EP.19 [ถูกใจ]
1140 Words
“…” ฉันเกลียดแววตาดั่งผู้ชนะของเสือพยัคฆ์มาก!
“อย่าดื้อกับฉันนะสายขิม” ปลายนิ้วแกร่งลูบไล้ข้างแก้มฉันแผ่วเบาก่อนหยุดลงที่ปลายคางแล้วเชิดหน้าฉันขึ้น สองตาสบกันนิ่งอย่างไม่มีใครยอมใคร “ทำตัวว่าง่าย ๆ แล้วเธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ”
“สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดตอนนี้ก็คือการที่นายเลิกยุ่งกับชีวิตฉัน” ฉันกัดฟันตอบ แววตาเกลียดชังฉายชัดอย่างไม่ปิดบัง แทนที่เสือพยัคฆ์จะสะเทือนกับความเกลียดชังของฉัน เขากลับขยับยิ้มใส่ตาฉันแทน
“ฉันให้เธอได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องนี้ เพราะ...” ริมฝีปากหนาขยับเข้ามากระซิบข้างหู ฉันเบี่ยงหน้าหนีหลบลมหายใจร้อน ๆ นั่นทันที
“...”
“ตอนนี้ฉันถูกใจเธอมาก ๆ คงปล่อยยากแล้วว่ะสายขิม”
นั่นเป็นเรื่องบัดซบที่สุดในชีวิตฉันเลย! ทำไมฉันต้องมาถูกตาถูกใจเสือร้ายอย่างเขาด้วย!!
.
.
.
[บทบรรยาย เสือพยัคฆ์]
Rrr…
“เออ ว่าไง” ผมกดรับสายโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ร่างบางบนโซฟา ซึ่งดวงตาหวานเย็นชาก็จ้องผมกลับอย่างไม่หวั่นเกรงเช่นกัน ผมล่ะถูกใจเธอจริง ๆ
[พิกัดล่าสุดของเธออยู่แถว ๆ บล็อคสิบครับเฮีย เธอวิ่งเข้าไปหลบด้านหลังตั้งแต่ยี่สิบนาทีก่อน ยังไม่มีวี่แววจะออกมา]
“มึงคิดว่าไง เธอยังอยู่ในนั้นไหม?” ผมรู้ดีว่าบล็อคสิบเป็นของใคร เรื่องนี้ไม่น่าจะเคลียร์กันยากแล้ว แต่อยู่ที่ว่าไอ้เจ้าของมันจะออกมาเคลียร์หรือเปล่าน่ะสิ
[ไม่แน่ใจครับ จะให้ผมเข้าไปคุยก่อนไหม?]
“ไม่ต้อง บอกพวกไอ้กวินด้วยว่าเลิกตามหาแล้วแยกย้ายกันซะ” ตอนผมสั่งประโยคนี้ สายขิมขมวดคิ้วทันที แน่ล่ะ เธอต้องแปลกใจแน่ ๆ ที่อยู่ ๆ ผมสั่งยกเลิกตามหาน้องสาวเธอแบบนี้ หลังกดวางสาย ผมแสร้งทำเป็นเงียบและเมินสายตาจากเธอ อยากรู้ว่าสายขิมจะทำยังไงต่อไป
บอกก่อนว่าปกติแล้วผมเกลียดผู้หญิงขี้โวยวายมาก ถ้าคิดจะนอนกับผมต้องทำตัวว่านอนสอนง่าย ไม่ไร้เดียงสาเกินไปและก็ไม่เจนจัดซะจนไร้ค่า คุณสมบัติเหล่านี้คือปัจจัยหลักของเหยื่อที่ผ่านมาของผม
กระทั่งมาเจอกับผู้หญิงคนนี้… สายขิมคือกรณีพิเศษ
ครั้งแรกที่ผมเจอกับเธอ มันมีความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาในใจผม ความรู้สึกเหมือนคุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นเคยมันทำให้ผมขัดใจแปลก ๆ จากความขัดใจกลายเป็นความสนใจ จากความสนใจกลายเป็นถูกใจ และตอนนี้ผมกำลังถูกใจเธอมาก ๆ เลยด้วย
สายขิมเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเย็นชา แต่ภายใต้หน้ากากเย็นชานั่นกลับซ่อนความไร้เดียงสาเอาไว้ แน่นอนว่าเธอไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดไม่รู้ความอะไร จะพูดยังไงดี… เอาเป็นว่าเธอดึงดูดผมเข้าอย่างจัง เธอเหมือนคนที่สร้างเกราะคุ้มกันตัวเองอยู่ เธอสร้างกำแพงบางอย่างมากั้นขวางตัวเองจากทุกคนเอาไว้ และผมก็อยากจะข้ามกำแพงนั้นจะแย่ อยากจะเป็นคนทำลายเกราะคุ้มกันนั้นของเธอด้วยมือของตัวเอง
