EP.30 [ผิดแชท]
1181 Words
V Super Market
“เจ้ขิมหาห้องได้หรือยังอ่ะ” ดรีม เพื่อนร่วมงานที่เป็นรุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกับฉันชะโงกหน้าออกมาถามจากชั้นวางขนม ฉันที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์คิดเงินส่ายหัวพลางถอนหายใจ “ยังไม่เจอที่ถูกใจเลยเหรอ”
“ไม่ใช่ว่าไม่เจอ แต่มันไม่มีว่างเลยน่ะสิ ไอ้ที่ว่างก็มีแต่แพง ๆ หมื่นห้าอัพทั้งนั้น หรือไม่ก็เป็นห้องเปล่า ๆ ไปเลยแบบนั้น”
ฉันนึกถึงห้องล่าสุดที่เพิ่งเข้าไปถาม ราคาถูกก็จริงแต่มันเป็นห้องโล่ง ๆ ซึ่งไม่สะดวกสำหรับฉันเลย เพราะถ้าฉันจะเข้าอยู่ที่นี่ก็ต้องซื้อของเข้าห้องเยอะมาก ต่อให้ปูที่นอนบนพื้นยังไงก็ต้องซื้อเพิ่มอยู่ดี ฉันจึงมองหาห้องที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครันแทน แต่ห้องแบบนั้นจะหาราคาต่ำกว่าหมื่นห้าก็ค่อนข้างยากสำหรับย่านการค้าและย่านมหาวิทยาลัยแบบนี้ เพราะถึงจะมีส่วนมากก็จะเต็มหมดทุกที่เลยน่ะสิ
“จริงสิ! หนูรู้จักอยู่ที่นึงนะเจ้ แต่อาจจะไกลจากมหาลัยหน่อย นั่งรถเมล์สามป้ายได้ เจ้โอเคไหมอ่ะ” ดรีมเดินมาหยุดยืนฝั่งตรงข้ามกับฉันโดยมีเคาน์เตอร์คิดเงินกั้นกลาง
“ถ้าสามป้ายรถเมล์ก็โอเคอยู่ แล้วมันว่างหรือเปล่า?”
“น่าจะว่างนะ เพราะเพื่อนหนูมันเพิ่งย้ายออกเมื่อตอนสิ้นเดือน เห็นว่าที่นั่นมีเด็กมหาลัยเราพักอยู่เยอะด้วย ราคาก็ไม่แพง เจ้าของหอมีลูกเรียนอยู่มหาลัยเราด้วย เดี๋ยวหนูส่งพิกัดหอให้ในไลน์แล้วเจ้ลองไปถามดูนะ”
“โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้จะลองเข้าไปดู ขอบใจมากนะดรีม”
.
.
หอพัก T
ฉันเงยหน้ามองหอพักสูงสิบชั้นตรงหน้า รู้สึกแปลกใจกับคำแนะนำของดรีมขึ้นมาทันทีที่เห็น เธอบอกว่าที่นี่ราคาไม่แพงจริง ๆ น่ะเหรอ แต่จากที่เห็นมันไม่น่าจะใช่แบบนั้นเลยนะ เพราะหอพักแห่งนี้ทั้งกว้างขวาง สะอาดสะอ้าน แถมยังมีตึกสำหรับจอดรถด้วย
เอาเถอะ ไหน ๆ ก็มาแล้วไม่อยากเสียเที่ยว ลองเข้าไปถามดูก่อนแล้วกัน
“มาสอบถามเรื่องห้องพักค่ะ มีห้องว่างไหมคะ” ฉันเคาะกระจกถามพนักงานดูแลหอพัก เธอเดินออกมาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ตอนนี้มีว่างอยู่ห้องหนึ่งค่ะ อยู่ชั้นเก้า สนใจจะดูห้องเลยไหมคะ”
“เอ่อ… ได้ค่ะ” ฉันตอบรับแบบงง ๆ เล็กน้อย เดินตามพนักงานขึ้นลิตฟ์มาจนถึงชั้นเก้า ภายในโถงทางเดินค่อนข้างเงียบสงบและไม่เล็กเกินไป ระบบความปลอดภัยของหอพักก็ดีมากด้วย
“ห้องนี้ค่ะ เชิญค่ะ”
ห้องที่พนักงานพามาเป็นห้องสุดท้ายของโถงทางเดิน และเหมือนจะเป็นห้องที่กว้างสุดของชั้นด้วยเพราะเป็นห้องริมสุด ฉันเดินเข้ามาภายในห้อง กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความทึ่งนิด ๆ รู้สึกถูกใจการตกแต่งภายในมาก ห้องนี้มีหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และยังมีห้องนั่งเล่นด้วย ครัวก็เป็นแบบบิลด์อิน แต่ที่ฉันถูกใจที่สุดก็คือระเบียง ฉันออกมายืนตรงระเบียงมองวิวเมืองที่เห็นแม่น้ำเจ้าพระยาเล็กน้อย โชคดีที่ไม่มีตึกสูงใด ๆ มาบดบังวิวมุมนี้เลย
ฉันเจอแล้ว… เจอสถานที่ที่ฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว!
.
.
