายแท้ๆ "เฉินอวี่ ได้เวลาเริ่มแผนการแล้ว" "ครับ ท่านประธาน" ———— ตระกูลจาง หลังจากรับโทรศัพท์หลี่หลิงเจินก็หลบอยู่ในห้องไม่ยอมออกมา เธอจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ได้ดี ยังคงตื่นตระหนกเพราะเพิ่งเฉียดความตายมา เธอส่งคนไปติดตามจางหลินซิน และคนของเธอก็รายงานว่าจางหลินซินเริ่มสืบเรื่องที่เธอตั้งท้อง รวบรวมหลักฐานไว้มากมาย ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย จางเย่าหยางคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่ จนกระทั่งมีสายเข้ามีสายเข้านัดเธอไปที่โรงแรม หลี่หลิงเจินไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเอง รีบคว้ากระเป๋าแล้วออกจากบ้านตระกูลจางด้วยความตื่นตระหนก เธอจึงไม่ได้สังเกตว่าเสียงในโทรศัพท์ ถ้าฟังดีๆ จะรู้ว่าเป็นเสียงสังเคราะห์ของ AI โรงแรมปักกิ่ง ห้อง 6706 หลี่หลิงเจินและหวังเหอไม่ได้เจอกันมาครึ่งปีแล้ว อยู่ๆ ในวันนี้เขาก็นัดพบกะทันหัน ด้วยความที่เธอเพิ่งผ่านเรื่องอกสั่นขวัญแขวนมาจึงไม่อยากอยู่ในบ้าน แต่การพบกันกับอดีตคนรักช่างน่าอึดอัดใจ "เจินเจิน เข้าไปคุยกันในห้อง" หวังเหอกระชับไหล่หลี่หลิงเจิน พาเข้ามาในห้องที่จองเอาไว้เพื่อคุยเรื่องสำคัญ หลี่หลิงเจินสะบัดมือหวังเหอออกแล้วเดินไปทางหนึ่ง "คุณบอกว่าทำลายหลักฐานทั้งหมดไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้หลักฐานที่จางหลินซินมีคืออะไร" หวังเหอติดขัด "คือ ฉัน..." "ถ้าคุณไม่สามารถให้ชีวิตที่ดีที่สุดแก่เราแม่ลูกได้ ฉันก็พร้อมเลี้ยงลูกคนเดียว และทำให้เขามีอนาคตที่สดใส แต่คุณกลับทำลายมันเสียหมด!" หลี่หลิงเจินโกรธจนตัวสั่น ชี้หน้าชายตรงหน้า "แล้วจางเย่าหยางเป็นคนดีเหรอ เขาแค่ต้องการลูกชายคนหนึ่งเท่านั้นถึงได้แต่งงานกับคุณ คุณคิดว่าคุณเป็นคนสำคัญมากเหรอ ยอมนอนกับตาเฒ่าห้าสิบกว่า ลี่หลิงเจินคุณนี่หน้าด้านจริงๆ" ตอนนั้นเขาตามจีบหลี่หลิงเจินมาสามปี เธอก็ไม่ยอมใจอ่อนจนเขาเกือบถอดใจแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าก่อนจบการศึกษา หลี่หลิงเจินจะตกลงคบและยอมมีอะไรกับเขา เขาคิดว่าหลี่หลิงเจินจริงใจ แต่แท้จริงแล้วเธอแค่อยากใช้ประโยชน์ เธอเพื่อหวังให้ลูกเป็นสะพานเชื่อมไปสู่ตระกูลจาง เห็นเขาเป็นแค่เครื่องมือเท่านั้น "คุณ...