พรึ่บ
หมับ
“บอกแล้วไงว่าห้ามไปไหน” ผมคว้าข้อมือเธอแทบจะทันทีที่ร่างบางลุกขึ้น สายขิมสะบัดมือทันทีเช่นกัน การตอบสนองแบบทันท่วงทีของเธอทำผมยักยิ้มน้อย ๆ สีหน้าและท่าทางของเธอยามถูกผมสัมผัส แม้จะแสดงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน แต่ผมเข้าใจดีว่านั่นไม่ได้แสดงออกแค่กับผมคนเดียวแน่ ๆ แต่เธอรังเกียจผู้ชายทุกคนเลยก็ว่าได้ สังเกตจากสายตาที่เธอใช้มองไอ้จีซัส ไอ้กวิน หรือแม้แต่คนที่ดูไร้พิษภัยอย่างไอ้เร็นก็ตาม แววตาของเธอมันบ่งบอกชัดเจนว่ารังเกียจที่จะเข้าใกล้ เธอจะต้องมีปมในใจเกี่ยวกับผู้ชายแน่ ๆ และผมจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไร…
“ฉันจะไปตามหาน้อง! นี่มันนานมากแล้วนะ ฉันไม่ยอมนั่งรอโง่ ๆ อีกต่อไปแล้ว!” สายขิมหมุนตัวเดินไปทางประตู ผมลุกขึ้นและเดินตามเธอไป เมื่อออกมาหน้าบล็อคหก เธอมองซ้ายมองขวาคล้ายลังเลว่าจะไปทางนั้น ผมถอนหายใจ เดินเข้าไปจับมือเธอแล้วจูงไปทางบล็อคสิบ แน่นอนว่าเธอขัดขืน “ปล่อยฉันนะ! จะพาฉันไปไหนอีก! ฉันจะไปตามหาน้องสาวฉันนะ!”
เอาจริง ๆ ผมขี้รำคาญมากเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไมกับผู้หญิงคนนี้ผมกลับชอบให้เธอโวยวายมากกว่าทำหน้าเย็นชาใส่ซะอีก หรือผมเริ่มโรคจิตแล้ววะ ชักงงตัวเองเหมือนกัน
“ฉันมีวิธีปิดปากเธอนะขิม อยากลองไหม?”
ผมหยุดเดินแล้วหันกลับมาจ้องหน้าสายขิม สังเกตเห็นว่าดวงตาหวานสะท้อนความหวั่นไหวเล็กน้อย ผมขมวดคิ้วแปลกใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ผมเรียกเธอสั้น ๆ ว่าขิม หรือเธอกำลังหวั่นไหวเพราะเรื่องนี้?
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง ระหว่างเรามีเพียงสองตาที่จับจ้องกันกับมือผมที่กำลังจับข้อมือเล็ก ๆ ของเธอ และถ้าขืนเธอยังยืนเงียบจ้องตากับผมอยู่อย่างนี้ล่ะก็… ผมลากเธอกลับบล็อคแล้วจับกดบนโซฟาจริง ๆ นะ
และก่อนที่ผมจะได้ทำในสิ่งที่คิดก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงรถยนต์ที่ขับผ่านข้างตัวไป พอมองตามจึงเห็นว่ารถคุ้นตานั่นเป็นของใคร
“สายซอ…” เสียงแผ่วเบาคล้ายพึมพำกับตัวเองดังมาจากสายขิม สายตาเธอมองตามรถคันนั้นไปเช่นกัน เธอสะบัดมือผมออกแล้วเริ่มออกวิ่ง ผมยกมือข้างที่จับมือเธอขึ้นค้างก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรวิ่งตามเธอไป
“เฮ้ย! เธอจะวิ่งไปไหนวะ?”
เพียงไม่กี่ก้าวผมก็วิ่งคว้าแขนเธอทัน ยันนี่ตัวเล็กจะตาย ขาก็สั้นแค่นี้คิดว่าจะวิ่งไวกว่าผมเหรอวะ ผมก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอแล้ว สายขิมดิ้นหนีพยายามจะวิ่งตามรถคันนั้นต่อไป แต่ผมรวบเธอมากอดไว้ด้วยแขนข้างเดียว อีกมือก็ล็อคใบหน้าสวยให้หันกลับมามองกัน
มันเหนื่อยเหมือนกันนะเว้ย ยัยนี่จะฤทธิ์เยอะเกินไปแล้ว!
- Writer