“เอ๊ะ เจ้เจอห้องแล้วเหรอ? จริงเหรอ!” สายซอกระโดดมานั่งบนที่นอนด้วยความตื่นเต้น ฉันละสายตาจากจอโทรศัพท์พยักหน้าตอบน้อง “เย้! ดีจังเลย! งั้นเจ้ก็จะย้ายเลยหรือเปล่า? ว่าแต่มันอยู่ที่ไหน? ไกลไหม? แล้วค่าเช่าเดือนละเท่าไหร่?”
“ใจเย็น ๆ ยัยซอ ค่อย ๆ ถามก็ได้ไหม”
“โธ่… ก็เค้าดีใจนี่! ยิ่งเจ้ย้ายออกเร็วขึ้น เค้าก็จะได้ย้ายตามไปเร็วขึ้นไง” ยัยตัวแสบนั่งหันเข่าชนกับฉันทำตาปริบ ๆ อย่างรอฟังคำตอบ ฉันมองหน้าน้องพลางถอนหายใจ
“เจ้วางค่ามัดจำไปแล้ว สิ้นเดือนนี้ถึงจะย้ายเข้า ระหว่างนี้ก็ทยอยเก็บของไปก่อน ส่วนเรื่องราคาก็หมื่นนึง ถ้าแกมาอยู่ด้วยเจ้คิดสี่พันโอเคไหม?” ฉันแจกแจงให้น้องฟังทีละเรื่อง สายซอพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้น
“ได้เลย! เค้าจะช่วยเจ้แชร์ทุกอย่างเลย เค้าจะรับงานมากขึ้นเพื่อเก็บเงินไว้เยอะ ๆ”
“รับงาน?” ฉันขมวดคิ้วมองสายซอ เหมือนยัยตัวดีจะนึกขึ้นได้ว่าหลุดพูดอะไรออกมาจึงรีบปิดปากตัวเองทันที “หมายความว่ายังไงสายซอ ตอบเจ้มานะ!”
“มะ ไม่มีอะไร เค้าหมายถึงงานที่ร้านเบเกอรี่ไง เค้าจะทำงานเยอะขึ้นเพื่อเก็บเงิน”
ฉันหรี่ตาจับผิดน้องสาวอย่างไม่ค่อยไว้ใจ สายซอทำงานพิเศษอยู่ที่ร้านเบเกอรี่แถวหน้ามหาวิทยาลัย ทำมาได้ครึ่งปีแล้ว ฉันเคยไปนั่งที่ร้านน้องอยู่หลายครั้ง แต่พักหลังไม่ค่อยว่างไปสักเท่าไหร่
“แกยังทำงานที่นั่นอยู่ใช่ไหมยัยซอ อย่าโกหกเจ้นะ”
“ทำ ๆ เค้ายังทำอยู่นะเจ้ ไม่ทำที่นั่นแล้วจะให้เค้าไปทำที่ไหนล่ะ” ฉันยังคงไม่ไว้ใจ สายซอดื้อแค่ไหนทำไมฉันจะไม่รู้ สงสัยต้องหาเวลาแวะไปที่ร้านเบอเกอรี่บ้างแล้วมั้ง
ครืด ๆ
แรงสั่นจากโทรศัพท์ในมือเรียกความสนใจฉันจากสายซอ ยัยตัวแสบรีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องฉันทันที ฉันหันกลับมาสนใจข้อความจากไลน์กลุ่มโปรเจกต์
.
.
Prim : ขิมหาหอพักได้แล้วเหรอ?
.
.
เดี๋ยวนะ… นี่ปริมพิมพ์ถามผิดห้องแชทหรือเปล่า?
.
.
Saykhim : ไปคุยห้องนู้น
Prim : อ๊ะ โทษที ปริมไม่ทันมองชื่อกลุ่ม ขอโทษนะทุกคน
.
.
ฉันกำลังจะเปลี่ยนห้องแชทมาที่กลุ่มเพื่อนสามสาว ทว่าโทรศัพท์สั่นอีกครั้ง และชื่อที่แสดงขึ้นมาดันเป็นชื่อของคนที่ฉันไม่อยากจะคุยด้วยที่สุดในสามโลก
.
.
Sueapayak : เธอจะย้ายออกจากบ้านเหรอ?
.
.
ฉันเปิดอ่านข้อความและเลือกจะไม่ตอบกลับ
.
.
Sueapayak : อ่านแล้วไม่ตอบ หยิ่งว่ะขิม
.
.
ไอ้บ้านี่… มีสิทธิ์อะไรมาด่าฉันกัน น่าโมโหจริงเชียว!
.
.
Saykhim : กลุ่มนี้ไม่ได้สร้างไว้คุยเรื่องส่วนตัว แยกแยะด้วยเสือพยัคฆ์
.
.
หลังจากฉันพิมพ์ตอบกลับ ทุกคนในกลุ่มเปิดอ่านรวมทั้งเขาด้วย พอเห็นเขาเงียบก็คิดว่าจะเข้าใจ แต่เปล่าเลย…
ครืด ๆ
.
.
Sueapayak : ส่วนตัวแล้ว คุยได้ยัง?
.
.
ให้ตายเหอะ! เขาทักส่วนตัวมาหาฉันแทน! ทำไมถึงหน้าหนาหน้ามึนได้ขนาดนี้กันนะ!
- Writer