คุณ!" หลี่หลิงเจินโกรธจนพูดไม่ออก ในเวลานั้น ประตูห้องถูกเปิดออก จางหลินซินเดินออกมาจากห้อง "ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ" จางหลินซินปรบมือให้คนทั้งคู่ "จางหลินซิน! เธอมาที่นี่ได้ยังไง" หลี่หลิงเจินมองผู้มาใหม่ด้วยอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เต็มไปด้วยความตกใจและตื่นตระหนก "เพราะฉันเป็นคนเรียกให้พวกเธอสองคนมาพบกัน ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เห็นละครฉากใหญ่” หลี่หลิงเจินและหวังเหอสบตากันและรู้ว่าตัวเองโดนหลอก พวกเขายังสงสัยอยู่ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้ขอพบกันอย่างผิดปกติ แต่ก็ติดกับอย่างง่ายดาย หลังจากที่จางหลินซินเยาะเย้ยเสร็จก็เดินออกจากห้อง เพราะตอนนี้เธอมีหลักฐานเพิ่มอีกหนึ่งชิ้น หลี่หลิงเจินตกใจมากและรีบมาขวางไว้ "จางหลินซิน ฉันขอร้อง เธออย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อเธอได้ไหม ถ้าคุณบอกฉันก็ตายแน่" "ถ้าเธอตาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน" ใบหน้าของจางหลินซินเต็มไปด้วยความรำคาญและรังเกียจ "เรา...เราเป็นเพื่อนสนิทกันไง...เธอใจร้ายกับฉันลงเหรอ" หลี่หลิงเจินเกาะแขนเสื้อของจางหลินซินแน่นไม่ยอมปล่อย ขอร้องอย่างคนอับจนหนทาง "ใช่ ฉันยอมแทงข้างหลังเพื่อน เหมือนที่เธอเคยแทงฉันไง นี่เรานี่มันสุดยอดเพื่อนสนิทเลยเธอว่าไหม เพื่อนรักของฉัน กล้าปีนเตียงพ่อของฉัน เธอนี่มันแผนการสูงจริงๆ ฉันคิดว่าเธอเป็นเพื่อน แต่เธอกลับอยากเป็นแม่เลี้ยงฉัน" หลี่หลิงเจินสิ้นหวัง เธอไม่คิดว่าความพยายามอย่างหนักหลายปีมานี้ จะถูกทำลายโดยผู้หญิงอย่างหลินซินภายในเวลาไม่กี่วัน! "เธอทำลายฉันได้ แต่คิดเหรอว่าจะได้อยู่เป็นสุข!" หลี่หลิงเจินพูดจบก็เอาท้องไปกระแทกกับราวบันไดข้างๆ กุมท้องร้องโอดครวญ ชุดคลุมท้องหลวมๆ เปื้อนเลือดสีแดงฉานน่ากลัว จางหลินซินก็ตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าหลี่หลิงเจินจะโหดเหี้ยมถึงขนาดทำร้ายตัวเองจนแท้งลูก ———— โรงพยาบาลปักกิ่ง ห้องคลอด จางเย่าหยางและจางเหยียนอี้รีบมาที่โรงพยาบาล ผู้เป็นพ่อเห็นจางหลินซินยืนอยู่หน้าห้องคลอดด้วยสีหน้าไม่แยแส ก็โกรธจนของขึ้น “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจินเจิน ฉันจะเอาเรื่องกับเธอ!” “พ่อ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ พี่สาวไม่ได้ตั้งใจผลักพีสะใภ้ล้ม พ่ออย่าโทษเธอเลยนะ” จางหลินซินมองจางเย่าหยางและจางเหยียนอี้ด้วยท่าทางขยะแขยง ก็รู้สึกคลื่นเ**ยนอยากอ้วก จึงตอบโต้กลับอย่างเจ็บแสบ “ลูกที่แท้งไปไม่ใช่ลูกฉัน มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ ต่อให้ตายทั้งคู่ฉันก็ไม่สนใจ” จางเย่าหยางตั้งใจจะต่อว่า แต่พอเห็นหมอเข็นหลี่หลิงเจินออกมาจากห้องคลอด ก็หันไปสนใจภรรยา หล่อนหน้าซีดเหงื่อท่วมตัวราวกับเพิ่งกลับมาจากนรก “เจินเจิน เธอเป็นยังไงบ้าง...ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า” “เย่าหยาง...ขอโทษนะ ลูกไม่อยู่แล้ว” “ไม่เป็นไรเจินเจิน เธอสำคัญที่สุด” จางเย่าหยางพูดว่าเป็นห่วง แต่สายตากลับไม่ละจากท้องของหลี่หลิงเจินเลย “ขอโทษด้วยค่ะ คุณจาง เธอแท้งลูกจากการบาดเจ็บรุนแรง จึงช่วยเด็กในท้องไว้ไม่ได้ เราพยายามเต็มที่แล้วค่ะ” พยาบาลอธิบายกับจางเย่าหยาง “เย่าหยาง คุณต้องช่วยเราแม่ลูกด้วยนะ ทั้งหมดเป็นเพราะจางหลินซิน ลูกของเราถึงตาย” หลี่หลิงเจินจับมือจางเย่าหยางไว้แน่น ร้องขอความช่วยเหลืออย่างเวทนา พยาบาลสาวทำหน้าตาเหมือนเห็นผี เธอคิดว่าผู้หญิงที่แท้งลูกคือลูกสาวของชายหนุ่มตรงหน้า เขาถึงได้เป็นห่วงขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะเป็นเสือแก่กินหญ้าอ่อน จางเย่าหยางได้ยินแล้วก็โกรธมาก มองจางหลินซินแล้วตะโกนว่า “ลูกอกตัญญู! ทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอเหรอ แม้แต่เด็กที่อยู่ในท้องไม่กี่เดือนก็ยังไม่เว้น!” “พี่สาวใจร้ายมากเลย พีสะใภ้ดีกับเราขนาดนี้ ลืมบุญคุณแล้วเหรอ...” ทั้งคู่สลับกันต่อว่า แต่จางหลินซินไม่พูดอะไรเลย การแก้ตัวก็คือการปกปิดความผิด ก็เหมือนกับว่ามีคนใส่ร้ายว่าขโมยของกิน แบบนั้นไม่รีบต้องผ่าท้องตัวเองเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์เหรอ สิ่งที่ทำคือการสงบปากสงบคำ เพราะพูดไปก็เปล่าประโยชน์ ครอบครัวนี้เกลียดชังเธอมากแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรเลย แค่รอดูละครฉากใหญ่ ปล่อยให้พวกเขาพูดไปเรื่อยอยากด่าอะไรก็เชิญ จางเย่าหยางเห็นจางหลินซินไม่สะทกสะท้าน ก็อยากจะตบหน้าเธอตรงนั้นเลย จางเย่าหยางกำลังยกมือขึ้น แต่ก็ถูกมือที่แข็งแรงมีพลังจับไว้จนขยับไม่ได้ “ไอ้เวรนี่เป็นใครกัน!” “คุณกล้าแตะต้องเมียฉันเหรอ” เฉินจือหานสีหน้าเย็นชา ดวงตามีประกายแห่งความโกรธที่ลุกโชน กล้าตีสมบัติของเขาได้อย่างไร “ฉะ...ท่านประธานเฉิน” จางเย่าหยางกลายเป็นไก่ตื่นตูมทันที ความโมโหลดลงอย่างรวดเร็วกลายเป็นความหวาดหวั่นแทน “เมียฉันไม่ใช่ลูกคุณเหรอ ลำเอียงเห็นๆ แบบนี้ มันไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อยเหรอ จางเย่าหยาง” “เข้าใจผิดแล้วครับ เข้าใจผิดแล้วประธานเฉิน ลูกหลานทั้งนั้น ผมแค่ตักเตือนหลินซินเล็กน้อยเท่านั้นเอง...” “งั้นฉันก็ตักเตือนคุณเล็กน้อยเหมือนกัน” “โอ๊ย ยะ อย่า ประธานเฉิน” “หลิวซูเหยียน จัดการมันให้หนัก!” “ครับท่านประธาน” หลิวซูเหยียนพับแขนเสื้อขึ้น แล้วตบหน้าจางเย่าหยางอย่างแรงหลายครั้ง จางเย่าหยางไม่กล้าขัดขืน ยืนนิ่งให้ตบอย่างเต็มที่ จมูกและปากมีแต่กลิ่นเลือด หลิวซูเหยียนมองหน้าครอบครัวจาง