ฉันกลับเข้าห้องหลังจากออกไปเกือบครึ่งชั่วโมง ฉันไม่ได้ไปไหนไกลหรอก แค่นั่งพักอารมณ์ พักจิตใจอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้หอพัก โชคดีที่ยังไม่ดึกมาก ผู้คนจึงพลุกพล่าน ไม่น่ากลัวสักเท่าไหร่ สายซอโทรหาฉันหลายสายเพื่อตามกลับห้อง แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา…
.
.
Saysue : พวกเรากลับแล้วนะเจ้ เจ้ก็กลับห้องได้แล้ว มันดึกแล้ว อันตรายนะ เอาไว้เค้าจะแวะมาหาใหม่
.
.
นั่นเป็นข้อความจากสายซอเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ฉันไขกุญแจเข้ามาภายในห้องเงียบสงัด นอกจากเงียบแล้วยังมืดมากเลยด้วย สายซอปิดไฟหมดเลยเหรอเนี่ย…
ไฟในห้องสว่างวาบขึ้นพร้อมกับกระดาษโน๊ตวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา หยิบขึ้นมาอ่าน หลายมือแบบนี้ฉันเพิ่งจะเคยเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน
ลายมือเสือพยัคฆ์!
[เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกขิม ฉันชอบเธอแล้ว อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ]
ชอบงั้นเหรอ…
ตลกสิ้นดี! แค่นี้ชีวิตฉันมันยังบัดซบไม่พอหรือไง ทำไมต้องเหวี่ยงผู้ชายอย่างเสือพย
