“อย่านะ! เอามือออกไป!”
ร่างฉันเครียดเกร็งขึ้นมาทันทีที่สัมผัสร้อน ๆ จากฝ่ามือหนาสอดเข้ามาใต้สาปเสื้อ เขาทาบลงบนหน้าท้องฉันเบา ๆ แต่มันสั่นประสาทฉันได้อย่างดี เสือพยัคฆ์ไม่สนใจเลยว่านอกห้องจะมีใครอยู่หรือไม่ ฉันคว้าจับข้อมือเขาแน่น สองตาจ้องนิ่ง ผู้ชายคนนี้ดีแต่ใช้กำลัง ไม่พอใจ ไม่ได้ดั่งใจก็ใช้กำลังบังคับ แล้วจะไม่ให้ฉันเกลียดเขาได้ยังไง
“เพราะแบบนี้ไงฉันถึงเกลียดนาย”
“…” มือหนาชะงักลง ดวงตาคมหลุบมอง ก่อนจะดันตัวขึ้นเว้นระยะห่างระหว่างเรา “ฉันไม่ทำแบบนี้เธอก็เกลียดอยู่ดีแหละว่ะ”
“ก็อาจจะไม่” ฉันเงียบไปสักพักก่อนตอบ หลบสายตาเขาไปทางอื่น ฉันไม่ได้โกหก เรื่องโปรเจกต์ ถ้าฉันเกลียดเขาจริง ๆ ฉันคงยืนกรานไม่อยู่กลุ่มเดียวกับเขาแน่
หลายวันมานี้ฉันกำลังพยายามปล่อยวางเรื่องในอดีต เรื่องที่เขาจำมันไม่ได้ ฉันก็จะปล่อยให้มันตายไปกับตัวตนในอดีตของฉัน ตายไปจากความทรงจำ และไม่ผูกใจเกลียดชังอะไรเขาอี