แล้วก็รู้สึกไม่พอใจแทนนายหญิง นี่มันพ่อที่มาจากนรกขุมไหนกัน ถึงเอาแต่หาเรื่องตำหนิลูกสาวตัวเอง เจอหน้าแต่ละทีฝันร้ายไปทั้งคืน เฉินจือหานแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการปกป้อง มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจมาก รู้สึกได้ถึงความปลอดภัยที่ขาดหายไป ในใจค่อยๆ ได้รับการเติมเต็มทีละน้อย “ลูกคุณหรือเปล่า เดี๋ยวก็รู้” จางหลินซินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอจะพูดอะไร” จางเย่าหยางโกรธ ทันใดนั้น นักข่าวจำนวนมากก็กรูกันเข้ามาล้อมครอบครัวจางไว้ “ประธานจาง จริงหรือไม่ครับที่ภรรยาใหม่ของคุณตั้งท้องลูกคนอื่น” “ประธานจาง คุณตอบได้ไหมครับว่าวิดีโอและรูปภาพ ที่เผยแพร่ออกมานั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่” “ขอถามประธานจางหน่อยครับ ว่าจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร...” “...” หลี่หลิงเจินเห็นนักข่าวก็รู้ว่าเธอจบแล้ว จางหลินซินมองหล่อนแล้วพูดตรงๆ “หลี่หลิงเจิน เธอจบเห่แน่ ฉันถนัดทำเรื่องไร้สาระเสียด้วย เตรียมใจไว้ได้เลย” หลังจากนั้นเฉินจือหานก็พาจางหลินซินออกจากที่แห่งนี้ไปยังคฤหาสน์ ———— บ้านตระกูลจาง หลี่หลิงเจินผ่าตัดตอนเช้า แต่ก็แอบหนีออกจากโรงพยาบาลตอนบ่าย เธอคุกเข่าต่อหน้าจางเย่าหยางแล้วร้องขอความเมตตา “เย่าหยาง ฉันผิดไปแล้ว คุณให้อภัยฉันเถอะ” กางเกงของหลี่หลิงเจินมีเลือดซึมออกมาเป็นหย่อมๆ จากการฉีกขาด ชุดคนไข้ก็เปื้อนเลือดไปหมด แต่จางเย่าหยางทำเหมือนไม่เห็นอะไรเลย ยังคงผลักหล่อนออกไปอย่างแรง “เธอมันแพศยา มีลูกกับชายอื่น ยังกล้ามาหลอกฉันว่าเป็นลูกฉัน แม้แต่ทรัพย์สินของตระกูลจางเธอก็ยังอยากได้ บอกเลยว่าไม่มีทาง!” จางเย่าหยางใช้แรงทั้งหมดตบหลี่หลิงเจินไปหนึ่งที ทำให้หล่อนเซล้มลงพื้น “ไม่จริง…ไม่จริง เย่าหยาง เป็นจางหลินซินที่ใส่ร้ายฉัน หลักฐานพวกนี้มันเป็นของปลอม” หลี่หลิงเจินสะอื้นไห้ ในขณะที่ชายหนุ่มยื่นอะไรบางอย่างให้ดู จางเย่าหยางเปิดคลิปที่หลี่หลิงเจินและหวังเหอมีอะไรกันให้หล่อนดู วันที่ที่ปรากฏในวิดีโอนั้นคือเดือนมิถุนายน แต่ใบรับรองการตั้งครรภ์ของเธอนั้นอยู่ในเดือนถัดมา จางเย่าหยางเพิ่งรู้จักเธอในเดือนสิงหาคม หลักฐานชัดเจน จบแล้ว…จบทุกอย่างแล้ว ความหวังที่จะได้เป็นคุณนายจาง หวังให้ลูกชายอยู่อย่างสุขสบายฮุบสมบัติทั้งหมด ความฝันเหล่านั้นพังทลายลงแล้ว! “แม่บ้าน รีบเอาของของหล่อนทั้งหมดออกไป แล้วหลังจากนี้เธอไม่ใช่คนของตระกูลจาง! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หลี่หลิงเจิน เธอและฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more